ZİŞAN

Bilmiyorum. (bana bir kalem verin, yazayım)
          Anlamıyorum. (bana biraz zaman verin, anlatayım)
          Duymuyorum. (biraz yaklaşın, dinleyeyim)
          İyiyim. (bana bir akşam verin, içeyim)
          İyi değilim. (az öteye gidin, biraz dinleneyim)

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı? 
          Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı? 
          Sevmek için güzele mi bakmalı? 
          Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı? 
          Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır? 
          Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı? 
          Hırsızlık; para, malmı çalmaktır? 
          Saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı? 
          Solması için gülü dalından mı koparmalı? 
          Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı? 
          Öldürmek için silah, hançer mı olmalı? 
          Saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı?

Giyecek hiçbir şeyiniz yok mu azizim?
          İnsanlığı deneyin bir de...
          Göreceksiniz, çok yakışacak...

İSTANBUL gibiyim artık..
          Gülmeyi gülhanede bıraktım...
          Vefayı bozacıda...
          Ayasofya kadar yorgun...
          Topkapı kadar yıkık...
          Esenler kadar vedalara alışık...
          Eyüp kadar kalabalık...
          Eminönü kadar sıkıcı....
          İSTANBUL gibiyim yani...
          Uzaktan bakınca ışıl ışıl ama aslında
          yorgun,bitkin,tükenmiş...
          Ama hala dimdik ayakta....

Ben Hakkımı Helal Ettim de,
          Mahşerde Hesap İşleri İncedir Azizim...

Ne olmuş yani derste uyuyorsam

Mesaj atın da konuşalım canım sıkıldı

Şimdi köşesine çekilmiş sessizce kendini dinleyen insanlar vardır... Yeni kararlar alanlar, uykuyu bekleyenler... Herkes gecelere emanet.

“Olan”, “Olmayan” olmadan “olan” olduğunun bilincine varamaz.