Ben o, bir cümlenin içinde milyonlarca barınan duyguydum. Dışarıdan bakarken boş ve hissiz duran bir cümle kadar sessiz ama içini açıp okuduğun zaman hissedebileceğin tüm duyguları barındıran çığlık kadar sert kişiydim. Beni hissetmek kolay değildi. Okulda bahçenin bir kenarına oturmuş, kulaklığı ile son ses müzik dinleyerek insanların saçmalıklarını izleyen kızdım ben. Kulaklığıma rağmen duyulan çığlık sesleri, gülüşmelerin içinde gizli olarak barınan duyguların sahibi olan kızdım ben. Ve ben yalnızlığa rağmen yalnız kalmayan kızdım. Duygular ile sevişen, asla yalnız kalamayan kızdım. Beni hissetmek zor. O kadar hissizligi hissetmeme rağmen, kendimi hissetmek zor. Ne ara bu kadar karmaşık olduğumu ben bile bilmiyorum. Bütün duyguları tattığımı sanarken, listeye eklenen gizli duygular nedir peki? Şimdi beni ayakta tutan o gizlilik değil de neydi peki?