Bir yaprak daha düşer dalından, ölümün keskin kokusu rehin alır varlığımızı.

Bir damla daha düşer gözlerimize gökyüzünden kayıp giden bir yıldızla.

Hüzün büyüsü fetheder kalbini güneşin geceyi yendiği ya da kendince kucakladığı vakitler.

Ben de bir şarkı daha açtım ritmine çığlıklarımı sözlerine kalbimi uydurduğum. Sakın basit bir şarkı diye düşünmeyin güneş kollarını geceye sardığında kendi türüm hala uykudayken dinleyebileceğim en gaddar şarkı.
Kaderime sitem edip ruhumu ve bedenimi ayırdım birbirinden bedenim sağlamdı ruhumdan ayrıldığı için kahkahalar atıyordu.
Acımasızca ama haklıydı ruhum onu yavaş yavaş öldürürken o bir çareydi korkmuştu. Tek bir yol vardı korku; öfkeyi, öfkede; cesareti ateşlerdi. Bedenimde korkularını eline aldığı oka sarıp, öfkeyle ucunu tutuşturup cesaretle ruhuma isabet ettirdi

Ve zafer bir yıldız daha kaydı gökyüzünden...