Bıçak

Bölüm 1

*

*

Merhaba sevgili okurum!Benimle bu serüvene katılacağın için çok heyecanlıyım.İlk bölümler biraz karmaşık gelebilirancak kitabı kapağına göre yargılamamak lazım!Bölümü bitirdikten sonra Vote ve yorum yaparsan çok sevinirim!Senin yorumlarınla şekillenecek her bir bölüm.Bölüm sonu değerlendirmelerini evaplamayı lütfen unutma seni seviyorum!

***********************************************************************************************

''Lüten!'' diye bağırıyordu karşısındaki adam.Yüzü kanlar içindeydi ve bu işi zevkli hale getiriyordu.''Lütfen merhamet et!Ne istersen yapacağım!Kölen olacağım!Yalvarırım...S-sadece..Lütfen..'' gözlerinden akan yaşlar yüzündeki kanlarla birlikte süzülüyordu.Ayağa kalktı ve adamın etrafında gezinmeye başladı..Düşünüyordu..İşler nasıl bu hale gelmişti? Oh evet,kaderi buydu.Çocukluğundan beri biliyordu.''Merhamet mi istiyorsun?''dedi yüzündeki manyakça gülümsemeyle.Adam ne istediğine anlam verememişti 'evet' anlamında başını salladı.''Bir düşünelim..Merhamet istiyorsun?''dedi ve elindeki bıçağa baktı,''Peki merhametimi hak ettiğini düşünüyor musun?'' dedi gözlerini karşısındaki aciz yaratığa çevirirken.Adamdan ses çıkmıyordu.''Güzel.''dedi ve yavaşça ayağa kalktı.Adım adım adama yaklaşırken,''Biliyor musun , herşey sarpasarıyor.Hayatımdaki herşey boktan.Etrafm nefret ettiğim insanlara dolu.Belki bir gün onlarada sana yaptıklarımdan yaparım.Ama adil olmaz çünkü onlardan nefret ediyorum..Sana yaptıklarımın 3 katını yaparım belki.Ne dersin arkadaşım?''dedi ve içten bir gülümsemeyle ondan uzaklaşmaya çalışan adama baktı.Adam ne yapmaya çalıştığını anlaymıyordu.''Merhamet istiyordun değil mi?O halde sana istediğin şeyi vereceğim.''dedi ve elini yerde kanlar içindeki adama uzattı.İlk başta tereddüt etsede uzatılan eli tutup ayağa kalktı.''Sana merhamet edeceğim.''dedi ve elindeki bıçağı yanındaki adamın boğazın saplarken,''ACILARINI KÖKTEN BİTİRECEĞİM ARKADAŞIM!'' diye bağırdı.Adam yere düşerken gözlerindeki korku ve dehşet ayrı bir zevk veriyordu.Yere eğildi ve adamın kafasını saçlarından tutup kaldırarak kulağına tısladı,''Sence,sana merhamet eder miyim?'' 

************************************

Uyku sersemi kalkıp mutfağa yöneldi.Henüz 7 yaşındaydı ancak çok zekiydi.Ebeveynlerinin kavgaları artık onu rahatsız etmiyordu.Bazı şeylere sandığımızdan daha çabuk alışıyorduk çünkü.Bardak almak için tabureyi dolabın önüne itti.Dolabı açıp en sevdiği bardağı almıştı.Bardak annesine aitti ve annesi bardağını kullandığı zaman ona çok kızıyordu.Ancak umursamıyor ve her seferinde kullanmaya devam ediyordu.Annesi ona 'dikbaşlı' oluğunu söylerdi ancak ne demek olduğunu bilmiyordu.Suyunu bitirdikten sonra biraz mutfakta oyalanmaya karar verdi.Bunu neden yaptığını bilmiyordu ama içindeki ses yapmasını söylüyordu.''Her seferinde aynı şeyi yapıyorsun Scott ve yeter artık tartışmak istemiyorum!'' diye bağırarak annesi yanına geldi.Çok fazla tartıştıklarını söyleyemezdi ama tartıştıkları zaman çok şiddetli olabiliyordu.''Oh prensesim uyandrdık mı?Özür  dileriz sadece-'' ''Ben prenses değilim.'' dedi annesinin lafını keserek.Prensesleri sevmezdi.Ona göre prensesler sadece alışveriş yapıp zarif davranan kızlardan ibaretti ve ne olursa olsun öyle birisi olamayacağını biliyordu.O bir kraliçe yada kral olmak istiyordu.Onlar güç demekti,güçgüzel hissetirirdi ve onlar sürünün başıydı.Bir lider olmak istiyordu.Bir koyun değil.''Agh,tamam bebeğim.Sorun yok.Tekrar uyuyacak mısın?''dedi annesi uysalca.''Hıhım..'' uyku mahmuruydu ancak düşünceleri gayet netti.''Carla!-'' bağırarak mutfağa gelen babası onu görünce sustu.''Oh.Günaydın savaşçı'' dedi babası.Evet.O buydu.Savaşçı,lider ve dahası ama bir prenses değildi,güçsüz de değildi.Gerektiğinde bir kaplana dönüşebiliyordu ve yoluna kim çıkarsa çıksın onları silip süpürüyordu.''Uyandırdık özür dileriz''dedi babası annesinin yanına diz çökerken.Ebeveynlerini seviyordu.Söz konusunu kendisi olunca zaman duruyordu.Herkes kavga ederdi.Karşındaki kişi seni anlamayınca onun aptal olduğunu düşünürsün ve bu seni sinirlendirir.Temel olarak karşındakini anlamadığın yada o seni anlamadığı için çıkmaz mıydı? ''Tamam Ash.Haydi yatağına.'' dedi annesi.''Daha rahat kavga edebilmek için mi?''dedi Ashley.Adı buydu ancak herkes ona Ash diyordu.Sanırım daha kolay olduğu içindi.Annesi ve babası birbirine baktı ve babası konuşmaya başladı,''Hayır bebeğim uyuman gerek.Kavga etmeyeceğiz''dedi şefkatli bir şekilde.''Sarılın o zaman.'' Ashley'e göre sarılınca herşey çözülüyordu.Sarılmak güzel bir şeydi.''Peki tamam!''dedi annesi ellerini kaldırarak.Ebeveynleri sevgiyle sarıldılar.Ash yüzünde tatlı bir gülümsemeyle onları izliyordu.İşte buydu.Her seferinde böyle yapmalılardı.Babası Ashley'i kucağına alıp  yatağına yatırdı.Bir öpücük kondurup annesiyle odadan çıktılar.O gece sessizce herkes sabah olması için uyumuştu.