Umut....💫

1.bölüm"ilk adım"

Yaşıyordum hayatı kabullendiğim gibi....Hiçbir farkı yoktu aslında
benim için geçen günlerin.Ben 18 yaşında bir kızdım. Babam ve benden 4 yaş büyük bir abim vardı onlarla yaşıyordum. Annemi daha ben küçükken kaybetmişdik.
11A sınıfında okuyordum. Benim hayatımdı bu. İyi kötü yaşıyordum. Aslında çok yaşadığım sayılmazdı....
Sıradan bir gündü. Yatağımdan kalktım ve wc-ya girdim. Çıktıkdan sonra aşağıya indim. Babam hastaydı. Yatalaktı. Abimle ben bakıyorduk ona. Aşağı indiğimde  abim masayı hazırlıyordu. "Günaydın prensesim" dedi ve yanağıma bir buse bıraktı."Günaydım abi" dedim. Sonra babamın yanına geldim. "Günaydın babacığım" dedim vee yanağından öptüm. Babam başını onaylarcasına salladı. Sonra mutfağa gittim. Abim çok güzel yumurta ve tost yapmıştı. Evet eli marifetliydi annem gibi...."Ouuu Demir bey burnuma çok güzel kokular geliyor neler yaptınız?"dedim. Abimse" Evet prenses. Hadi yardım etde sofraya taşıyalım" dedi. "Tammam" dercesine başımı salladım ve abime yardım ettim. Sofrayı kurduk ve oturduk sofraya. Yemeği bitirdikten sonra babamın ilaçlarını getirdim. Abimde sofrayı topluyordu. Sonra başımı kaldırıp saate baktım vee.... Ohaaa saat 10-a geliyordu. Bir koşuda odama gittim ve 5dakika içinde hazır oldum. Çıkarken abime "Abi.. Ben çıktım" diye seslendim. Abimde "İyi dersler güzelim" dedi mutfaktan. Ayakkabılarımı giyerken bir koşuda yanıma geldi."Heh.. Al bunu okulda acıkırsan yersin" dedi ve elindeki sandviçi bana uzattı. Evden çıktım. Aslında okul eve yakındı.Her gün beni servis alıyordu. Ama bu gün gecikdiğim için kendim gitmek zorunda kaldım. 10-15 dakika hızlı yürüdüm ve sonra 1.dersin başladığını anladım ve koşmaya başladım. Boraz koştuktan sonra durdum. Okula 5-6 adım vardı. Ama gidemiyordum. Kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. Beynim durmuştu sanki o an. Ve......ve ayakladımda gitmiyordu. Bitmiş haldeydim.. Okulun köşesindeki otluğa yıkıldım. Güvenlikçiyi çağırmak isterken.......

Gözümü açtığımda hastanedeydim
Gözlerimi kırpıştırarak araladım. Baş ucumda biri bekliyordu. Onun kim olduğunu bilmiyordum. Bildiğim tek şeyy erkek olmasıydı. Gözlerimi çevirerek kolumdaki seruma baktım. Sonra doktorun sorusuyla dönderdim kafamı. "İyimisin kızım?" aslında iyi değildim. Hatta...hatta çok kötüydüm. Miğdem bulanıyor. Başım felaket ağrıyordu. Vee... Kalbimde sanki bir kırıklık vardı bilmiyorumm.... Başımı iki yana sallayarak "Hayır" anlamını verdim. Doktor gözlerini çekip "İyi olucaksın" dedi. Başımı kaldırdım ve biraz doğruldukda sonra başımda bekleyen erkeğe baktım. Harbi kimdi o? Ne işi vardı burda? Benim yanımda? Gözlerini gözlerime dikti!!! İşte ben ŞOK ben İPTAL!!! Bu kadar yakışıklı birinin benim gibi bir kızın yanında ne işi vardı?
Saçı dağınık. Gözleri mavi,yakışıklı.
Hayır Deniz kendine gell!!! Gözleri gözlerimdeyken " Selam" dedi sakince."Selam" cevabını verdim."İyimisin?" diye sorduğunda ne yapacağımı bilemedim ve yalandanda olsa "Evet" dedim. Sonra tam " Pardon sen kim-" diye sorucaktım kii... Abim  " Deniz. Denizim nerdesin?" diye seslendi. Ses gelen tarafa doğru baktım. Abim ve Özge gelmişlerdi. Evet Özge okulda en yakın arkadaşım. Can dostumdu diyebiliriz. Abim içeri girdi vee " prensesim iyimisin? İyimisin güzelim bir ağrın varmı haa?" diye sordu abimi korkutmamak için "iyiyim abicim korkma bi şey yok" dedim elimi sıktı. Sonra doktor geldi. " Evet. Hastamızın yakınlarıyla konuşa bilirmiyiz?" diye sordu. Abim ve Özgeyle birlikte dışarı çıktılar. Bi şeyler olduğunun farkındaydım.... Çünkü durumum çokta iyi sayılmazdı... Hatta berbatdım diye biliriz....