When you enter into the mafia's world

Μόνη στο Μιλάνο🇮🇹

  Επιτέλους τελείωσα το σχολείο.Ειλικρινά δεν θα άντεχα για άλλη μια χρονιά να δώ όλα αυτά τα συμπονετικά ψεύτικα πρόσωπα να μου λένε πως όλα θα πάνε καλά.Δεν το κάνουν από ενδιαφέρον και αυτό είναι που με πληγώνει.Η αδιαφορία.Από τότε που πέθαναν οι γονείς μου σε εκείνο το αεροπλάνο στο Μιλάνο όλα άλλαξαν.Μένω στην θεία μου που ποτέ δεν μου έδωσε κουράγιο και δύναμη.Λέει πως γίνομαι βάρος και δεν την ενδιαφέρει αν είμαι καλά.Πήγαινα και σε έναν ψυχολόγο για 3 μήνες αλλά δεν κατάφερε κάτι.
  Έτσι σήμερα πήρα μια απόφαση που θα αλλάξει το μέλλον μου.Θα κάνω μια νέα αρχή.Φεύγω κρυφά για Ιταλία.Μιλάνο συγκεκριμένα το ξέρω πως εκεί πέθαναν οι γονείς μου αλλά ίσως εκεί μάθω περισσότερα για αυτούς και ίσως να γνωρίσω κάποιον φίλο τους.Δεν έχω κανέναν εκεί όπως και εδώ στην Ρωσία αλλά δεν έχει σημασία.Μάζευα λεφτά για το εισητήριο εδώ και μήνες δουλεύοντας ώς σερβιτόρα.Είναι άδικο να τα παρατήσω τελευταία στιγμή.
  Μέχρι στιγμής έχω βάλει τα βασικά στην σχολική μου τσάντα και πάω να πάρω το πρώτο λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμειο.Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι.Οι γονείς μου πέθαναν σε αεροπλάνοστο Μιλάνο.Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση πρέπει να πετάξω πάνω από τα σύννεφα για να τα αρχίσω όλα από την αρχή.Εξάλλου έχω κάτι υπνωτικά στην τσάντα μου οπότε δεν θα καταλάβω πολλά από το ταξίδι.
  Προσγειωθήκαμε στο Μιλάνο στην γνωστή καλλιτεχνική πόλη που ήταν μεγάλη έμπνευση για πολλούς  καλλιτέχνες.Τότε ήταν που άρχισαν οι πρώτες κλήσεις της θείας μου.Είμαι σίγουρη πως δεν ενδιαφερόταν καθόλου για εμένα απλά αν με έχανε θα έμπλεκε με την πρόνοια.
  Για να μην με ενοχλεί πήγα να αλλάξω νούμερο τηλεφώνου και έπειτα έψαξα ένα μέρος για να μείνω.Δεν είχα πολλές επιλογές και αποφάσισα να περάσω την νύχτα στην αμμουδία μιας έρημης και ήσυχης παραλίας.
  Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα έφαγα ένα μήλο και είδα κολλημένη σε ένα δέντρο μια αφίσα που πάνω της έγραφε ότι οι αστυνόμοι αναζητούν μια πολύ επικίνδυνη μαφία.Ομολογώ πως φοβήθηκα λίγο.Ένα κορίτσι μόνο του να τριγυρνά στους δρόμους του Μιλάνου ενώ κυκλοφορεί μια τέτοια μαφία είναι επικίνδυνο.
  Ωστόσο αυτό δεν με εμπόδισε και συνέχισα ήρεμη την μέρα μου.Γύρισα όλους τους δρόμους της πόλης πολλές φορές και αυτό με έκανε να ανακαλύψω στενάκια και περάσματα που πολλοί δεν τα ξέρουν.Επιτέλους ένιωθα ελεύθερη και χαρούμενη.
  Κάτι όμως διέκοψε όλο αυτό το χαρμόσυνο κλίμα.Ένας άνδρας γύρω στα 30 με πλησίασε με έναν μαχαίρι.Φόραγε μαύρα, δεν φαινόταν το πρόσωπο του και είχε πολλά τατουάζ.Τρόμαξα πολύ.Προσπάθησα να ξεφύγω μα με έπιασε και μου είπε:
-Ήρθε η ώρα να συναντήσεις τους γονείς σου.
Για μισό λεπτό πως ξέρει πως οι γονείς μου είναι νεκροί;Οι σκέψεις μου διακόπηκαν όταν ένιωσα το μαχαίρι να ψιλοσχίζει τον λαιμό μου.Ευτυχώς  εκείνη την στιγμή εμφανίστηκαν 3 παιδιά στην ηλικία μου και με έναν εύστοχο πυροβολισμό ο ένας από τους τρείς κατάφερε να σκοτώσει τον άγνωστο άνδρα.
  Από τα επόμενα λεπτά δεν θυμάμαι τίποτα.Λογικά λυποθίμησα.Και ξύπνησα το επόμενο πρωί σε μια βίλλα ξαπλωμένη σε ένα άνετο κρεβάτι με πρωινό δίπλα.Ξαφνιάστηκα και αφού πήρα ένα μπισκότο κατέβηκα μια μεγάλη σκάλα η οποία με οδήγησε σε μια μεγάλη αίθουσα όπου βρισκούντουσαν πάνω από 20 άτομα,συμπεριλαμβανωμένου και των 3 παιδιών που με έσωσαν χθές.Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να τους ευχαριστήσω που μου έσωσαν την ζωή ή αν θα έπρεπε να τους φοβηθώ.Είμαι μπερδεμένη.