Zawgyi Version
ဒီေန႔လည္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးစဖြင့္ကတည္းက မင္းကိုလြမ္းတယ္။ အခ်ိန္ေတြ၊အမူအက်င္႔ေတြမတူ၊ ဘာသာစကားေတြကဲြျပားတဲ့ ေနရာမွာမင္းေလး အဆင္ေျပပါေစ။ ဝိုးတဝါးက်န္ေနခဲ့တဲ့ မွတ္ဥာဏ္အပိုင္းအစေတြထဲကလိုမ်ိဳးေတာ့ ခုလက္ရိွမင္းေလးက သိပ္ၿပီးစိတ္မႀကီးေတာ့ဘူးမလား။ ေနထိုင္ရာပတ္ဝန္းက်င္ကအိမ္နီးခ်င္းေတြ၊ အလုပ္ခြင္ထဲကလူေတြနဲ႔လည္း အဆင္ေျပပါေစကြာ။
ဒီေန႔လည္း မင္းကိုလြမ္းရင္းနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးမယ္ေနာ္.....။
ဘာေတြဆိုလိုခ်င္ေနတာလဲ..၊ ဘာသက္ဆိုင္လို႔ဒီလိုေတြေျပာေနတာလဲလို႔ မင္းေမးခ်င္ေနမယ္ဟုတ္။
အဲ့အတြက္ ကိုယ္႐ွင္းျပပါရေစ...။
အလံုးစံုနားေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မင္းနားလည္မယ္လို႔ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။
အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာရိွတဲ့ ျမန္မာလို႔ေခၚတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။ သယံဇာတေတြေပါႂကြယ္ၿပီး သိပ္ကိုလွပတဲ့ႏိုင္ငံေလးေပါ့။ ရာသီဥတုကေတာ့ မင္းေလး ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္။ၿပီးေတာ့ အယူဝါဒေတြ၊အစားအေသာက္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးစီပါပဲ။ ထားပါ၊ ဒါေတြကိုေနာက္မွမင္းကို အလည္ေခၚရင္းနဲ႔ ကိုယ္ေသခ်ာေျပာျပပါ့မယ္။
ကိုယ္ေမြးဖြားလာတုန္းက ကိုယ့္မိဘေတြဟာေပ်ာ္လြန္းလို႔ ငိုေတာင္ငိုခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
အသက္ေလးဆယ္နီးပါးမွ ရလာခဲ့တဲ့အေသြးအသားဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုထားစရာေနရာမရိွေအာင္ ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒီ့တြက္ ကိုယ္ဟာေတာ္ေတာ္ေလး ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
စကားေျပာတတ္ခါစ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ကိုယ္ဟာ မိဘေတြေမ်ွာ္လင့္ထားသလို၊တျခားကေလးေတြလို "ဦးေတာ္"တို႔ "မန္မန္" ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကိုမေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ကြာ။
ကေလးမို႔လို႔စကားမပီေသးတာပါ လို႔ထင္ၾကေပမယ့္ ေလလံုးကဲြေအာင္အသံထြက္လာတဲ့အခါမွာ သူတို႔အံၾသသြားၾကတယ္ေလ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကလာတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတဲြေတြကိုအၾကည့္မ်ားတဲ့ အိမ္နားကအေဒၚႀကီးကိုယ့္ကို လာၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႐ွင္းလင္းသြားတယ္။
"ကေလးက အေဖကို ကိုရီးယားလိုေခၚေနသလိုပဲ"တဲ့
ေဟာဗ်ာ..
မင္းေလးက မယံုဘူးလား။ဒါဆို ဆက္ေျပာျပမယ္။
