Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Born to die"
| Gediz Işıklı |
Aşk mıydı beni bu hale sokan? Bu denli dağıtan, canımı acıtan şey aşk mıydı? Hayır değildi. Ben sadece önemsenmek isteyen yanlız bir insandım. İçimdeki yangın, aşk yangını değildi, yanlızlığın can acıtan yangınıydı.
Nasıl bu hale gelmiştim... Her şey 5 ay önce başlamıştı sanırım. Nare, Sancar, Sahra, Annem, Müge, herkes. Herkese yardım etmiştim peki ya şuan neden kendime yardım edemiyordum? Sanırım benim de kendi yoluma gitmem lazımdı...
Güzel bir işi, durumu oldukça iyi olan biriydim. Bunlar yeterli değil miydi yaşamak için? Değilmiş. Bir insanın parası onu yanlızlığın içinden kurtarmıyormuş, ya da diğerlerinin onu önemsemesini sağlamıyormuş. Ben yanlızca onları teselli etmek için varmışım. Ya da paraya ihtiyaçlarını karşılamak için. Beni bu dünyada bir tane seven var mıydı? Belki annem.
Anne, dayanamıyorum... Ne yapacağım? Ne yapacağımı bilmiyorum. Bu durumlarda anneler yardım etmez mi? Yatılı okulda okurken arkadaşlarım anlatırdı. Yere düştüklerinde anneleri onların yanına koşarmış. Acıyan yeri öpünce geçermiş. Ben senin yanında hiç düşmedim ki. Ben o evde hiç bulunamadım ki anne... ama geç değil, değil mi? Hala düştüğümde acıyan yerimi öpebilirsin, belki de sonra gülümseyip saçlarımı okşarsın.
Anne benim kalbim çok acıyor öper misin?
Gözlerimi silip cebimden paketimi çıkardım ve içinde kalan sigaraya baktım. 5 tane sigaram vardı.
Oturduğum yüksek yerden aşağıya baktım.
Gözlerimi kapayıp çalan telefonumun susmasını bekledim. Sustuktan hemen sonra ise telefonu aşağıya bıraktım. Düşmesini izlerken bir müddet sonra görüş açımdan çıkmıştı.
Derin nefes verdim. Ağzımdan buharlar çıkmıştı. Hava bıçak kadar keskindi. Ellerim uyuşmaya başlamıştı. Yüzümü saymıyordum bile.
