Fatal Attraction

Part 15

Είχε πλέον φτάσει Πέμπτη. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες δεν είχαμε βρεθεί καθόλου με τον George. Προσωπικά τουλάχιστον γιατί στην επιχείρηση τον έβλεπα καθημερινά, χωρίς όμως να μιλάμε ιδιαίτερα. Αυτό που του είχε συμβεί την Κυριακή και ήταν τόσο σημαντικό για να φύγει τόσο βιαστικά δεν το είχα μάθει, αλλά δεν με απασχολούσε και πολύ.

Αύριο αναχωρούσαμε για Μαϊάμι. Ωστόσο δεν είχα μαζέψει τίποτα. Η Jennifer μου είχε τηλεφωνήσει την προηγούμενη μέρα και μου είχε ζητήσει να πάμε σήμερα για ψώνια στα μαγαζιά. Δεν μπορούσα να αρνηθώ, αλλά δεν ήξερα πως να ρωτήσω τον George για να φύγω λίγο νωρίτερα από την επιχείρηση ώστε να όταν γυρίσω να έχω χρόνο να φτιάξω βαλίτσες. Δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ την σχέση που είχαμε τώρα τελευταία.

Είχα έρθει στην επιχείρηση αρκετές ώρες πριν και είχα μελετήσει και τις τελευταίες υποθέσεις της εβδομάδας  Ήταν πλέον μιάμιση το μεσημέρι. Είδα το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Η Jennifer. Ήθελε να μου πει να κατέβω για να φύγουμε. Το σήκωσα διστακτικά.

- Παρακαλώ, είπα.

- Λοιπόν, είσαι έτοιμη να φύγουμε;

- Εμμ, είπα και ξερόβηξα.

- Έλεος ρε Nicole. Δεν θα σε φάει, απάντησε μιας και είχε καταλάβει την αιτία του δισταγμού μου.

- Ρε Jennifer…δεν θα με αφήσει, είπα όλο παράπονο.

- Κάνεις λάθος, δήλωσε κατηγορηματικά. Αλλά αν περιμένω από σένα σωθήκαμε, μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Μάλλον είχε λίγο αγανακτήσει από εμένα και εν τέλει δεν θα βγαίναμε. Ήθελα πολύ να βγούμε. Συνέχισα ωστόσο να κοιτάω κάποια χαρτιά όταν μετά από λίγα λεπτά χτύπησε η πόρτα μου. Η Jessica πιθανόν να μου έφερνε κανένα έγγραφο. Ποιος να ήταν.

- Παρακαλώ, απάντησα και είδα τον George να μπαίνει.

- Γεια σου Nicole, είπε και κάθισε σε μία καρέκλα απέναντι μου.

- Γεια σου George, είπα κι εγώ με την σειρά μου και χαμογέλασα.

- Λοιπόν επειδή αύριο φεύγουμε και ήρθαν κάποιες νέες υποθέσεις που επείγουν θα χρειαστεί να κάτσεις κάποιες ώρες παραπάνω. Θα στις φέρει σε λίγο η Jennifer, είπε και πάγωσα. Ποτέ θα ετοιμάσω εγώ τα πράγματα μου; Αύριο δεν θα ξυπνάω από την κούραση. Όμως δεν μπορούσα να του πω όχι.

- Μάλιστα, είπα με βαριά καρδιά. Κανένα πρόβλημα.

- Τέλεια, είπε και με κοιτούσε εξεταστικά χωρίς να μιλάει.