Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kunhang'ın yaşadığı halihazırda normal bir hayattı. Her konuda ortalamaydı; yetenekleri, dersleri, fikirleri ve ekonomik durumu gibi her şeyi. Disiplinden yoksun birisi olmasına rağmen bazı zamanlar ortalamanın üstüne bile çıkabiliyordu fakat her haliyle kendisinden memnun bir gençti.
Masasının üstünde küçük bir ayna vardı, genelde tuvaletlere asılan türden bir küçüklüğü vardı tabii. Her gün okula gitmeden önce saçlarını o ayna yardımıyla düzeltirdi. Üzerinde başka bakışlar hissetse de önemsemezdi çünkü zamanında drama kulübüne üyeydi, rol yapma yeteneklerinin geliştiğini ve kendi bakışlarından rahatsız olduğunu düşünürdü. Çoğu zaman o aynaya bakarak kendisine küfrederdi, keyfi yerindeyse kendisini överdi veya birisi sinirlerini bozduysa dönüp de o aynaya doğru konuşurdu tıpkı onun sinirlerini bozmuş olan kişiye konuşurmuş gibi.
Normal hayatında küçük bir değişiklik olarak aynasına baktığı bir gün kendisine karşı edilen, boğuk şekilde duyduğu iltifatlara rastgeldi. Ses hem boğuk hem de fazla kısıktı. Bu yüzden çok da umursamamıştı çünkü oturduğu sokak gürültülüydü. Bu olayın üzerinden birkaç hafta geçti, Kunhang yine kendisine küfretti, yine birilerine sinirlenip yüzünde sırıtan ifadesiyle aynasına konuştu. Ardından aynası da ona konuştu: "Bugün çok hoşsun Kunhang!".
Kunhang yerinden sıçradı. Kalbi aniden hızlanmıştı ve idrak edememişti. Odasını bir gözden geçirdikten sonra kapısının ve penceresinin hala kapalı, telefonunun ise sessizde olup hiçbir aramaya cevaplamadığından emin oldu. Umursamaz birisiydi, kıkırdayarak geri sandalyesine oturdu.
Ertesi birkaç gün ise yeniden aynası konuştu ve Kunhang odasında "Kim konuşuyor?" diye sorup ağzının içinden söverken aynası ona yardımcı oldu: "Buradayım Kunhang.".
"Neredesin?".
"Aynanda.". Kunhang tam ardında olan aynaya döndüğünde "Dalga geçmenin sırası değil," diyerek histerik şekilde sırıttı. Aynasının cidden konuştuğunu fark ettiğinde yalpaladı. Aynası ise onu yanına çağırdı. Kunhang da kaşları çatılmış, duruşunu dikleştirmiş ve meraklı biçimde onun isteğine uydu. Ayna kendisine bakmasını söylediğinde Kunhang'ın gözlerini küçümseyici bir bakış devraldı.
"Merhaba!". Kunhang kendisindan başka birisini aynada görünce arkaya çekildi. Aynanın işlevini karşılamaması ürkütücüydü. Kendi yüzünün değişip değişmediğini kontrol etmek için koridordaki aynalardan birisine gitti ve teyit etti, aynasının içinde gerçekten farklı birisi vardı. Hızlı adımlarla odasına döndüğünde aynayı eline alıp arka tarafına baktı lakin arkası da bomboştu. Aynası bir aynaydı ve kendisi de kendisiydi.
Şaşkınlıktan dudakları aralanmıştı. Aynaya boş boş bakarken ayna onu irkiltti: "Öyle bakma,". Aynadaki çocuğun dudaklarının hareket ettiğini ve gayet mimikler yapabildiğini görünce kahkaha attı Kunhang. "Sen şimdi aynamın içindesin, ha?".
