GOT PREGNANT BY THE CEO

CHAPTER 7. SEARCH

Jusmeyo, Marimar... Ngayon ko lang naalala kung saan ko siya nakita. Siya 'yung lalaking nakita ko sa TV—kasama sa isang high-profile investigation. Siya rin 'yung nasa mall. At ngayon, nalaman kong kaibigan pa pala siya ng may-ari ng coffee shop kung saan ako nagtatrabaho.

"Try to slap her if you don't want to lose your job."

Nagulat kaming lahat. Anong pinagsasabi niya? Naka-droga ba siya? Sino ba siya para magsabi ng ganun?

Wala siyang pakialam. Hinila niya lang ako palayo at sumakay kami ng elevator. Ni hindi ako nakapagtanong—lahat nangyari nang mabilis.

Tahimik. Nasa loob kami ng elevator. Nanginginig ang tuhod ko.

Tumitig siya sa akin, malamig ang mga mata. Walang kahit anong emosyon.

"What are you doing here?"

Napasinghap ako. "A-ah... h-hinatid ko lang po... y-yung padala ni Sir para sa inyo..."

Nakakailang ang katahimikan niya. Lalo na kapag tinitigan niya ako—parang binabasa niya buong pagkatao ko. Nahuli ko siyang nakatingin sa tiyan ko.

Hindi siya umiwas. Hindi siya nahiya. Wala siyang pakialam.

"Are you pregnant?" tanong niya, diretso. Walang emosyon. Walang pakundangan.

"Ha?!"

Napatras ako ng bahagya. Hindi ko alam ang isasagot. Hindi ko rin alam kung may karapatan ba siya na tanungin 'yun. Pero sa titig niyang 'yon, parang wala akong maitatago.

Gusto kong lumubog sa sahig. Wala pa ngang ibang nakakaalam... paano niya nalaman?

Tahimik ulit. Tumingin siya sa elevator panel.

"I'll take you home." Walang tono ang boses niya. Parang utos, hindi offer.

Pagbukas ng pinto, hinila niya ulit ako palabas. Hindi ako makapalag. Sobrang bilis ng pangyayari.

Dumaan kami sa parking lot. Walang imik. Binuksan niya ang pinto ng kotse niya, at tinanguan lang ako. Sumakay ako. Ramdam ko ang lamig sa loob ng sasakyan—at hindi lang dahil sa aircon.

Wala pa ring imikan. Nakatitig lang siya sa daan habang nagmamaneho.

Bakit ganito ang pakiramdam? Para akong isdang inilagay sa malamig na tubig, hindi makagalaw. Hindi ako sigurado kung ligtas ako o nasa panganib.

Napatingin ako sa bintana. Dumaan kami sa may mga nagtitinda ng prutas. Naaamoy ko pa ang mangga sa hangin pero hindi ko maenjoy. Hindi ngayon.

"We're here," mahinang sabi niya.

Napatingin ako. Apartment ko 'to. Paano niya nalaman ang address ko?

Tumigil ang puso ko sa kaba.

Pagbaba ko, hindi pa rin siya nagsalita. Tahimik niya akong inihatid sa pintuan. Ramdam ko ang mga matang nakatingin sa amin mula sa paligid, pero wala siyang pakialam. Tuloy lang sa paglalakad. Tuloy lang sa pagiging malamig.

Sinubukan kong buksan ang pinto. Putcha, naiwan ko 'yung bag sa coffee shop!

"Ano ba 'to..." bulong ko sa sarili.

Huminga ako nang malalim. "Pwede ka nang umalis. Hintayin ko na lang kaibigan ko. Salamat sa paghatid." Pinilit ko magsalita ng buo, kahit pa nanginginig ang boses ko.

Tumingin siya sa akin. Walang galit. Walang saya. Walang kahit ano.

"Pinakuha ko na ang bag mo."

Biglang tumigil ang mundo ko. Bakit siya may access sa ganun? Bakit parang lahat alam niya?

Anong klaseng tao 'to?

Hindi ko siya masulyapan ng matagal. Yung presensya niya pa lang, nakakabigat ng dibdib.

Tahimik. Wala kaming sinabi sa isa't isa.

Hanggang sa tumalikod siya, bumalik sa sasakyan, at umalis.

Pagkapasok ko sa kwarto, bumagsak ako sa kama. Hindi ko alam kung matatakot ako o... may ibang nararamdaman na hindi ko maintindihan.

Paano niya nalaman na buntis ako? Walang sinasabi, pero parang nakikita niya lahat.

Hinimas ko ang tiyan ko. Wala pa namang halata. Pero sigurado ako—alam niya.

Naalala ko si Mama. Kung andito lang siya...

Naluha ako. Hindi ko na napigilan.

Ma... ang gulo. Hindi ko na alam kung sino ang kakampi at sino ang hindi.

Pinunasan ko ang luha ko. Pumikit.

Hindi ko na kinaya ang dami ng tanong sa utak ko. Kailangan kong malaman. Kailangan kong maintindihan kung sino ba talaga si Sean Duke Nicholson.

Binuksan ko ulit ang laptop at nagsimulang mag-search. This time, mas specific na ang tinype ko: " Nicholson "

Ilang sandali pa, lumabas ang sunod-sunod na article pero merong isa na nagpahinto sa'kin.

Reeve Nox Nicholson. CEO and sole heir of Nicholson Global Holdings—isang conglomerate na may hawak sa iba't ibang negosyo sa buong mundo. From high-end hotels and resorts sa Italy, Maldives, at Dubai, hanggang sa fine-dining restaurants sa New York, Tokyo, at Paris. May pangalan siya sa mundo ng luxury at elite lifestyle. May private security firm din na involved sa international contracts. Isa raw siya sa pinakabatang billionaire sa Asia ngayon.

Mas lalo akong napatigil nang makita ko ang listahan ng mga properties niya sa Pilipinas. May Nicholson Hotel pala sa Tagaytay. Isa sa pinaka-sosyal at private na lugar para sa mga exclusive guests.

He owns more than I ever imagined.

Lumunok ako ng hangin. Hindi lang siya basta businessman. He's a powerful name. A dangerous name.

Napatingin ako sa cellphone ko. May ilang unread messages mula kina Liana at Nadia, pero hindi ko muna binuksan. Hindi pa ako ready magsalita.

Hindi ko akalaing ang lalaking iyon—yung tahimik pero nakakatakot, yung parang kaya kang basahin kahit hindi ka nagsasalita—ay siya rin palang may hawak sa napakalawak na imperyo.

Nakakatakot. Pero may parte sa'kin na lalo pang na-curious. Gusto kong malaman kung anong klase siyang tao sa likod ng mga peryodikong 'to. Kung totoo bang lahat ng kayamanang 'yon, ay sapat para tabunan ang lungkot o galit sa likod ng mga mata niya.

At kung bakit... bakit parang may dahilan kung bakit niya ako binabantayan.

At kung sino man si Nox... hindi ko alam kung ligtas ako sa kanya.