Why do I love the Rain

Chapter 1

"Will you marry me?" Sinabi niya sa magandang babae na sa kanyang harap. Naiisip niya na ang buhay nila na magkakasama. Kasama niya ang babae na ito araw-araw at sila ay palagi nag-uusap, tumatawa, ngumingiti at nagiging masaya. Handa na handa na siya para sa buhay na iyan, matagal niya na ito hinihintay. Pero, nawala ang pangarap niya sa mismong mga mata niya dahil sa ilang mga salita.

"Sorry, Calvin." Sinabi ng babae na nasa kanyang harap. "Hindi ko kaya." Ang kanyang boses ay kulang sa emosyon, parang wala siyang pagkaawa sa kanya. Hindi makapaniwala ang lalaki na nangyayari ito sa kanya.

"Ha? Sita, Ano 'hindi mo kaya'?" Tinanong ni Calvin sa kanya, pinipilit na pigilan ang pagbagsak ng luha niya. Parang nakikiramdam sa kanya ang mundo dahil nagsisimula na ang pag-uulan, saktong-sakto sa kanyang mood. "Akala ko mahal mo ako."

"Buntis ako." Inamin ni Sita.

"Kailan?" Tanong ni Calvin. Isang alon ng emosyon na dumadaloy sa kanya, galit, kalungkutan, at higit sa lahat, betrayal. "Sino nagbuntis?"

"It's none of your business, Calvin." Sinabi niya na pabigla. "Hindi na kita mahal." Tumingin si Calvin sa sahig, ayaw ipakita na napapaiyak na siya. "Hindi ko mapigilan." Sabi niya, desperado ipagtanggol ang kanyang sarili. Pagkatapos ng ilang seconds ng katahimikan, hindi na kinaya ni Sita ang awkward na sitwasyon na ginawa niya. Tumalikod siya at nagsimulang umalis. Syempre, nakita ito ni Calvin.

"Wait. Sita, saan ka papunta?" Tanong niya noon hinawak niya ang kanyang balikat, para di siya aalis. Medyo naiirita na sa kanya, tinanggal ni Sita agad ang kamay ni Calvin.

"Aalis ako." Sabi ni Sita kay Calvin.

"Iiwan mo lang ako dito?" Tinanong ni Calvin na madamdamin.

"Sorry, Calvin." Sabi ni Sita, noong paalis na siya.

Noong hindi na makita ni Calvin si Sita, pinayagan niya na mahulog ang mga luha. Ngayon, medyo malakas na ang ulan. Nanatili lang siya diyan ng matagal, o maikli lang ng oras. Hindi niya na masyado pinagiisipan ang oras.

Meron Lumabas galing sa malapit na tindahan. Medyo naguluhan ang babae noong nakakita siya ng lalaki na nakatayo lang sa ulan, na walang ginagawa. Dahil naawa siya, nilapitan niya si Calvin at pinayunagn. Tiningan niya siya ng mas maayos at napansin niya na umiiyak siya. "Bakit ka umiiyak?" Sinabi niya na patawa, bago niya matigilan ang kanyang sarili.

"Di ako umiiyak, sa ulan lang ito!" Sinagot ni Calvin na medyo pasigaw. Pinili ng babae na wag pansinin ang kanyang medyo masama na tono.

"By the way, ako ay si Samantha." Sinabi niya.

"Hindi ko tinanong ang pangalan mo, abnormal." Sinabi ni Calvin na pabigla. Sumimangot si Samantha at mas lalo siya nainis sa kanya.

"Tch, bahala ka diyan." Sinabi ni Samantha. Bago siya makaalis dahil sa galit, tumigil siya sa pagkatawa na tahimik ni Calvin.

"Sorry, nadala lang ako sa pakiramdam ko." Sinabi ni Calvin kay Samantha na nakangiti. "Ako nga pala si Calvin."

"Buti naman nagpakilala ka na, abnormal." Sabi ni Samantha na patawa.

"Maka abnomal ka..." Sabi ni Calvin na kunyare offended. "Ano nga ulit ang pangalan mo?"

"Nakalimutan mo na agad?" Tinanong ni Samantha na may kasama ng taas ng kilay. "Ako ay si S A M A N T H A." Sinabi niya, ang tono niya ay katulad sa a para sa mga maliit na bata. "Kapag nakalimutan mo pa iyan-"

"Do you need a ride, Samantha?" Tinanong ni Calvin.

"No thanks." Mabilis na sagot ni Samantha. "I'm taking a bus, Calvin."