Minik Umudum

BÖLÜM 1: "HER ŞEYİ PLANLADIM"

Bölüm şarkısı: 5 Seconds of Summer- Jet Black Heart

💭

"Çok büyük bir hata yapmıştım ama iş işten geçmişti."

💭

5 ay önce

Ortaokuldan sonra kendime yeni bir hayat kurmak isteyip başka bir eve taşınmayı düşünmüştüm ve bunu aileme açıklayıp izinlerini almıştım. Başka bir ev tuttuk her şeyi ayarladık ama geçen her yılda kendimi daha da yalnız hissediyordum kendime ev arkadaşı bulmam ve artık bu yalnızlıktan kurtulmam lazımdı. Ben bunları düşünerek sokakta dalgın dalgın yürürken bir ağlama sesi duyup oraya doğru ilerlemeye başlamıştım, ağlama sesinin geldiği yere vardığımda sokağın duvarına yaslanmış yerde dizlerini kendine çekmiş ve ağlayan bir kızla karşılaşmıştım. Kız benimle aynı yaşta duruyordu, hemen yanına gidip onun hizasına gelmek için bende yere oturup neler olduğunu sormuştum. Ailesi yüzünden evsiz kalmıştı, bir nevi dışarı atmışlardı. Bu görüntüye pek gönlüm el vermemişti bu yüzden hemen kıza ev arkadaşlığı teklif etmiştim ama kız çok çekingendi, belli ki hayatında pek iyi şeyler yaşamamıştı ama bana göre içinde sıcak ve dost canlısı biri vardı yani ben öyle hissediyordum. Biraz düşünüp çekingen bir tavırla ettiğim teklifi kabul etmiş ve onunla beraber eve gitmiştik. Bana güvenmesi için baya uğraşmıştım ve sonunda başarmıştım. Onun benimle beraber yeni bir hayatı olmuştu benimde hep istediğim ev arkadaşım.

Günümüz

Esim'le daha birkaç ay önce tanışmış olsak da onu kardeşim gibi görüyordum, hep onu bu zamana kadar koruyup kollamıştım ve şimdi karşımda oturmuş bana kızarmış gözlerle eli titreyerek beyaz bir zarfı çekinerek bana uzattı. Onun böyle davranışlarından dolayı kötü bir şeyler olduğunu anlamıştım ama belki de o kadar da kötü değildir diye düşünüp zarfı elinden aldım ve tedirgin bir şekilde açıp içindeki fotoğrafı çıkarınca karşımda oturmuş olan Esim ağlamaya başladı. Neden ağladığını anlayamasam da fotoğrafa tam anlamıyla baktığımda bunun ultrason cihazından çıkmış bir fotoğraf olduğunu anladım. Bu... Bu bir bebek fotoğrafıydı! Üstelik bu bebek 3 aylıktı, inanamıyorum! Ben şaşkın gözlerle Esim'e bakarken ağlaması durmuş ve soru sormamı bekleyen gözlerle bana bakıyordu. Olanları merak ettiğimden ayrıca bunun kimin olduğunu anlayamadığım için vakit kaybetmeden sorumu sordum. "Esim bu bebek kimin?" sesi ağlamaktan çatallaşmış olduğu için biraz kendini düzeltip "Benim" dedi. İnanamıyorum ya da inanmak istemiyorum, benim arkadaşım... Kardeşim dediğim insan bunu yapmış olamazdı işin aslını astarını öğrenmem lazım önce. "Kimden bu bebek Esim, sen bunu nasıl yaparsın ya da her ne olduysa bana her şeyi başından anlatmanı istiyorum." dememle her şeyi en başından anlatmaya başladı, bende onu dikkatle dinliyor ve aynı zamanda bir çözüm bulmaya çalışıyordum.

" Bak Arsen sen hep beni korudun ben sokakta kaldıktan sonra beni buldun ve ev arkadaşlığını teklif ettin bana. En başta beni kandırdığını sandım çünkü kim bir çıkarı olmadan ya da bir şeyler aklından geçmeden böyle bir iyilik yapmayı teklif ederdi ki? Sokakta kalmaktansa senin teklifini kabul ederim daha iyi diye düşünerek seninle geldim. Günler geçtikçe senin nasıl biri olduğunu anlamaya başlamıştım, meğerse beni kandırmıyormuşsun. Gerçekten iyi bir insanmışsın. Ben hayatımda hep bir terslikle karşılaştım bu yüzden hep herkesi kıskandım, ne yapsam elimden alırlardı. 3 ay önce küçük kardeşim benim hayran olduğum iş adamına âşık olduğunu söyledi. Bunu duyduğumda ne yapacağımı bilemedim, resmen damarlarımdan kan yerine öfke akıyordu, bunu ona belli etmesem de içimde fırtınalar kopuyordu, delirmiştim ve bir plan yaptım Asaf'ı gittiği bir barda yakalayıp onu sarhoş edip onunla beraber olacaktım sonrada bizim beraber fotoğraflarımızı çekip bunu kardeşime gösterecek ve onu sinir edecektim. Ama hiçbir şey planladığım gibi gitmedi ben de en az onun kadar sarhoş olmuşum, sabah yataktan kalktığımda üzerimde hiçbir şeyin olmadığını görünce o zaman her şeyi anladım. Çok büyük bir hata yapmıştım ama iş işten geçmişti. Bebek daha belli olmadan önce kendimi hep 'Belki korunmuştur.', 'Kim korunmadan böyle bir şey yapsın ki?' ya da 'Korunmadan bara gelmemiştir.' gibi cümlelerle kandırdım ama birkaç hafta sonra mide bulantılarım ve baş dönmelerim başladı, işte o zaman ne yapacağımı bilemedim ilk başta kontrole gittim, gerçekten de hamileydim. Bunun tamamen doğru olduğuna doktora gidince anladığımda hayatım başıma yıkıldı, ne yapacağımı bilemedim. En başta bebeği aldırmaya karar verdim. Bunu gittiğim doktora da söyledim benden sonra başka hastası olmadığı için hemen bunu yapabileceğini söyledi. Ameliyat için gerekli eşyaları giyip bebeğimi aldıracağım yere doğru ilerledim doktor oturmamı söylediğinde biraz tedirgindim, yerime geçmek için adım attığımda o an fark ettim ki ben bu karnımdaki masum bebeğin canına kıyamayacaktım çünkü onun hiçbir suçu yoktu ve ne yazık ki şuan kendimi çok suçlu hissediyorum. Bu zamana kadar saklamak zorunda kaldım ne tepki vereceğini kestiremediğim için, olanlardan dolayı çok üzgünüm beni affedebilecek misin?"