Bazen dalıp gidiyorum gökyüzüne. Öylece izliyorum saatlerce. Bazen soruyorum kendi kendime. "Gökyüzü neden bu kadar büyüleyici ve kusursuz?" Aldığım cevap hep aynı oluyor. "Belkide,insanlardan uzak olduğu için kusursuzdur böylesine gökyüzü."
İç sesimle kavgalar ediyorum bazen. Aklım ve kalbi her zaman aynı fikirde olmuyor. Biri "Bu siyah." dese diğeri "beyaz." diyor çoğu zaman. Genelde tüm kavgalarım kendim ile oluyor aslında. Hep kendim ile kavga ediyorum. Hep kendimle barışıyorum. Hep kendime kızıyorum. Hep içime ağlıyorum. Bu kadarım işte. Ben ve ben. .
~~~
"Eski hatalarım,
canımı bağladı.
Bilmem hangi acımı ağladım.
Pişman mıyım? Hayır.
Yüzüme vurmayın.
Alışamazsam bana dokunmayın."
Sahnedeki çocuk şarkısını okurken içeceğimden bir yudum daha aldım. İpek gibi olan sesi aklımla kalbimi susturuyor,beni de bağlıyordu.
Sahnedeki uzun boylu kumral çocuk şarkısını okumayı bitirip gitarını çantasına yerleştirdi. Her hareketini tek tek izledim. İstemsizce yaptım bunu. Onda değişik bir çekim vardı. Bunun ne olduğunu çözememiştim ama rahatsız da olmamıştım.
Sahneden inip oturduğum masanın yanından geçip gitti. Sahneye başka biri çıkmıştı ve ilk şarkısını okumaya başlamıştı. Ben de çantamı sırtıma takıp mekândan çıktım.
Kulaklıklarımı takıp rastgele bir şarkı açtım. Boş kaldırımda adımlarımı atmaya başladım. Hava kararmıştı ve evim mekâna yaklaşık yarım saatlik bir mesafedeydi ve otobüse binmem gerekiyordu. Durağa yaklaştığımda otobüs çoktan gelmişti. Akbilimi bastıktan sonra her zamanki yerime geçip oturdum.
Gün bitti,gün ile bende bittim..
İnstagram chsimge wskywggy
