Προλαβαίνω τον Δαρείο που στο μεταξύ έχει καθίσει σε μια σκοτεινή γωνία για να μην τον δουν.
-Πονάς? Ρωτάω δείχνοντας την γρατζουνιά στον κρόταφό του.
Νεύει αρνητικά κοιτώντας το χώμα.
-Τι έκανες εκεί? Με ρωτάει.
-Τι εννοείς?
-Δεν τον έχει ξανασταματησει κάνεις πριν. Εκτός από την Ναρίν αλλά αυτη δεν το έκανε ποτέ όσο χτυπούσε κάποιον. Και όσοι άλλοι προσπάθησαν έφυγαν με ασθενοφόρο, μουρμουρίζει ξεροκαταπινοντας σαν και μόνο η θυμηση αυτού να τον τρομάζει.
-Αλήθεια?
-Αλήθεια.
-Να υποθέσω ότι ήμουν τυχερή?
-Ήσουν τολμηρή. Εγω ήμουν τυχερός. Χαμογελάει και με κοιταει.
Ξαφνικά νοιώθω ένα σκουντημα στον ώμο μου. Γυρνάω και αντικρίζω την Ναρίν σοβαρη και τον Άβελ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
-Τα είδαμε όλα Βίλμα! Ήταν καταπληκτικό αυτό που έκανες! Και χωρίς να σε χτυπήσει καν! Χασκογελάει και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
Αμέσως αισθάνομαι ένα ρεύμα να με διαπερνάει.
-Νόμιζα ότι είχε σταματήσει αυτό το συνήθειο να χτυπάει ανθρώπους. Πάω να του πω κάτι πράματα, λέει η Ναρίν και απομακρίνεται.
Την ακολουθούμε με τα μάτια μας.
Πάει κοντά στον Κούρτ. Περιμένουμε με κομμένες τις ανάσες μας.
Ο Δαρείος μου σφίγγει το χέρι. Τον αγνοώ και περιμένω.
Το κουδούνι χτυπάει αλλά κανείς δεν δίνει σημασία. Όλο το σχολείο παρακολουθεί.
Ξαφνικά η Ναρίν, σηκώνει το χέρι της και χαστουκίζει δυνατά τον Κούρτ, όποιος σχεδόν λιποθυμάει στα χέρια των φίλων του.
Η Ναρίν επιστρέφει σε εμάς με ένα συγκρατημένο χαμόγελο στο πρόσωπο της.
Ο Άβελ σκάει στα γέλια.
Εγώ έχω μείνει.
Το χέρι μου είναι ακόμα κλεισμένο στου Δαρείου.
-Πάμε στην τάξη? Ρωτάει.
-Πάμε.
Μπορώ να πω ότι φοβάμαι να κάτσω δίπλα στον Κούρτ. Μπορεί το χαστούκι να τον έριξε σχεδόν αναίσθητο αλλά παραμένει ένα μάτσο νεύρα με διαστάσεις ντουλάπας.
-Θα με σκοτώσει? Ρωτάω τον Άβελ.
-Θα είσαι μια χαρά. Αλλά αν θες μπορώ να κάτσω εγώ δίπλα σου.
-Καλή ιδέα αλλά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα κάνει ο Κούρτ τόσο κοντά στον Δαρείο.
-Αν καθόσουν να νοιαστεις για τον Δαρείο κάθε φορά που έμπλεκε δεν θα έκανες τίποτα άλλο.
-Καλά. Ενδιδω εγώ και τα αγόρια αλλάζουν θέσεις.
Ο τρόμος στο πρόσωπο του Δαρείου με ξεπερνάει αλλά τον
αγνοώ γιατί έχει αρχίσει το μάθημα.
