''Να Ζείς''

''Απομόνωση ''

Άλλη μια μέρα θλιβερή. Άλλη μια μέρα δίχως νόημα.
Η ίδια σκατένια ρουτίνα.
Το ξυπνητήρι χτυπά, και τρέχω σαν παλαβή να σουλουπωθώ. Σε λίγο θα ανοίξω την κάμερα. Όλη μέρα άσκοπες διαλέξεις, λες και παρακολουθώ τι λένε.

Η αφηρημάδα μου έχει αγγίξει το κόκκινο. Πονάνε τα μάτια μου. Αχ και ο αυχένας μου. Σκεφτομαι, σκέφτομαι διαρκώς. Έχω αρχίσει να μιλάω μόνη μου.
Χάνω τη φαντασία μου. Η οθόνη ρουφα όση ενέργεια μου έχει απομείνει. Δεν έχω όρεξη για τίποτα.

Το σκοτάδι στο δωμάτιο με σκοτώνει. Το μόνο φως που  μεταδίδεται είναι από την οθόνη του υπολογιστή. Στέκομαι με τη φάτσα μου κολλημένη στο τζάμι, κοιτάζοντας τους ρυθμούς της φύσης, ξεχνοντας για λίγο τη μικρή μου φυλακή.

Δεν αντέχω αυτή την απομόνωση. Παίρνω βιαστικά ταυτοτητα, κλειδιά  και κινητό. Στέλνω SMS και χάνομαι στους ερήμους δρόμους της πόλης, καβαλωντας το ποδήλατο μου. Ψάχνοντας για ένα ανθρώπινο σημάδι.

Δεν αντεχω αυτή την τρομοκρατία. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Να μπορώ να σε αγγίξω. Να μη σκέφτομαι διαρκώς πως ολες οι επαφές μολύνουν. Δυστυχώς, μόνο ο φασισμός τους μολύνει.

Εκεινο που με τρομάζει περισσότερο ειναι μήπως χάσω εντελώς τον εαυτό μου. Μήπως υποταχθω και αρνηθώ την επαναστατική μου φύση. Μήπως συμβιβαστώ με την κανονικότητα που έχουν δημιουργήσει και δεν καταφέρω ποτέ ξανά να βγω από το αδιέξοδο του μυαλού μου.

Αν αντιληφθείς πως χανομαι μέσα στους τέσσερις τοίχους, φώναξε με και ίσως καταφέρω να βγω από αυτή τη ρημάδα την απομόνωση.