Ιστορίες στο σκοτάδι...

Το δωμάτιο

Άνοιξα τα μάτια μου και βρήκα τρεις άγνωστους ανθρώπους να με κοιτούν. Δύο άντρες και μια γυναίκα. Ήταν στην ηλικία μου.

"Ξύπνησε και η τελευταία" σχολίασε ο ένας άντρας. Ήταν ξανθός με γαλανά μάτια. Στο ένα του αυτί φορούσε ένα σκουλαρίκι και ένα μαύρο κορδόνι γύρω από το λαιμό του. Απομακρύνθηκε και κάθισε πιο δίπλα με την πλάτη στο τοίχο.

"Που ειμαι;" ρώτησα.

"Να εξηγήσει κάποιος που δεν βαριεται" είπε το ξανθό αγόρι.

"Θυμασαι το όνομα σου;" ρώτησε η κοπέλα, με το χέρι της μπλεγμένο με εκείνο ενός νεαρού με κόκκινα μαλλια.

"Πέιτζ" απάντησα. "Τι νόημα..."

"Σταματα και άκου" έκανε το ξανθό αγόρι και έπιασε τα χέρια μου με τα δικά του. "Δεν έχουμε χρόνο".

Το κοκκινομάλλικο αγόρι με πλησίασε με την κοπέλα κολλημένη στο πλάι του. 

"Ο Δόκτωρ" είπε, σαν να ήταν αυτό απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που βασάνιζαν ανά καιρούς την ανθρωπότητα. 

"Ποιός;"

"Ο Δόκτωρ" επανέλαβε, σαν να ήμουν ηλίθια που δεν το έπιασα με την πρώτη. "Μας θέλει. Μας χρειάζεται. Όλους".                                                                                                                                                       

Στράφηκα στο ξανθό αγόρι. Εκείνος δεν αντέδρασε. 

"Είναι τα πειράματα" πρόσθεσε η κοπέλα. "Δεν μπορεί να τα κάνει αν δεν μας έχει". 

"Δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που μου λέτε" είπα. 

Το ξανθό αγόρι με πλησίασε. "Φοβάμαι ότι θα είναι αργά όταν καταλάβεις" απάντησε. "Ποιό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι;"

Τον κοίταξα για λίγο... "Ήμουν στο αμάξι μου" είπα. "Διάβαζα μια αγγελία για δουλειά και στο ραδιόφωνο έπαιζε το... α, ναι, το It's my life". 

Με κοίταξε έκπληκτος. "Θυμάσαι τέτοια λεπτομέρεια;" ρώτησε. 

"Ναι, γιατί; Θα μου πείτε τί συμβαίνει εδώ; Ποιοί είστε;"

"Άρνολντ" έκανε το κοκκινομάλλικο αγόρι. 

"Τερέζα. Χάρηκα" είπε η κοπέλα. Γύρισα στον ξανθό. 

"Τόμπι" απάντησε κάπως μπουχτησμένος. 

" Ο Δόκτωρ" έκανε ο Άρνολντ. "Δεν έχουμ χρόνο. Πρέπει ο τελευταίος να γλυτώσει. Πρέπει".