Be brave to survive

chapter 1

Ze rende de straat door en sloeg een steegje in. Ze wist dat ze de twee mannen van haar moest afschudden, als ze hier levend wou uit komen. Zo snel had ze nog nooit gelopen, ze draaide nog een straatje in waar ze bijna de grond op vloog. Plots stond ze voor een muur, ze was een doodlopende straat ingekeerd . Ze draaide zich om en zag de twee silhouetten naderen. Op dit moment dacht ze ; had iemand me drie weken geleden verteld wat er allemaal ging gebeuren had ik hun gek verklaard!

3weken terug
Vandaag hadden we een wiskunde test. Als gewoonlijk had Sophia niet gestudeerd, maar ik wist nu al dat ze toch betere punten ging halen. 10 minuten voor de test, herhaalde we onze leerstof toch nog even. " Ugh, na deze test wil ik een smoothie" wist Sophia te zeggen. "mee eens, ik heb een verkoeling nodig het is veel te warm aan het worden." De bel ging.
Na onze test gingen we zo als afgesproken een smoothie halen. "voor mij één met mango alstublieft en voor Mai hier één met banaan, dank u." -half door onze smoothies ging mijn gsm, "het is mijn tante" ik nam op. Er kwamen een paar ja's uit mijn mond en een paar nee's, sophia keek bezorgd naar me als ze de kleur uit men gezicht zag weg trekken en mijn stem hoger klonk, tot ik mijn smoothie op de grond liet vallen en door mijn knieën zakte van het wenen. Alles draaide rond me. Ik voelde iets breken vanbinnen maar wist niet goed wat.  Sophia vroeg me wat er scheelde haar stem klonk ver weg, maar er was geen onderbreken aan de tranen, ze bleven stromen. Ze nam me al snikkend bij de schouders en leidde me naar haar auto.

Aangekomen bij haar kot legde ze mij op haar zetel en vroeg  "Mai ,wil je iets drinken je zal wel veel vocht verloren hebben door al dat wenen. Als je gekalmeerd bent wil je me dan eindelijk vertellen wat er is gebeurd?" met een piep stemmetje zei ik " water alsjeblief". Sofia haar residentie zag er niet anders uit dan de mijne. Ik heb ook een kamer ergens verder op de gang. Het bestaat uit twee kamers een slaapkamer met een pompbak en een soort van living waar ze een zetel had neer gezet en een bureau stond om te studeren. Er waren niet meer zo veel mensen in ons gebouw. De examens komen er aan en veel studeren dan liever thuis.

Na mijn glas water vertelde ik eindelijk "mijn ouders waren een paar dagen geleden op zaken reis vertrokken; je weet wel zo als ze vaker doen" sophia knikt " wel... ze moesten eigenlijk gisteren al terug zijn gekomen" ik begon weer te snikken. " en.. en mijn tante belde juist dat er een vliegtuig ongeval was. Ze hebben hun lichamen niet terug gevonden en gaan er van uit dat ze dood zijn." Ik keek sophia recht in de ogen aan en zij "ze zijn dood sophia dood!" ze snakte naar adem, ze kon haar oren niet geloven. "maar ik geloof het niet" zij ik " ik kan het niet uitleggen maar ik weet gewoon dat ze nog leven" er scheen vastberadenheid in mijn ogen. Sophia kende me nu al lang genoeg om te weten wat die blik betekende. "laat me raden je hebt het geweldige idee om je ouders te gaan zoeken?" zei ze al spottend " ongeveer het is geen idee het is een plan " ik had nu puppy oogjes opgezet "zucht, ik neem aan dat ik je daar bij ga helpen"," opnieuw juist" zei ik.- Ik had moeite met mijn glimlach in te houden, zelfs na al dat huilen. Sophia had dit soort effect op mij wel vaker.- "aah daar is die mooie lach weer van je!" sophia omhelst me en ik liet mijn armen op haar rug rusten,  er kwam van ons beide een diepe zucht. 

Na een lekkere maaltijd en een  warme douch, voelde ik me al stukken beter. In de gedeelde badkamer was de spiegel aangedamde -ik geloof dat er 2 douches zijn per verdieping-, sophia had me een trucje geleerd dat als je met een haardroger op de spiegel blaast, de damp meteen verdwijnt. Nu waren mijn gekrulde rode haren tevoorschijn gekomen en mijn zee blauwe ogen. ik was niet al te groot niet al te klein. ik zat vol sproeten van top tot teen. Iedereen vond het altijd vreemd hoe ik er uitzag. Ik kwam niet van hier. Vroeger toen ik klein was woonde ik in Schotland met mijn familie. niet lang na dat ik geboren was zijn mijn ouders met mij verhuist. Nu woon ik met mijn familie in canada of woonde, ik weet de details nog niet al tegoed. 18 jaar heb ik al door gebracht op deze planeet. legaal oud genoeg om het huis te erven en daarbij ook de voogd te worden van mijn kleine broer Jill. Jill is 15jaar geloof ik. Hij heeft net zoals ik het fel rood gekruld haar en blauwe ogen geërfd. Het is oneerlijk dat hij de schattige kuiltjes van mama heeft gekregen terwijl ik de vele sproeten heb van papa. Jill en ik zijn redelijk close. Ik wil nu niet zeggen dat we niet kibbelen. en als we dan toch in een gevecht geraken eindigt het altijd met hem smekend voor vergeving (en een zakje zuurtjes.) Ik vraag me af of hij al geïnformeerd is. zou tante hem al hebben gebeld of is hij nog op internaat onwetend van wat er zich afspeelt in de buiten wereld? gelukkig zijn dat problemen waar ik me morgen zorgen over moet maken. Tegen de tijd dat ik me klaar had gemaakt om te gaan slapen was sophia al in slaapgevallen op de zetel. dus nestelde ik me in haar warm bed. sloot ik mijn ogen en viel ik meteen in slaap.

Ik had het veel te warm toen ik wakker werd vermoedelijk had sophia weer geslaapwandeld en is ze vanzelf er bij komen liggen. het zou niet de eerste keer zijn. Ik was blijkbaar niet de enige die wakker aan het worden was. Ik voelde de handde rond mijn middel verlossen. "Goeiemorgen" zei ik. "goehmfmorhsd" Sophia was duidelijk nog niet goed wakker. ik draaide me om en gaf haar nog een stevige knuffel voor ik uit bed sprong en al de herinneringen van gisteren terug binnen kwamen. oh nee oh nee oh nee, ik moest men tante terug bellen! En er voor zorgen dat Jill oké is. Welke dag zijn we vandaag? Zaterdag? nee ik ben te vroeg wakker geworden voor een zaterdag. Donderdag? Ja het is donderdag. We hebben vandaag namiddag lessen. dat geeft me de hele voormiddag om al de gebeurtenissen te sorteren.

wanneer sophia eindelijk uit bed was gekomen had ik het ontbijt al klaargemaakt. (ook de keuken was een gedeelde plaats.) Panekoeken met roodfruit. Haar favoriet. "Amai jij ziet er levendig uit vooral met wat er gebeurd is gisteren. Je weet wel met je ouders die dood zijn en al" Zij ze nonchalant. Ik zei niks en keek haar zwijgend aan. Kende ze mij niet goed genoeg om te weten dat ik liever mijn gevoelens zo lang mogelijk uitstel en mij probeer bezig te houden. Dat ik absoluut niet van confrontatie hou. Ik wist natuurlijk wel dat ze het zo helemaal niet bedoelde maar ik voelde me toch een beetje geïrriteerd vanbinnen. En de ongewenste vraag kwam door mijn hoofd waarom vind ik het zo belangrijk of ze me nu goed kent? Kort daarna zei ze " te snel voor donkere humor?" ik knikte. Er kwam een stilte. Geen onaangename stilte. Meer een moment zonder woorden waar ik wist dat ze het spijt me wou zeggen en heb je ontbijt gemaakt? Ziet er lekker uit!
Ze begon haar pannenkoeken vol genot op te eten en zei met volle mond:" weet je nu al meer?" ," Nee, ik denk dat ik straks naar huis ga. Normaal is men tante daar." ik nam een pauze om na te denken: " ik denk dat ik niet naar de namiddag les ga gaan. Voorlopig heb ik andere dingen op mijn planning staan." zei ik.