My True Story ✔ #Spiritual2021

Σπασμένα γυαλιά

Μερικές φορές νιώθω πως είμαι γυαλιά σπασμένα.
Αλλά  γελάω, χαμογελάω  και θέλω να μείνω στο φως.
Μια κοπέλα στο facebook έλεγε πως κακοποιήθηκε
στα εφτά και το θυμήθηκε μετά από  έντεκα χρόνια*. Ξέροντας πως υπάρχουν και άλλα άτομα σαν εμένα είναι κάπως παρηγορητικό γιατί αισθάνεσαι κάπως σαν ηλίθια όταν είσαι η μόνη που το έπαθε.

Όλη αυτή η εμπειρία με έκανε να ψάξω και να μάθω.
Δεν ήμουν ούτε είμαι επαγγελματίας ψυχο-θεραπεύτρια/λόγος/ιατρός. Μια απλή κοπέλα είμαι που τώρα όμως ξέρω
και μπορώ να μιλήσω για  το μυαλό μας  και τι κάνει για να μας προστατέψει.
Δεν θα ξεχάσω το σοκ όταν θυμήθηκα, στην αρχή θυμήθηκα
μόνο δύο περιστατικά και όχι όλη την αλήθεια που εμφανίζετε
σταδιακά και μου λείπουν  κομμάτια  όμως γι'αυτά τα δυο περιστατικά έκλαιγα σχεδόν ένα χρόνο
και είχα χάσει την όρεξη μου να κάνω πράγματα που αγαπώ.

Υπάρχουν άτομα που πέρασαν χειρότερα και προχωράνε και αξίζουν το θαυμασμό μου και αν είσαι ένα από αυτά τα άτομα,τότε τον έχεις.
Προσπάθησα μόνη μου να το αντιμετωπίσω.
Και ειναι λάθος να νομίζεις  πως μόνος /μόνη σου
θα τα καταφέρεις.
Όμως βοηθάει τόσο πολύ οταν μιλας σε έμπιστο άτομο.
Και αν κουβαλάς βαρος όπως εγώ, μιλά!

Με βοηθησε  να κοιτάζω πισω χωρίς να θυμώνω
ή να πέφτω ψυχολογικά (και αν συμβεί το ξεπερνάω ευκολα
και γρήγορα).

Τον αγαπούσα παρά πολύ, του είχα αδυναμία. Τον αγαπούσα απίστευτα πολύ. Και όταν ένα παιδί δέχεται αυτού του είδους την κακοποίηση από τόσο αγαπημένο πρόσωπο δεν αντέχεται.

Μακάρι να με είχε σπάσει στο ξύλο...Μπορεί τότε να τον φοβόμουν και να έμενα μακριά του.

Ή μπορεί πάλι να τον δικαιολογούσα και να συνέχιζα να τον αγαπώ.

Στο βιβλίο μου " Τα  λάθος  ρούχα "  αναφέρω πως
όταν ένα παιδί κακοποιείται από τα δικά του άτομα
μπορεί να ρίξει το φταίξιμο πάνω του.
Για να αντέξει πως οι άνθρωποι που το φροντίζουν το διαλυουν.

Με αγγίζε και σκεφτόμουν πως δεν έφταιγε εκείνος αλλα εγώ που δεν είχα καλά αντανακλαστικά για να τον αποφύγω.
Έκανε οτι έκανε και τον δικαιολογούσα πως ήταν μεθυσμένος
ή υπνοβατης  ή πως επειδή έκανα αυτό ή το άλλο  τον προκάλεσα. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια που έλεγα στον εαυτό μου για να τον δικαιολογήσω και να αντέξω:

"Ο παππούς μου με αγαπάει, δεν θα μου έκανε ποτέ κακό επίτηδες, ίσως είναι υπνοβάτης. Στο κρεβάτι που κοιμάμαι ,
ξάπλωνε  η γιαγιά μου όταν ήταν άρρωστη.
Είναι χηρος και μάλλον του λείπει  η γιαγιά.
Νομίζει πως είμαι  η γιαγιά...Ήταν υπνοβάτης δεν καταλαβαίνε τι κάνει...Όμως...Τόσο  βίαιος και κακός  ήταν  μαζί της;
Γιατί...Γιατί αφού είναι καλός και η γιαγιά μου ήταν καλή.
Και η καημένη είχε καρκίνο...Τα ίδια της έκανε;
Έτσι την πονούσε ;"