Perfect Strangers (De Mariano Series #1)

SIMULA

Simula

Have you ever imagined your life spending the rest of it with someone? Yung tipong alam mong parehas na kayong handa pero something stopping him, and you, you patiently wait for kase alam mo sa sarili mong siya na—kayo na.

You're living in a fairytale book. Then suddenly, reality slaps you with a hard truth. Yung tipong hindi mo alam kung paano tatangapin at magsisimulang muli. I still remember the spark on his eyes. Mga kislap na minsan ng ako ang dahilan, the love and adoration that once... for me. Hindi ako naging handa, at hindi ko alam na dapat pala hinanda ko ang sarili ko.

"Dwayne..." mahina kong usal, kanina pa ako salita ng salita ngunit parang hindi siya nakikinig.

I look in front, tinignan kung saan siya nakatingin at halos hindi ako nakahinga sa tindi ng tambol ng puso ko. Takot, matinding takot. In front of us was his first love.

That was the start. Simula ng pag-lamig ng pakikitungo niya sa akin, ramdam ko, dahil never kong naramdaman sa kaniya ang ganito. We continue our life like before, but I know... Something changed.

Never akong nakaramdam ng matinding insecurity sa tanang buhay ko pero the moment I saw the love and longing on Dwayne eyes, nanliit ako. He never looks at me the way he looks at her. Na para bang nakatingin siya sa pinaka-magandang likha na nakita niya.

Ayokong sumuko, dahil malay ko bang phase lang 'to ng buhay niya na kailangan niya ng closure. She's his first love, I don't know what happened kung bakit hindi natuloy ang love story nila pero ang alam ko ay ako na ang mahal niya. I was with him when he failed, I was with him when he struggled. I saw it all, his dedication, his passion. Ako yung nanduon sa lahat ng event ng buhay niya, masaya man o malungkot, ang alam ko nanduon ako. Ako ang naging karamay niya sa mga problema na hinarap niya. We overcame it all. Ako na ang mahal niya, ako ang mahal ni Dwayne.

O ako nga ba?

"Love, let's date."

"I'm sorry love, I still have a meeting to attend."

"Alright, call me when you're home, 'kay?"

I'm the one who ends the call. Ang Dwayne na laging may oras sa'ken ay halos hindi ko na maramdaman, ako ang girlfriend pero ako ang halos mamalimos ng oras sa kaniya. Kahit kaunti lang, kahit sandali lang.

I was drowned in my own thoughts. Overthinking everything, hindi ko na namalayan na sa sobrang pag-aalala ko sa relasyon namin ni Dwayne nasisira na ang pamilya ko. My family na ang sabi ng iba ay perpekto.

"Mom?" isang gabi ng mapag-desisyunan kong umuwi sa bahay.

Halatang nagulat si mommy sa presensya ko. Hindi niya alam kung ano ang uunahin, ang punasan ang mga luhang saganang dumadaloy sa pisnge niya o ang pag-ligpit sa mga larawang nakakalat sa lamesa sa harapan niya. But, before she kept it all I saw it already.

My eyes widened. Halos hindi makapaniwala sa nakikita sa harapan, inisa-isa ko ang litrato na inagaw ko kay mommy. As I processed what was in front of me my tears suddenly fell. Sagana at halos walang patid itong tumulo sa pisnge ko.

"H-how? Why?" tanging tanong na lumabas sa bibig ko. Pero iling lang ang sinagot ni mommy sa'ken.

"A-anak, aayusin namin to ng daddy mo." tanging naisaad niya.

She hugged me. The first person na hindi ko ini-expect na mananakit sa akin ay ang dahilan ng sakit na nararamdaman ko ngayon. Isang linggo, isang linggo kaming nag-panggap na walang alam. Masakit makita na pinipilit ni mommy na ayos lang siya, when every time she looks at dad ay halos umiyak na siya.

To: Dwayne

Love, I need you. Puntahan mo naman ako.

Halos nagmamakaawa kong mensahe sa kaniya. Pero he never came, at ang reply niya ay paumanhin dahil hindi siya makakapunta.