Güzel Ve Çirkin | Yarı Texting

< 13 >

Bir zamanlardı artık o zamanlar. Artık geçmişe dönüşmüşlerdi. Geçmiş derlerdi ya hep, sahiden geçmiş miydi peki? Geçer miydi? Her yaranın bir ilacı var mıydı? 

İşte o bir zamanlarda rüzgarın esmesiyle başlamıştı her şey.

Rüzgar eserdi, kafasının estiği yere eserdi işte.

Ama bu rüzgar çok büyük duyguların kanıtı olmuştu. 

Bir de kız ve çocuk vardı. 

Kızın saçına vuran rüzgarı kıskanırdı çocuk. Çocuğun farkında bile değildi kız..

Çocuk başlarda anlamamıştı en ufak bir şeyi bile. Aşk bu muydu?

Sonbaharda yapraklar döküldüğünde çocuk yürürdü. Aklında kâh kurduğu hayaller olsun, kâh az buçuk duygular olsun. Kız onun aklındayken bile heyecanlanırdı. Yanındayken zaten ne yapacağını bilemez, sanki nefret ediyormuşcasına laf atardı. Zorbalık ederdi.

Çocuk bilmiyordu. Ne bu duyguyu, ne bu zorbalık denen şeyi, ne de kırdığı kalbi..

Duygularının belli olmasındansa umursamıyormuş gibi davranmak daha kolaydı o zamanlar çocuk için..

Sevgiyle bile tanışık değillerdi çoktandır.

Ne yapacağını bilemezdi kızı gördüğünde.. Kız kaçardı ondan.

Peki kız?

O sadece zorbalık edilen miydi?

Elbette değildi.

O da kıskanırdı çocuğun saç tellerine değen rüzgarı.

"Keşke," derdi, "Keşke, saçına vuran rüzgar ben olsam.."

O da anlamamıştı bu duyguyu.

O da sonbaharda yapraklar dökülünce çıkar yürürdü.. O da çok hayaller kurmuştu..

En çok da bu yüzden nefret etti kendinden.

Kalbinin katiline,

Ruhunun yara bandına,

Aşıktı..

Çocuk yaptıklarının gerçeğini çok sonra anlamıştı.

Ama işte, gerçekler hep acıtıyordu.

Hâlâ deli gibi seviyordu.

Hâlâ kalbi deli gibi atıyordu.

Hâlâ heyecanlanıyordu.

Kız umudunu çöpe atmıştı.

Çocuksa çöpü didikleyip cebine koymuştu o umudu.

Hoş, umuttu bu

Kız her ne kadar çöpe de atsa

Tekrar yeşerirdi

Çocuk bunu bilirdi

O umudu kendine saklamak istemişti sadece..

Onun için de hiç kolay değildi

Her gün ama her gün, sevdiği kızın canını yakıyordu..

Ama o sadece duygularını saklamaya çalışırken harap oluyordu

Çünkü o çocuk,

o kızın canını yakabilecek son insan olduğunu sanıyordu.

Çünkü o çocuk,

kızın ondan nefret ettiğini sanıyordu.

Çünkü o çocuk,

kız ondan nefret ederse onu üzemez sanıyordu.

Ah, o sanrılar! Lanet olsun onlara!

Ama kız ondan nefret etmiyordu, edemiyordu..

Kız onu seviyordu...

Canı bu yüzden yanmıştı

Bu yüzden değişmişti

Sırf o çocuk onu en azından onu..

Devamını getiremezdik..

Değiştiğinde bile çocuk aynıydı..

Zaten çocuğun derdi kızın görünüşü bile değildi..

O ruha tutunmuştu çocuk

Belli etmemek içinse çırpınıyordu

Çocuğun yaraları vardı

Kızın yaraları vardı

Bu yaralar derindi belki ama

Umut vardı

Onun yanında,

Aşk vardı

Onun da solunda,

Onlar vardı..

Çocuk ve Kız

Tüm dünya bir yana, onlar bir yanaydı

Yanacaklardı

Kaybolacaklardı

Ama en sonunda, Bulacaklardı.

Aşkın içinde yanacak, birbirinin gözlerinde kaybolacak ve umutla bulacaklardı olması gerekeni..

Ama önce büyümeleri gerekti

Bunun için geçmişin yaralarını sarmak,

ve yeni bir şans lazımdı.

Ama çocuk her aynaya baktığında suçluyordu kendini

Ve korkuyordu

Tekrar gizlenmeye kalkarsa vereceği hasardan..

Kendine güvenemiyordu bu konuda 

Oysaki ne kadar da güzeldi kızın gözleri..

Kızın kalbinin atışları hızlanırdı sonra..

Zaman fazla hızlıydı

Neyse ki hayatımız elimizdeydi..

- - -

Geçmişin mektubu olsun bu da.. 

Varsa en sevdiğiniz cümle neydi, "Geçmişin Mektubu"ndan?