Laatste zomer

3. Lachen, gieren, brullen

We waren net klaar met eten toen ik gebeld werd. "Mam" verscheen er op mijn display. Ik ging op de bank in de woonkamer zitten en nam op.
'Hoi, lieverd,' klonk mijn moeders hoge stem aan de andere kant van de lijn.
'Hoi, mam,' begroette ik haar. Ik pulkte aan een draadje van de leuning dat los zat.
'Hoe is het in Italië?' vroeg ze.
Ik begon haar enthousiast te vertellen over wat we vanmiddag allemaal hadden gedaan. Ik zei niks over onze plannen voor vanavond. Ik wist niet wat ze ervan zou vinden dat ik naar een bar zou gaan en ik wilde haar niet onnodig ongerust maken.
'Ben jij ooit in Italië geweest?' vroeg ik haar zomaar.
Ze viel even stil. 'Ja, samen met je vader. We zijn een hele lange tijd geleden naar Rome geweest. Het was een van de meest romantische tripjes die we ooit gemaakt hebben.'
Ik huiverde. Ik hoefde ook weer niet te horen hoe verliefd ze waren en wat voor romantische dingen ze allemaal wel en niet hadden gedaan.
'Wat vond je het leukst aan het land?' Ik was oprecht nieuwsgierig. Op de gang sloeg een deur dicht.
'Waarom wil je dit allemaal weten?' vroeg mijn moeder grinnikend.
'Wellicht kan ik nog wat mooie foto's maken van dingen die jij graag wil zien,' legde ik uit.
Ze zuchtte zachtjes, dat deed ze altijd als ze moest nadenken.
'Ik vond de zee iets magisch hebben,' vertelde ze uiteindelijk. 'En van pizza en ijs kon ik echt geen genoeg krijgen.'
'Ja het ijs is hier echt zo lekker,' zei ik. Ik vertelde haar welke smaken ik vanmiddag had gehad.
'Mia,' zei mijn moeder op een zakelijk toon.
'Ja?'
'Heb je nou al bedacht welke spullen je van thuis mee neemt en welke niet?'
Ik kon weer gerust ademhalen. 'Ja, dat weet ik ongeveer wel. We hebben het er later nog over oké?'
'Is goed, lieverd.'
Toen hingen we op. Mijn moeder wilde het liefst alles voor me bepalen. Welke spullen ik mee naar Utrecht zou nemen, hoe ik mijn dozen moest inpakken en wat de inrichting van mijn kamer ging worden. Dat wilde ik zelf bepalen, daar had ik mijn moeder echt niet voor nodig.
Ik keek naar buiten. Het terras en het zwembad lagen er verlaten bij. Tussendoor checkte ik het saldo op mijn spaarrekening. Pfoe, gelukkig viel het mee. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik niet al mijn spaargeld tijdens deze vakantie uit moest geven.

Lauren kwam de woonkamer in lopen met een handdoek op haar hoofd.
'Moet jij niet douchen?' vroeg ze.
Ik knikte bevestigend. 'Hoe laat gaan we weg? Dan weet ik hoeveel tijd ik nog heb om me klaar te maken.' Ik ging bijna nooit uit dus ik had geen flauw idee wat ik aan moest. 'Kan je me helpen met een outfit uitzoeken?' voegde ik daar nog aan toe.
Lauren keek me verrukt aan. Haar ogen glinsterden van plezier. 'Ik dacht dat je het nooit zou vragen! Mag ik ook je make-up doen?' Ze trok een pruillip.
'Ja hoor.' Ik deed een schietgebedje, als dat maar goed ging.
We stonden voor onze kledingkast. De linkerhelft gebruikte Lauren, de andere helft was voor mij.
'Heb je iets mee dat geschikt is voor een avond uit?' vroeg Lauren terwijl ze door mijn kleding spitte. Ze haalde een legging met regenboogprint uit een la. 'Waarom ligt dit ding in je kast?' Ze keek er met een vies gezicht naar. Ik griste de legging uit haar handen. 'Hé ik mag aantrekken wat ik wil,' zei ik verontwaardigd.
Ze rolde met haar ogen. 'Prima, maar niet als we naar een bar gaan.' Ik zuchtte en duwde haar aan de kant. 'Laat mij maar zoeken,' mompelde ik. Uiteindelijk vond ik twee outfits die geschikt waren voor vanavond. Een zwarte, korte wikkeljurk en een zwarte short met een hemdje erop. Ik ben wel vijf keer van outfit veranderd voordat we een keus hadden gemaakt. Niet echt 'we' want het was Lauren die de beslissing nam.
'Doe maar het wikkeljurkje,' zei ze terwijl ze haar armen voor haar borst kruiste. 'Die zorgt ervoor dat je lichaam er mooi in uit komt.' Ik wilde protesteren, maar haar houding maakte duidelijk dat ik beter niks kon zeggen. Anders belandden we weer in een eindeloze discussie dat ik mezelf moest leren accepteren. Lauren leek altijd zelfverzekerd over haar uiterlijk te zijn. Natuurlijk klaagde zij ook weleens, toch kwam het over alsof Lauren tevreden was met zichzelf.
'Nu je make-up,' verkondigde Lauren.
'Mijn hemel daar gaan we.' Shit, zei ik dat nou hardop?
Lauren keek me verontwaardigend aan. 'Ik ben heel goed met make-up hoor.' Ze legde de nadruk op het laatste woord.
Ik stak mijn handen verdedigend in de lucht. 'Goed dan, ga je gang maar.'
Lauren pakte een stoel en beval me dat ik daar moest gaan zitten. Zonder tegen te stribbelen deed ik wat van me gevraagd werd. Ze haalde een grote toilettas tevoorschijn en zette het ding op het bed. Ze ging tegenover me naast haar tasje zitten en bestudeerde mijn gezicht. Als eerst smeerde ze een laagje foundation over mijn gezicht. Die rook nostalgisch. Het deed me denken aan mijn moeder die zich af en toe opmaakte als ze deur uitging. Ik vroeg me altijd af voor wie ze zich nou mooi maakte.

Na wat uren leek te duren, was Lauren eindelijk met me klaar.
'Ik ben benieuwd wat je ervan vindt!' Ze klapte in haar handen.
Ik kon aan haar zien dat ze blij was met haar werk. Ik ontspande en liep naar de badkamer om in de spiegel te kijken. Verwonderd keek ik naar het resultaat. Lauren kwam haar belofte na. Ik zag er.... niet slecht uit. De hoeveelheid make-up viel mee terwijl mijn ogen en lippen wel subtiel benadrukt werden. Lauren moest visagiste worden in plaats van Social Worker.
'Wauw,' bracht ik uit.
Ik schrok toen ze opeens achter me stond. 'En?'
'Ik vind het supermooi Lau, bedankt.'
Ze knipoogde naar mijn spiegelbeeld. 'De volgende keer doe ik niet zoveel moeite hoor.' Een glimlach sierde haar gezicht.

Van beneden klonk harde muziek. Terwijl Lauren haar eigen outfit uitkoos, liep ik op de muziek af. Ik klopte op de deur van de jongens maar kreeg geen gehoor.
'Hallo?' riep ik. Geen reactie. Zonder toestemming deed ik de deur open. Tot mijn verbazing was Valentijn op zijn eenpersoonsbed aan het springen en danste Olivier door de kamer. Ik schoot spontaan in de lach. 'Wat doen jullie nou,' zei ik.
Tegelijkertijd kwamen de jongens tot stilstand. De muziek bleef spelen. Hun kamer was nu al opvallend rommelig. Twee half uitgepakte koffers lagen in de hoek. Daar omheen slingerde ondergoed en andere zooi.
'Doe je mee?' vroeg Valentijn op een ondeugende toon. Even twijfelde ik totdat Olivier en Valentijn weer in beweging kwamen. Valentijn zong met volle borst mee met de muziek en Olivier maakte gekke bewegingen met zijn lichaam. Langzamerhand begon ik van mijn ene been op mijn andere been te wippen. Als vanzelf gingen armen omhoog en kwam ook mijn bovenlichaam in beweging. Mijn hoofd zwiepte van links naar rechts. Ik bewoog enthousiast mee op de beat. Het volgende nummer dat opkwam kende ik. Ik baande me een weg langs kleren die op de vloer lagen naar Valentijn zijn bed. Ik sprong erop en zong hartstochtelijk mee. Valentijn sloeg een arm om mijn schouders en schreeuwde met me mee. Olivier deed alsof hij een fangirl van een band was en viel nep flauw.
Tranen van het lachen ontstonden in mijn ogen. Nee! Ik mocht niet huilen, dat zou Laurens meesterwerk verpesten. 'Jongens ik kan niet meer!' schaterde ik uit. Mijn maag trok samen en ineengekrompen ging ik op het bed liggen terwijl Valentijn nog altijd vals zong. Het was een lange tijd geleden dat ik zo hard had gelachen. Ik kreeg haast geen lucht meer.
Toen ik niet meer op mijn benen kon staan van het lachen kwam Lauren de kamer binnen lopen. Net zoals ik keek ze eerst even verbaasd. Maar Lauren zou Lauren niet zijn als ze niet meteen met onze lol mee deed. Mijn lachbui was enigszins tot bedaren gekomen waardoor ik weer rechtop kon staan. Een nummer van Rihanna kwam op en Lauren en ik gingen helemaal los. 'Shine bright like a diamond!' riepen we in koor. Valentijn ging mokkend van het bed af omdat wij alle plek innamen. Olivier huppelde door de kamer.

Zo gingen we nog wel even door. De tijd hadden we allang niet meer in de gaten. Het maakte ook niet uit. We hadden geen verplichtingen; geen ouders die aan onze kop konden zeuren.
'Jongens,' zei Lauren buiten adem. 'Ik ga dit na de zomervakantie zo erg missen.'
Voor heel even stopte de wereld om me heen. Ik sloeg mijn ogen neer. Het deed pijn om eraan te denken dat we elkaar volgend jaar veel minder gingen zien.
'Ik ga het ook missen,' zei Valentijn. Olivier deed de muziek zachter, waardoor het alleen nog maar op de achtergrond klonk. Ik ging op het bed zitten en zuchtte, Lauren plofte naast mij en sloeg een arm om mijn schouders. 'Het komt goed,' zei ze bemoedigend.
Ik glimlachte kleintjes naar haar.
'Groepsknuffel,' riep Olivier. Hij sprong op het bed en Valentijn deed hem na. We zaten met z'n vieren op een veel te klein eenpersoonsbed. Ik kon niet vaak genoeg zeggen hoe blij ik was met mijn vrienden. Ze waren er altijd voor me en ik zou niet weten wat ik zonder ze moest.