ELEM

GİRİŞ

Vakur sessizliğin esir olduğu sokaklara bir acı daha dahil oldu. Ellerim bu acıdan kurtulmak için oluşan o su birikintisinin etrafından fışkıran ağaç köklerine tutunmak istedi.

Oysa o kökler, su birikintisine aitti . Onun felaketi,onun günahları ,onun çaresizliğiydi.

Kurtulmak için dokundum.Dokundukça dibe battım.Bu seferde kurtulmak için tutundum,tutundukça kemiklerim kırıldı.Ellerimde etler eridi; Yandım... yanan ellerim kül tanelerine dönüştü.

Sonbahardı son çırpınış,son yakarış.Tek kelimeden oluştu ölmesine engel olan zırh.

Kabuk bağlayan kurumuş dudağına sivri dişlerini geçirerek ıslattı ve ihtirasla dudaklarını araladı.

"Sonsuzluluğunun ufkunda özgürleşmeme izin verir misin?"

Sesinin tınısındaki o yakarışa ve... Çaresizce parlayan kahvelerine hapsoldum.

Gözlerimi karşımdaki yıkımın gözlerinden kurtarıp titreyen bacaklarıma indirdim.Hapsolduğum karanlığın etkisinden çıkarak sorduğu soruya cevap aradım ama bulamadım ve bende ona bir soru yönelttim.

"Senin özgürlüğünün sonu ölüm Altemur. Ölmek mi istiyorsun söyle bana ölümde bir sonsuzluk değil midir Zaten?"

Sorduğu soruya verdiğim yanıt dudaklarında bir tebessüm oluşturdu.Yavaş yavaş sönenen tebessümü vereceği cevaba hazırlandı.

" Gözyaşları Bahar... Sadece gözyaşları gözlerin intiharıdır derler. Ben bu gözlerden kaç intihar verdim?"

Verdiği cevapla dizlerimde olan bakışlarım onun gözlerine tutundu ve gözlerimizin birleştiği an sükunetinin bozulduğu andı.

"Yalnızlığın en kötüsü nedir bilir misin? Bahar; Anlamayanların arasında kalmaktır. Anlamıyorsun... Bahşettiğin özgürlükte ölüm değil yaşam"

Ellerim iki yanıma uzanıyordu. Sağ elim beyazı,sol elim siyahın esareti altında kıvranıyordu.

Sağ elim mahsumluğumu gözetirken , sol elim gün geçtikçe yok olan mahsumluğumu gösterdi bana!

Koyu kan ama dehşetini barındıran koyulukta bir kan...

Umudunu kaybetmiş bir kadının kanı...

Bir beyazın kanı...