Öyle çok şey var ki, anlatacak...
Ama şimdi ben burada bunları anlatmak istemiyorum desem de yalan olur. Sende ince ip inci sorunlarınla beni incitmesen çok iyi olur.
Yağmurlu uzun bir yolu düşe kalka yürümeye çalıştık,
Ve inanılmayacak kadar duygusal bir geçmişimiz oldu seninle, Üstelik biz bunu bir ömür boyu sürüp gider sanmıştık yanılmışız,
Beni tutma ben böyle sahnelere gelemem!
Sakın beni tutma çok kötü yanılırsın!
Yıllardır öyle biriktim gerildim ki,
Şimdi topyekün birden bire boşalırım, toz olurum toz!
Darmaduman olur dağılırsın!
Sen benim ince tellerimden, sırma tellerimden, en güzel türkülerimi çaldın! Sen benim en ücra duygularımı talan ederek beslendin!
Herşeyin merkezi sensin, herşey senin etrafında dönerdi!
Hani bar köşelerinde tükenipte kaldırımlarda sınarken kendimi Gelip sana sığınırdım, umutlarım patlamış lastik gibi bir kez daha gümlerdi.
Beni tutma lan! bem öyle şantajlara falan boyun eğmem!
Beni tutma hırsımdan çatlarım, yıllardır öyle sabrettim, öyle doldum ki, Şimdi yanar dağlar gibi birden bire patladım, hani bir yavru serçe hayata alışır gibi Ağzım açık bağlanmıştım ben sana, bir topal karınca gibi titrer heyecanlanırdım ben sana
Bu akşam siktir olup çekip gitmek adına, bütün ömrümü ve seni sildim. Bir tuhaf senaryoydu, bu senaryoda bende zavallı bir figürandım sadece. Anlatamam! Kumlara yazılmış sözcükler kadar, çok kısacıktı ümidim,
Ve anladım ki; ben bir takım şeyleri, daha gelen ilk dalgayla yitirdim!
Beni tutma, ben senin dizlerine çökemem, beni tutma elinde kalır kırılırım, Yıllardır öyle daraldım, öyle bunaldım ki, beni bir saniye bile oyalasan Akli dengem bozulur cinnet geçirir, çıldırırım!
Sen kalbimi emanet edecek kadar güvendiğim, dost bildiğim,
Sen kuru bir lokma ekmeği bile, tek başına hazmedemeyipte birlikte yediğim Sen, yatalak olsan, altına yapsan, iğrenmeden alır temizlerim dediğin, Bu nasıl insanlıkmış lan, bu nasıl arkadaşlık, bu nasıl vefa, Bu nasıl acı, bu nasıl vicdansızlık, bu nasıl cefa...
