I'm His (Politician Series 1)

CHAPTER I

Kara

"H-help!"

Duguan kong nakita ang aking mga magulang na nasa front seat ng aming sasakyan. Isa lang ang nasa utak ko ngayon.

Naaksidente kami.

"T-tulong! T-tulungan niyo kami"

I am crying right now.

"M-mom, D-dad p-pleasee g-gumising p-po kayo!" sabi ko sabay yugyog sa kanilang dalawa.

Sigaw pa rin ako ng sigaw ng tulong. Sobrang nahihirapan na akong makita ang mga magulang kong ganito. Umuulan pa naman. Mahihirapan akong maghanap ng tulong lalo na't malayo ata kami sa bayan.

Di ko alintana na duguan rin yung may bandang ulo ko. Namanhid na siguro ako. Wala akong nararamdamang sakit. All I could think for were my parents.

Sinira ko yung pintuan ng sasakyan. Paiga-iga akong lumabas ng di iniinda ang mga sakit ko sa paa pati yung sugat ko sa may ulo.

"T-tulooooong!"

Nakakaawang tingnan ang mga magulang ko. Duguan silang dalawa pareho.

Diyos ko. Nahihilo na ako. Dahil siguro to sa sugat ko sa ulo. Sana may dumating na tulog. S-sana.

"T-tulooong"-buong lakas kong sigaw bago dumilim ang aking paligid.

THIRD PERSON

Tatlong araw simula nung aksidente. Naging tahimik rin ulit ang lahat.

"Sir, ano po bang gagawin natin sa bata?"

Nagbuntong hininga ang lalaki sa tanong ng kaniyang assistant. Ano nga ba ang gagawin niya sa bata sa oras na magising ito?

"I'll just decide Raven when she wake up"-mahinanong sagot naman nito.

Nag aalala siya sa bata kahit di naman niya ito ka ano-ano.

Bakit nga ba?

Pero di pa rin niya maiwasang di mag-alala sapagkat wala pa itong kamuwang-muwang sa mundo. Tantiya niya mga nasa 18 pa lang ang edad nito. Oo, wala siyang pakialam sa mga tao sa paligid niya. But for the very first time in his life, this little girl is an exemption.

Kara

A-ansakit ng ulo ko. Dahan-dahan ko itong hinawakan. Laking gulat kong may bandage na palang nakalagay sa ulo ko.

Napatingin ako sa kwarto. T-this is not my room.

T-teka....

"M-mooooom! D-daaaad!"-sigaw ko.

Di ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Nanginginig ako na natatakot.

I-I need to s-see my parents!

Lakas-loob akong tumayo mula sa kama. Kahit na nahihilo ako ay pinilit ko pa ring lumabas mula sa kwarto na pinagmulan ko. Kung kanino man yung kwarto na yun, natatakot at nangangamba ako para sa sarili ko. Paano kung mga masasamang tao pala ang kumuha sakin tapos hihingian ako ng pera. Saan ako kukuha ng pambayad? Tapos di ko pa alam kung asan ang mga magulang ko.

Laking gulat ko nang tumambad sa akin ang napakagandang interior ng bahay. No scratch that, isa itong napakalaking bahay na kung tawagin ay mansiyon. Mas malaki sa bahay namin. Para akong nasa hotel.

"How's your feeling?"

Nagulat ako at nanigas sa aking kinatatayuan. Hindi ko magawang lingunin yung lalaking nagsalita. Natatakot ako. Natatakot ako na baka saktan niya ako. Baka siya yung kumuha sakin?

M-mooom...
D-daaad....

A-asan na k-kayoo?

Nanlamig ang buong diwa ko. Parang may kung anong elemento ang nandito para manginig ako ng sobra.

"Look at me, little woman."-mahinahong tugon niya sa akin.

I felt shivered when I heard his baritone voice. Di ko makuhang tumingin sa kaniya kasi natatakot ako. Natatakot akong saktan niya anytime. Or worse, patayin niya ako. Ayaw ko pang mamatay. Madami pa akong plano.

I heard his footsteps.

L-lalapitan b-ba n-niya a-ako?

Para talaga siyang may paginaw effect. Giniginaw ako, literally. Di ko alam kung bakit.

He held my chin with his soft hands. At pilit akong pinaharap sa kaniya.

"Why won't you look at me, little girl? Are you afraid of me, perhaps?"-kalmadong tanong niya sa akin.

Napanganga ako sa itsura niya.

I-is he even a h-human?

Aaminin ko. Nastarstruck ako sa kagwapuhan niya. Pero wala talaga akong time na lumandi. Natatakot ako!

Yung emerald niyang mata nakakahypnotize. Yung ilong niyang napakatangos pati na rin ang mga labi niyang nakaka akit. Nako shems. Pinagnanasaan ko ang matanda.

"A-asan ako? " nauutal na sabi ko sa kaniya. Di ko pa rin maipagkaila na sobrang takot na takot ko na talaga.

"You're in my house. I saved you."

Di ko alam kung matutuwa ba ako or ano pero yung mga magulang ko!

"H-how about m-my parents? A-are they a-alive? A-andito din ba sila?"

Umaasa ako. Sana okay lang sila mommy.

"I'm sorry little woman but your parents didn't make it"

Nabingi ako sa mga sinabi niya. Parang namatay na rin ako.

"Noooooooooo!" sigaw ko. Humagulhol ako nang iyak. Tanging iyak ko lang ang maririnig sa buong mansiyon.

The man approached me. He gave a light tap on my back. Naiilang siguro siya sakin o kaya di siya sanay sa mga tao. Di niya ako niyakap pero parang lang.

"I already took care of the funeral. They were being cremated."

"A-asan p-po sila n-nakalagay?"

"We'll go there tomorrow. For now, take a rest. You're miserable. Tawagin mo lang ang mga maids sa baba if you need something. I have to go, may gagawin pa ako"

Pumunta na ako sa kwarto at nagmumukmok. Di ko na alam anong gagawin ko sa buhay ko. Ano na bang gagawin ko ngayon? Magiging palaboy na ba ako? What if magpapakamatay na lang ako? I'm sure masaya yun. Masusundan ko agad sila ni mommy.