Manzanilla De La Muerte

Part Eleven; The Color Of Our Future Is Jat Black.

Min Yoongi; The color of our future is jat black.

gothurted - i'll be there for you

Ortalama bir insan vücudu ortalama bir köpeğin üzerindeki pireleri öldürmek için yeterli kükürt, dokuz yüz kalem yapmak için yeterli karbon, yedi bar sabun yapmak için yeterli yağ ve elli litrelik bir varili dolduracak kadar su içeriyor. Cümlemin başında da dediğim gibi 'ortalama bir insan vücudu' yani benim vücudum buna dahil değildi. Bedenim sadece ve sadece zehir üretiyorken nasıl ortalama bir insan sınıfına girebilirdim ki? Bedenimden, saçlarımdan en çokta kendimden nefret ediyordum. Ortalama insanlar sınıfına giremediğim için, normal insanlar gibi duygular taşıyamadığım için, ilk defa hissettiğim dokunuşlardan kaçtığım için, tüm bunlar yüzünden kendimden nefret ediyordum.

Öpebildiğim tek insanın 'o' olmasından daha çok nefret ediyordum.

Artık ondan kaçmak çok yorucu olmaya başlamıştı. Ona çekiliyordum ve bunun tek sebebi tüm hayatım boyunca kimseden almadığım ilgiyi ve şefkati ondan alıyor olmamdı. Fakat bunu istemiyordum. Bana acıdığı için iyi davranan birinin davranışlarını farklı yorumlamayı ve bundan utanmadan ona yakın davranmayı sevmiyordum. Bana bakışları buradaki herkesten farklı bile olsa o bakışların odağı olmak istemiyordum. Benim gibi bir yaratığın hayatına girmesini hiçbir insan hak etmezdi. Bu kötülüğü ona yapamazdım. Ona inanan ve güvenen tek kişiymiş gibi davranmasaydım bana sahip olduğu tek şeymişim gibi bakmayacaktı.

Jeon Jungkook, ona yakın davranan tek insan olduğum için beni önemsiyordu.

İşte bu yüzden ona kitabı okumadığımı söylemiştim. Okuduğumu söyleseydim, kitap hakkında bana sorular soracaktı ve eminim bir çok ortak düşüncemiz ortaya çıkacaktı. Bunu istemedim.

Öpücüğü bana iyi hissettirmemişti. Daha önce birine sarılmamış bedenim için çok ani bir yakınlıktı ve bu ister istemez içimin titremesine ve karnımın kasılmasına sebep olmuştu. Her ne kadar bu hisleri ilk kez tadıyor olsam da kötü bir şey olduğunu anlayabiliyordum. Dokunabildiğim tek insandan bedenim rahatsız olmuştu.

Bunu anlayamıyordum. Bedenimin birine ihtiyacı var sanıyordum hep. Sarılmak, el ele tutuşmak, öpüşmek... İhtiyacım olan tek şey bana dokunmanın ne demek olduğunu öğretecek birileriydi. Birine sarılarak uyumanın hayatımdaki her şeyi yoluna sokacağına inanan umutsuz bir romantiktim. Fakat fark ediyordum ki benim buna değil, bana bunları yaşamak zorunda bırakanları olabilecek en acı şekilde öldürebilecek güce ihtiyacım vardı. Düşünebildiğim tek şey buydu; intikam arzusu.

Ama ona zarar veremezdim. Bu intikam hikayesinde Jeon Jungkook'a zarar vermek yoktu. Ne kadar bir parçam onu hala suçluyor bile olsa onunla uzun zaman geçirmiştim ve artık o tanıdığım biri haline gelmişti. Tenimin bildiği tene zarar veremezdim.

Neden gecenin bir yarısı odamda yalnız kalmışken bunları düşünüyorum, bilmiyorum. Kafam bu kadar doluyken nasıl rahat bir uyku çekebilirdim ki? Günde sadece bir veya iki saat uyuyabiliyor olmak artık beni çok zorluyordu, çünkü antrenman yapmaya başlamıştım ve aldığım uyku yetersiz kalıyordu. Sadece bir gece düşüncelerimden uzaklaşabilsem ve uyuyabilsem ağlaya ağlaya tanrıya teşekkür edecektim ama hayır. O, bana uykuyu bile çok görecek kadar bencildi. Belki bana kızıyordur böyle söylediğim için ama yaşadığım hayat şartlarında ona inanıyor olmam bile mucize gibi bir şey sayılırdı. Hala bir umut sesimi ona duyurmaya çalışıyordum. Bu gece son kez onunla konuşurken gözlerimi kapadım ve tüm samimiyetimle ona yalvardım. Ne olur, en azından bu gece güzel bir uyku çekeyim, diye.

Henüz tanrıya olan yalvarmam bitmemişken kapım çaldı. Kapalı gözlerimi korkuyla açtım. Yani tanrıyla konuşuyordum ve aniden bir ses duymak beni korkutmuştu. Kalp atışlarım hızlanıp sakinleşmemi biraz daha zorlaştırmıştı ama kapı açıldığında ve biri kafasını çok yavaşça içeri uzattığında biraz olsun gevşemeyi ummuştum. Gelen kişi kafasını kaldırıp bana baktığında ise anladım ki gevşemem pek mümkün olmayacaktı. Çünkü o, buradaydı.