it's okey not to be okey.

Deel 3

Pov* Demi

Ze herstelde zich meteen en antwoorde:'gewoon op werk'. Ik wist dat ze loog maar ging er niet op in. Dus ik liep naar de voordeur trok mijn jas aan en voordat ik de deur open deed vroeg mijn moeder waar ik naar toe ging. Ik wou naar het ziekenhuis gaan om erachter te komen wat ze daar deed maar dat zei ik natuurlijk niet. Ik antwoorde: 'gwn even een frisse neus halenen dan richting Kim' en liep de deur uit. Ik pakte mijn fiets en fietste naar Kim's huis. Eenmaal aangekomen zag ik haar uit het raam kijken naar buiten. Ik zag aan haar gezicht dat ze al wat minder verdietig was. ik riep haar naam en al snel keek ze naar beneden ik gebaarde haar met mijn handen dat ze moest komen. Geen 10 seconden later deed ze de deur open . Ik zei:'ga je mee? '. Ze keek me verward aan en vroeg waar naar toe ik antwoorde:'dat leg ik je onderweg wel uit'. Zonder nog wat terug te zeggen pakte ze haar jas zei tegen haar moeder dat ze ff met mij weg ging en liep de voordeur uit. Ze pakte haar fiets stapte op en zei :'oke vertel' onder weg vertelde ik haar dat we naar het ziekenhuis gingen en het hele verhaal. Met geschrokken ogen keek ze me aan en zei :'OMG wat erg!'. Na dat ze dat had gezegt werd ik nog erger ongerust. Er was even een akward stilte. Die onderbrak Kim naar een paar minuten door te zeggen 'ik hoop dat het niet iets ergs is'.

Toen we waren aan gekomen bij het ziekenhuis zetten we onze fietsen in de fietsen stalling en liepen naar de deur. Voor de deur stopte Kim en zei :'wat is eigenlijk ons plan'. Ik antwoorde:'we gaan naar de receptie toe vragen wanneer haar volgende afspraak is en als we dat weten dan komen we bij de eerst volgende afspraak weer terug en gaan we haar achtervolgen en kijken naar welke afdeling ze toe gaat'. Kim gaf me een blik die betekende goed plan. We liepen de draaideur naar binnen en rechtdoor naar de receptie toe. We moesten in de rij staan maar gelukkig was de rij niet zo lang. Toen het mijn beurt was begon mijn hard te bonken zohard dat ik bijna dacht dat iedereen het kon horen. 'Hallo waarmee kan ik u van dienst zijn?' Vroeg de mevrouw achter de bali. Ik schrok op uit mijn gedachte en zei :'uhm ik wil graag weten wanneer mevrouw v/d kooij een afspraak heeft?'. Ze antwoorde met :'wie ben jij?'. Ik werd super nerveus want als ik zeg dat ik haar dochter ben kan mijn moeder er achter komen dat ik hier ben geweest. Dus ik zei ff niks 'MEVROUW'riep de vrouw achter de bali. 'Ik ben een hele goeie kennis van haar wendi heet ik (zo heet mijn kennis uit Rotterdam) en ze was vergeten wanneer ze haar afspraak had dus moest ik het even komen vragen'antwoorde ik snel uit mijn hoofd. Ik stond zelf verstelt van wat er zo snel uit mijn mond kon komen. De vrouw keek mij ff aarzelend aan en zei : 'ik zal het even voor uw op zoeken'. Ze klikte wat op de muis en typte wat op de toetsten bord en zei na een tijdje :'Over een half uur precies dus u moet nu snel opschieten en het tegen haar zeggen'. Ik antwoorde :' oke hartstikke bedankt doei!'. Deed alsof ik haast had en rende maar buiten zodat het leek of ik weg ging. Ik liep daarna weer naar binnen en ging naast Kim zitten en pakte een tijdschrift en hield dat voor m'n gezicht zodat de vrouw achter de bali mij niet kon herkennen. Kim zei :'en wanneer heeft ze een afspraak?'. Ik antwoorde:' over een uurtje dus we moeten een uur in het ziekenhuis wachten'. Kim keek me aan en zei:'ik heb nog geld en er zijn wel wat eet tentjes hier dus zullen we wat gaan eten om de tijd te doden ik trakteer!'. Ik keek haar aan en knikte . We liepen naar een tentje en bestelde allebei een kipcorn en een Fanta we gingen zitten en aten het op (het was zo lekker!). We kletste wat bij en na ongeveer drie kwartier liepen we terug naar de plek waar we zaten en pakte allebei een tijdschrift (om niet op te vallen als mijn moeder kwam) . Na een kwartier wachten zagen we mijn moeder naar binnen lopen en we kropen zowat in dat tijdschrift zodat ze ons niet zou herkennen. En toen ze de hoek om ging liepen we snel ook daar naartoe ze liep de trap op en wij bleven steeds twee trappen achter haar . Toen stopte ze even en wij dachten dat ze ons had gehoord dus we bleven dood stil op de trap staan en hielden onze adem in. Na een paar seconden liep ze verder en ging bij de derde verdieping de deur in wij dus ook en we zagen haar naar de afdeling spierziekte lopen . Wij liepen daar ook naar binnen en gingen ons verstoppen achter een muurtje . We zagen haar de hand van een dokter schudden en ze liep naar binnen . Toen de deur dicht ging barste ik in huilen uit en Kim trooste mij en zei:'veeg je tranen af en kom we gaan luisteren misschien is het niet zo erg als je denkt'. Ik deed wat ze zei en we liepen naar de deur we hielden onze oren tegen de deur aan. Het enigste wat ik hoorde was dat de dokter zei je hebt ALS en dat mijn moeder moest huilen en de dokter zei : 'dat ze langzaam niks meer zou kunnen doen want haar spieren zouden niet meer werken'. Na die paar zinnen hoorde ik niks meer dud ik en kim gingen opstaan en hoorde opeens de deur achter ons open gaan . Mijn hard stond bijna stil en ik durfde geen beweging meer te maken. Ik hoorde de stem van mijn moeder vragend en verbaast tegelijk zeggen :' Demi?'.