အချိန်ပိုင်းအလုပ်ကနေပြီးတော့ ညနေ ၇နာရီလောက်မှအိမ်ပြန်ရောက်သည် ရောက်ရောက်ချင်းHoseok ကိုဖုန်းဆက်ဆက်ဖိုပြင်လိုက်သည် အိပ်ရာပေါ်လှဲပြီးဖုန်းထုတ်လိုက်တယ်
*hello hoseok *
*အင်း jimin ပြန်ရောက်ပြီလား နားတော့ ဖုန်းတော့ဆက်သားပဲ *
*ဆက်ပါတယ်ကွ ငါကလိမ်မာပါတယ် *
*လိမ်မာရင်ပြီးတာပဲ ဒါပဲနားတော့ *
တီ
ဒုန်း!
jm အောက်က အသံကြားလို့ ပြေးဆင်းသွားခဲ့သည် မြင်လိုက်ရတာက
*မေမေ !*
အခန်းဝမှာလဲကျနေတဲ့သူ့မေဆီအပြေးသွားပြီး ထူပေးလိုက်သည်စမ်းကြည့်တော့လဲအသက်မရှုတော့
*မေမေ မေမေ သားခေါ်တာထူးအုန်းလေ မေမေ ရွတ်စ် မေမေ *
jimin လှုပ်နှိုးတော့လဲမနိုး မျက်ရည်တွေပါကျလာသည် ခနချပြီး ဆေးရုံးကိုဖုန်းခေါ်ဖို့မြန်မြန် ထလိုက်သည် အဲ့အချိန်အခန်းထဲကထွက်လာသောသူ
*ခေါ်မနေနဲ့ သေပြီ *
အသံကြားရာကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းဝမှာအရက်ပုလင်မော့သောက်ပြီး သူ့ကိုခနဲ့တဲ့တဲ့ကြည့်ပြီးပြောနေသာသူ့ပထွေးရဲ့အသံဖြစ်သည်
*ခင်များ ဘာစကားပြောတာလဲ *
*ကြားတဲ့တိုင်းပဲလေ *
*ဟာ ခင်များ .....*
jimin အန်ကြိတ်ပြီး လည်ပင်းကနေအင်ကျီကိုကိုင်ပြီး တစ်ချက်ထိုးပလိုက်သည် သွေးထွက်လာတဲ့နှုတ်ခမ်း ကိုလက်မနဲ့သုတ်ပြီး ရီပြီးထွက်သွားသောသူအမေရဲ့အထိမခံ လူသား ဘာတွေမြန်း ကောင်းနေလို့အထိမခံဖြစ်နေရတာလဲလို့သာမေးလိုက်ချင်ပေမယ့် မေးမထွက်ခဲ့တာကြီးသာ ထွက်သွားတော့ မြန်မြန် ဖုန်းဆက်ပြီး ဆေးရုံကားကိုခေါ်ရသည်
hoseok ကိုလဲဖုန်းဆက်ပြီး hoseok တို့မိဘတွေလဲဆေးရုံလိုက်လာကြသည် ဆေးရုံရောက်တော့အချိန်မမှီတော့လို့ဆုံးပြီတဲ့ ဆရာဝန် ပြောတဲ့စကားကိုကြားပြီး မေ့လဲသွားသောjimin ကို hoseok လှမ်းထိန်းလိုက်သည် နဂိုထဲကနှလုံးရောဂါအခံရှိတော့ စိတ်ဖိစိမှုတွေများပြီး နလုံးထဖောက်တာလို့ဒေါက်တာကပြောသည်
