Mijn leven in een rolstoel

Hoofdstuk 2

P.O.V. Grace

Nu al week met verlamde benen en ik ben nog niet verder gekomen dan mijn wc. Ik durf het niet het idee dat ik nooit meer kan lopen maakt me bang, ik heb mijn volleybal maatjes ook nog niet gevraagd om op bezoek te komen. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik jaloers ben. Elke dag zouden ze kunnen trainen eerst was ik te lui en soms had ik er niet eens zin in maar ik het zeg het je, na een week niet kunnen sporten is like hel for me. Als ik ondertussen in mijn gedachten zit word er op de deur geklopt, opgewekt kijk ik op in de hoop dat het Max mijn vriendje is maar nee het zijn mijn ouders en zusje. Ik ben natuurlijk ook blij om hun te zien maar ik hoopte gewoon dat Max even moeite zou doen om op bezoek te komen. Zins het ongeluk heb ik hem niet meer gesproken, maar omdat ik niet veel tijd heb met mijn ouders wil ik de tijd niet verspillen. Wij zijn even drinken halen beneden we zijn zo terug. Ze laten Evie bij mij achter en ondertussen staan ze op  en terwijl ze naar de deur lopen valt er een briefjie uit mijn vaders zak. Ik wil roepen maar hij is de deur al uit. Het maakt me toch wel nieuwschierig en probeer het briefje te pakken maar zonder op te staan gaat dat toch wel moeilijk. Als ik naast me in een hoekje een bezem zie staan pak ik het en bezem het briefje naar mij toe. Ik raap hem op en twijfel op ik het open zal maken en het ga lezen, maar als ik er Grace op zie staan maak ik hem open. Ik mag toch wel mijn eigen post lezen. Mijn ogen glijden gelijk over het briefje dit stond erin.

Lieve Grace                                                                                                                                                               Ik vind het verschrikkelijk van je ongeluk waarom precies jij? Je ouders hadden het mij verteld van je benen en daarom moet ik dit met spijt zeggen. Ik wil lol met je maken genieten van het leven maar ik ben bang dat dat met je benen het niet gaat lukken. Ik voel me een klootzak maar ik wil je niet voor liegen. Dit briefje omdat ik je geen hoop wou geven als ik op bezoek kwam. Ik ben de grootste loser die jij waarschijnlijk kent maar ik kan jou niet de steun geven die je zou moeten hebben.                                                                                                                                                             Doei lieve Grace.

Na dit briefje stromen de tranen over mijn wangen terwijl Evie ze met haar vuistje wil weg vegen. ik wil Max niet kwijt niet nu hij maakte het uit om mijn benen het is de ergste streek die je kan bedenken maar hoe dom het ook is ik hou zo veel van hem. Terwijl ik nog steeds aan het huilen ben komen mijn ouders binnen en zien het briefje in mijn hand mijn vader komt gelijk op me af terwijl mijn moeder Evie overneemt want die begint ook te jammeren. Ik haat mijn leven!