Yalnız Kalpler(SEZON FİNALİ)

1.Kimsesiz

"Çaresizlik nedir bilir misin? Duygularını ifade edememek,hayatta kimsenin olmaması ne demek bilir misin?"

Ben Alina hayata umutla bakan,tek bir şeyle mutlu olmayı bilen bir insan...Doğuştan beri işitme engeli ve konuşma yetkisini kaybetmiş bir bebek olarak dünyaya gelmişim.Ben hiç sevgi görmedim,hiç sevilmedim,hiç elimi tutup, başımı okşayan, benimle ilgilenen bir ailem olmadı.

"Zordur kimsesiz büyümek. Hayata geriden başlarsınız. Hayattan korkularınız, şikayetleriniz vardır ama anlatamazsınız kimseye atarsınız içinize. Aslında yüreğinizde güçsüzdür genelde ve gizliden gizliye yakar canınızı da,edemezsiniz kimseye şikayet."

Buraya geldikten sonra hep içime kapanık olarak büyümüşüm.Peki ya içimdekiler...
Siz içinizdeki söylemek istediklerinizi ifade edememeyi bilir misiniz?
Belki bir umutla konuşmaya başlarım, çevremdeki insanların sesini işitirim.
Ben hiç kuş cıvıltısı duymadım,ya da denizin dalga sesini...

Duygularımı belki ifade edemiyor olabilirim çevreme karşı ama ben kağıt kaleme yazarım içimdekilerini,
söylemek istediklerimi ... Çünkü bu yaşıma kadar benimle dost olan kağıt ve kalemimdir.

~Çok isteyipte konuşamamak diye bir şey var.~

Ve kitaplar...
Konuşamıyor olabilirim ama okuduğum kitaplardaki farklı dünyaların içine girmek, gerçekleşmeyeceğini bildiğiniz hayaller kurmak,ne kadar güzel bir duygudur oysaki.Seni tek anlayan dost kitaplardır,seni yargılamayan sana yeni bilgiler aktaran,seni yeni dünyaların içinde gezindiren dostlardır kitaplar.

Hayata hep sımsıkı tutundum ve hep iyi düşünmeye çalışıyorum,kim bilir belki güzel rüyalarla uyanırız bir gün...

Yurtta günlerim sıradan geçiyordu, kimseyle arkadaşlık kurmuyordum.
Çünkü inanın ki girdiğim her ortamda dışlanıyordum,kimse beni anlamıyordu.Sahi insanlar neden böyle?

Empati kurmayı beceremeyen ve karşısındaki insanın kalbinin kırılıp kırılmayacağı bile umurlarında olmaması çok üzüntü verici gerçekten.Kendinizi karşınızdaki insanın yerine koyup bir düşünsenize bir gün sizde onun yerinde olmuşsunuzdur, insanları anlamak bu kadar zor olmamalı.

Yine sıradan bir gündü, kitabımı okuduktan sonra bahçeye çıkıp hava almak istedim.Esen rüzgarın yüzüme çarpmasıyla ürperdim.Hemen yanımda anne-kız buluşmasını görünce bakışlarım o yöne kaydı.

~"Hep belkilerle yaşar insan,
Belki mutlu olma hayaliyle.
Olacak diye umduğumuz,
Ama olmayan şeydir belki."

Hava çok soğuktu dayanamayarak içeriye girdim, konuşacak kimsem yoktu ya da elimden tutup bana destek veren yoktu.Her günüm sessiz ve yalnız başıma geçiyordu,oysaki yalnızlık ne zordu...Ama şöyle düşünelim birde"Hayatta hep mutlu olursak,hayalini kuracak neyimiz kalır?"sizcede öyle değil mi?

______________________________________

Canlarım hikaye ile ilgili eleştirilerinizi yorumlara yazarsanız sevinirim,bu kitabı yazmadaki amacım bizlerde aslında bir engelli adayıyız ve sizlere onların iç dünyasını,hayata bakış açılarını yansıtmak amacım aslında ve umarım bunu başarmış olurum.
Diğer bölüme kadar kendinize iyi bakın canlar...🌺🦋