Put---
Tang--
Utang na loob. Mahabag.
"Dizon, pwede bang kumalma ka!"
Kanina pa siya nanginginig at tinutuktok ang manibela ng kotse niya. Nawala na din yung cramps ko kaya naman umayos na ang pakiramdam ko. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maawa sa inaakto niya. Matatawa kasi mukha siyang istupido na ngayon pa lang nakakita ng menstration--well, hindi niya naman kasi alam,pero nakakatawa pa rin. Maawa kasi sobrang alalang-alala yung itsura niya. Parang siya yung dinudugo. Come to think of it, kanina lang ini-imagine ko na siya ang may monthly period but it turns out it's impossible kasi based on how he acted,he can't endure blood. Paano kaya kung siya yung nasa posisyon ko ngayon? Here I go again, trying to put the shoe on him. But I can't stand the thought that he's in my position, it makes me--
"Why are you laughing?" He said anxiously while raising his right eyebrow. Dahilan para mas lalo pa akong matawa. Mukha talaga siyang bakla,no, to be exact with, he looks like a beautiful woman who throws tantrums because of PMS.
"Can you stop laughing like a retarted seal Cassandra. You look like an idiot." Kinunot ko naman ang noo ko dahil sa sinabi niya. Me? Retarded seal? In his face! Pero dahil sa hindi ko pa rin mapigilan ang sarili ko sa pagtawa,napabunghalit na naman ako ng tawa, wala nga lang lumalabas na boses kaya pinalakpak ko na lang ang kamay ko. He rolled his eyes at me. "Lokong to, iniiripan na lang ako?" I thought. A few seconds of my breath-taking laughter, I realized he was right. I look like a retarded seal. But still, it's worth it. I composed myself not to laugh again.
He started the engine and started to drive. Ako naman nagtataka but I'm to ossuum to ask but I need to. Pero di ba nag-iiwasan kami? Papansinin ko ba siya? "Hello,Cassandra, may tagos ka!" singit ng napakaganda kong konsensya. Bakit ba late na ito? JuiceColored. Itatapon ko na ang damit na ito kapag nakapagpalit ako. So no choice, I will talk to him.
"D-- De...Dey--" Seriously, Cass? Tongue-tied? You'e not you when you're pabebe! Walang lumalabas na boses sa bibig ko. Ewan ko ba. Nanuyo yung lalamunan ko at pakiramdam ko nahihiya ako kay Dave. Ang sarap magpalamon sa lupa. Bakit kasi kailangan magkaaway pa kami sa hell days of being a female ko? Nakakahiya tuloy. Nakakainis. Kahit naman sino ay mahihiya sa nangyayari.
"We're going to the hospital. You're bleeding.NO BUTS." aniya nang ma-awtoridad. Napaawang na lang ang bibig ko at nag-pout. Nakaka-imbyerna itong lalaking ito. Komplikado na nga ang mga babae, nagpapakomplikado din itong mga lalake. Ayan tuloy, hindi magkaintindihan! Hindi man lang sumagi sa isip nila na may ganitong pinagdaraanan ang mga babae. Masakit na nga ang puson,papasakitin pa nila ang ulo, pati na puso! Tapos ayun magbe-break! Wala nga kasing poreber. Letse.
" Mukha kang asong naka-pout diyan. Spill the beans out. You're being deep with your thoughts again, kung may masakit sabihin mo hindi yung nagpapa-cute ka diyan. Kung ayaw mong pumunta sa ospital, pupunta pa din tayo. Sabihin mo na yung nasa utak mo, alam naman nating ang bagsak ng konklusyon niyan ay "walang poreber" na naman." He let out a chuckle like nothing happened. Tignan mo itong tono ng boses ng isang ito! Noong una nag-aalangan tapos biglang naging kalmado tapos naging komportable na. Wow ah. Parang walang iwasang naganap? Utut mo.
"Ang hirap kasi sayo hindi ka nag-iisip. Wag kang bobo!" Mainit na panimula ko sa mahabang speech ko. Nakakairita lang kasi when he can act like that. Parang ambilis naman ng mga pangyayari. Galit siya tapos biglang nag-aalala tapos ngayon masaya na siya? Oo, natatawa ako kanina pero hindi naman ako umaarteng walang iwasang nangyari. Nakakasama lang siya ng loob. Yada,yada,yada. Edi sana kung kanina niya pa ako pinakinggan at pinagsalita,nalaman niya ang hinihimutok ko!
