Pov Sanne
Ik probeer toch m'n ogen weer open te doen. Ik wil zo graag Esmee weer zien! Het kost enorm veel moeite eer ik mijn ogen op een spleetje heb. Ze vallen bijna meteen weer dicht.
Ineens hoor ik een stem gillen: 'Sanne!!! Ik zag het, ze had haar ogen op een spleetje! Zagen jullie het dan niet???' Ik hoor aan haar stem dat ze wanhopig is. 'Mevrouw u kunt beter even uit de kamer, u maakt ons zometeen nog allemaal doof.' 'Nee ik ga niet! Ga zelf!' Hoor ik Esmee roepen.
Ik glimlach om haar. Wat hou ik veel van m'n vriendin! Ze is geweldig. Weer hoor ik Esmee roepen: 'kijk ze glimlacht!' Ik weet bijna zeker dat ze nu lacht, daardoor moet ik zelf ook weer om lachen. Mijn ogen gaan vanzelf open, ik ben verbaast, net gingen ze bijna niet open en nu vanzelf! Ze zijn eigewijs.
Ik hoor de dokter mompelen: 'hoe kan dan nou?' De verpleegster glimlacht.
~een week later~
Het gaat al veel beter. De dokters hebben geen idee waardoor ik ben flauwgevallen, ik moest wel een paar testjes doen. Een met een lichtje, bloefprikken, een geheugen testje en zo nog een paar. Ik ga steeds beter vooruit
zeggen de dokters en als ik nog een week vooruit ga mag ik naar huis! Ik verlang enorm naar huis...
--------------------------------------------------------
Heyy mensjes
THANKS VOOR 77 reads!
Volgende keer 80?
Sorry, sorry, sorry voor het lange niet updaten. Ik had het echt heel druk met school en alles. Ik probeer sneller te updaten.
Loveyouu
