Where's My Happiness?

Chapter One:

Nag'abang lang acu ng taxi pauwi. I have my own car, but I don't know how to drive. Weird right? May isang tao kse ang nag'sabe saken na tuturuan daw niya ko mag'drive, pero bago pa man niya ko simulang turuan, iniwan na niya ko Kaya ayun! Sayang tuloy ung kotse. Pinag'iisipan ko na ngang ibenta eh, tinatamad lang ako -_- "

Pinara ko kaagad yung taxi na dumaan sa harap ko, malapit na kong mairita sa mga dumadaan na lalaking sumisipol saken.

Pumasok na ko ng taxi.

"Manong sa Mahagony Place pu sa Makati." Hindi kumikibo yung driver, pagtingin ko sakanya nakatulala lang siya saken, para namang tanga! Ngayon lang ba siya nakakita ng maganda? 

“Anu Manong? Tititigan mo nalang ba ko dito, o aalis na tayo?” Mataray kong sabe dun sa driver.

“Sorry pu Ma’am. Ang ganda niyo po kase”

“Sa tingin mo ba hindi ko pa yun alam? Pwede po bang bilisan mo nalang?” Sabe ko as I rolled my eyes. Nilagay ko nalang yung earphone ko sa tenga ko at nkinig lang ng music sa buong byahe.

Nang makarating na ko samen agad na kong nag’bayad at pumasok sa loob ng bahay namen.

Dirediretso lang ako sa pag’lalakad, walang kahet na anung emosyon ang mababanaag sa maganda kong mukha. Sinalubong ako ni Maria, isa sa mga katulong nmen, dadaanan ko nalang sana siya kung hindi lang sa sinabe niya.

“Good afternoon pu Miss. Madison” Naka’yukong sabe nung maid                        

Napahinto ako sa mismong tapat niya at tinitigan siya ng masama, halatang natakot naman siya dahil biglang nanlaki yung mata niya at napahawak pa sa bibig niya, mukhang narealize na niya kung anu ang mali sa ginawa niya.

“Hindi ba’t sinabi ko na sayong wag na wag mo na kong tatawaging Madison?” Naniningkit ang mga mata ko habang nakatingin sakanya. Nakakainis! Sinabe ng ayoko ng tinatawag na Madison! Napaka’bobita talaga ng mga katulong na tu!

“Sorry pu Miss Ashley, sorry pu talaga” Mangiyak ngiyak na sabe niya. Pero tiningnan ko lang siya.

“Yaya Fe! Yaya Fe punta nga pu kayo saglit dito” Sigaw ko mula sa sala, alam ko namang maririnig ako ni Yaya dahil siguradong nasa kusina lang siya. At tulad nga ng inaasahan, agad  siyang lumabas mula sa pintuan galing sa kusina.

“Oh, Baket anak?” Tanung agad saken ni Yaya Fe pag’kalapit niya.

“Ayoko na pung makita ang babaeng tu dito sa bahay, Pakibigay nalang pu yung huling sweldo niya.” Pag’kasabi ko nun ay tinalikuran ko na sila, narinig ko pa ang malakas na pag’iyak ni Maria, bahagyang nanikip ang dibdib ko pero agad kong winaksi ang pakiramdam na yun.

 Ayoko ng makaramdam ng awa para sa kahit na sino.

Pag’kapasok ko ng kwarto ko ay agad kong sinara ang pinto at humiga sa malambot kong kama.

Mag’isa nanaman ako.

Sabagay, matagal ko ng nararamdaman na mag’isa ako…

 Bago siya dumating, bago niya iparamdam saken na may karapatan din akong sumaya, na pwede din akong sumaya.

Pero kung gaano man ako naging masaya sa piling niya, sampung doble naman nun ang sakit na naramdaman ko dahil din sakanya,

Sinaktan niya at pinag’laruan ang puso ko.

Pinaasa sa wala at pag’katapos ay iniwan din ako.

Agad akong napabangon ng sumakit nanaman ang dibdib ko, biglang may bumara sa lalamunan ko, at tulad ng inaasahan… Naramdaman ko nanaman yung mainit na likidong amaagos na ngayon sa mga pisngi ko.