Naka upo ako sa puting buhangin ng dagat at pinag mamasdan ang kulay kahel na langit at pag lubog ng araw. Banayad ang hangin tahimik at kalmado ang hampas ng alon sa dalampasigan.
Ipinikit ko ang aking mga mata at pinakiramdaman ang hangin na duma-dampi sa aking balat, ang gaan sa pakiramdam, sa ganitong paraan ko na kakatimutan pansamantala lahat ng mga bagay na ini-isip at pinu-problema ko, kung sana ganito na lang parati tahimik at walang problema.
Iminulat ko ang aking mga mata dahil alam ko na imposible ang mga ini-isip ko.
Mabuti pa ang alon alam kung saan siya patungo. Samantalang ako pakiramdam ko hanggang ngayon ay na liligaw pa din ako. Hindi ko alam saan ako papunta.
Akala ko noon alam ko na kung saan ako papunta, akala ko alam ko na kung saan ako patungo. Dahil may isang tao na gumagabay at nag tuturo kung saan ang dapat kong daanan, ang isang tao na dahilan ng pag ikot ng mundo ko isang tao na naging tirahan ko
"Keya" tawag niya sa pangalan ko
Ang pamilyar na boses na dati'y musika sa pandinig ko, Hindi ko siya nilingon dahil nara-ramdaman ko ang pag init ng gilid mga mata ko
"Keya madilim na umuwi na tayo" muling tawag niya saakin, at naramdaman ko ang pag lapit niya, hindi ko na na pigilan ang sarili ko na tumayo para lingunin siya. Napa hinto siya sa pag harap ko.
Pinag masdan ko ang lalaking minsan naging dahilan ng pag ikot ng mundo ko na siya ring dahilan ng pag hinto.
Ang minsan nag turo ng daraanan ko na siya ding dahilan ng pag ka ligaw ko
Ang minsan naging tirahan ko na ngayon ay kulangan ko.
YOU ARE READING
waves of unknown feelings
FanfictionKa tulad ng alon sa dagat ba-balik at ba-balik sa dalampasigan
