Babamın bu yaptığı hiç adil değil! Bu satırları yazarken gözyaşlarımla her ne kadar inatlaşsam da sonunda yine akmayı başarabiliyorlar. Gecenin bi yarısı ve ben yine sana sığınıyorum sevgili günlüğüm. Gelelim beni ağlamaktan beter eden habere... İzmir'den Bursa'ya taşınıyormuşuz!! Artik Bursa'da yaşayacakmışız. İyi mi... Ben bu şehri,evi, okulumu, arkadaşlarımı, hatta komşumuz Fatma teyze'den bile ayrılmak istemiyorken babamın bir lafıyla bunların hepsinden vazgeçmek zorundaydım. Bu hiç ama hiç adil değil. Ben oraya ya alışamazsam? O zaman ne olacak ? Bugün babam eve geldiğinde hepimizi yanına çağırıp size güzel bir haberim var dedi. Hepimiz meraklı gözlerle babamı izlerken "Seni dinliyoruz" dedi annem. Babam anlatmaya başlayınca gözleri ışıl ışıldı. İşi gereği taşınmamız gerektigini söyleyince kendimi ağlamamam için zor tuttum, ama bozuntuya vermemek için gözlerimle inatlaştım. O kadar mutlu görünüyordu ki. Bende ona bi gülümseme yollayıp odama çıkmaya başladım. Odama geldiğimde gözyaşlarım kendini tutamadı ve yanaklarımdan yavaşça süzülmeye başladı. Yatağıma oturdum ve büyük odamı incelemeye başladım. Yatağımın yanındaki büyük dolabım ve çalışma masamın üstündeki kitap dolu masa. Neredeyse en guzel günlerim bu evde bu odada geçmişti. Arkadaşlarımla geçirdiğim vakitler parti yaptığımız geceler sanırım benim peşimi bırakmayacak. Şimdi ne olcaktı? yeni okuluma en önemlisi yeni arkadaşlarıma alışacak mıydım? Ya arkadaş bulamazsam? Ben düşüncelere dalmışken kapımı tıkladı ve içeriye yüzündeki sempatik gülümseme takınarak annem girdi. Yanıma oturdu ve konuşmaya başladı "Oraya alışacaksın, her şey çok guzel olacak, güven bana."
