Disclaimers
This story is a work of fiction. Therefore names, characters, events and place that has been stated in this story is all just products of author's imagination or in fictitious manners. Any resemblance to the actual person, place or events is just purely coincidental.
********
Prologue
"Minds can forgets but heart's can't."
I open my eyes slowly.
"Where Am I?" I mentally asked.
Nilibot ko ang aking paningin sa buong kwarto na ito. Puro puti ang nakikita ko, magmula sa dingding, kisami at ang mga curtains.
I tried so speak but I can't. May isang bagay na kaharang sa bibig ko, isang tubo.
"Ohmygadd she's awake," the girl shouted from the top of her lungs.
Sino siya?
A later of moments ay maraming doctor ay pumasok at nurses. They checked me, everything about me.
Kinalas na din nila ang tubong nakakabit sa akin at ang oxygen hose na nakaharang sa ilong ko.
I tried to speak again pero isang ungol lang ang lumalabas sa tinig ko.
"Don't pressure yourself to speak Miss Faye, baka mabinat ka," ani ng doctor.
Mabinat? Ano 'yon lagnat?
"How is she doc?" Tanong ng ginang na ngayon ko lang nakita sa buong buhay ko.
"She's now stable madame, one year of being unconscious she's lucky that she's already awake," sagot ng doctor.
Ano? Isang taon akong nakaratay sa kamang ito? Mabuti at hindi ako tumaba diba.
"Thank you Doc," ani ng ginang.
All of them are looking at me crying and smiling.
Sila lang 'yong nakikita kong umiiyak na nakangiti, so weird.
I need to speak, I need to ask them.
I clear my throat and tried to speak again. "Sino... kayo?"
Nakahinga ako ng maluwag ng masabi ko ang mga katagang 'yon. Napatingin ako sa mga taong nakatayo sa malapit sa kamang hinihigaan ko.
Their jaw dropped and their eyes widened. The old woman fainted on the arm of the old man.
Weeks passed I'm fully recovered, I can speak straightly and I can eat alone.
The doctor said I have a retrograde amnesia causes by the accident 2 years ago.
Hangang ngayon ay marami pa ring tanong na namumuo sa utak ko na kahit kailan ay walang sagot.
May mga kaibigan din akong dumadalaw dito sa hospitals pero hindi ko sila kilala. Basta ang sabi nila ay kaibigan ko sila.
Gusto kong maniwala pero hindi ko kaya, part of me are saying na ang lahat na ito ay palabas.
Sino ba talaga ako? Sino ang mga 'to? Totoo ko ba talaga silang pamilya?
Hindi sapat sa akin ang isang salita lang. Paano kung masasamang tao sila? Hindi natin alam, malay natin diba?
Kakagaling ko lang sa isang aksidente at mahirap magtiwala sa isang tao na ngayon mo lang nakita o hindi mo maalala.
"Alam kong hindi ka pa din naniniwala na kami ang magulang mo Faye, pero hayaan mo naman kaming alagaan ka at mahalin," ani ng babaeng sumigaw ng magising ako mula sa pagtulog sa matagal.
"Tama ang kapatid mo Faye, we promise we will love you. Just trust us," My father uttered.
Isang tango lang ang naisagot ko sa kanila. Mahirap pa din paniwalaan pero susubukan kong magtiwala.
Lumabas na silang lahat sa kwarto ko. Huminga ako ng malalim at agad na tumingin sa kisami.
"Huwag ka naman ganito Faye, maging mabait ka naman sa kanila. Pamilya mo sila at pinaparamdam naman nila sayo na mahal na mahal ka nila," mahinang sabi ko sa aking sarili. "Susubukan kong magtiwala muli para mabuo ko ang aking pagkatao."
Isang malaking puzzle ang buhay ko, ang nakaraang buhay ko. Sino ako? Ano ako dati?
Maraming tanong sa aking isipan na kailangan mabigyan ng mga kasagutan at sisimulan ko ito sa mga magulang ko at sa aking sarili.
"Be positive Faye, you can remember everyting." mahinang sabi ko.
Pinikit ko na ang aking mata para matulog at magpahinga. Darating ang panahon na maalala ko ang lahat.
******
Vote, Comment and be a fan❤
