Şeker Kız Candy : Annenin Gözyaşları

Annenin Gözyaşları

Michigan Gölü'nün yakınında güzel güneşli bir gündü. Bir araba yavaş yavaş ilerliyordu. Arka koltukta oturan kadın düşünceli bir şekilde pencereden dışarı bakıyordu. İlkbaharın başıydı. Kadın oraya ilk gittiği günü hatırladı. Yıllar ne kadar da çabuk geçmişti! O zamanlar, arabası yoktu, oraya yürüyerek gitmişti, gözlerinde yaşlarla ve kucağında bir bebekle...

Araba gideceği yere yaklaşıyordu. Kadın küçük yetimhaneyi ve dşarıda oynayan çocukları gördü. İçlerinden biri arabayı gördü ve diğerlerine seslendi:

"Bakın! Bir araba buraya geliyor!"

"Belki de Candy ya da Annie bizi görmeye geliyordur", dedi bir kız.

"Hayır. Bu onların arabası değil."

Araba Pony'nin Evi'nin önünde durdu ve meraklı çocuklar onun etrafını sardı. Şoför arabadan indi ve arka kapıyı açtı. Kadın arabadan indi. Çocuklar dikkatlice ona bakıyordu. Otuzlu yaşlarındaydı ama hâlâ çok güzel, sarışın ve yeşil gözlü bir hanımdı. Belki de içlerinden birini evlât edinmeye gelmişti?

Kadın şefkatle onlara baktı ve gülümsedi.

"Siz hepiniz burada yaşıyorsunuz, öyle değil mi?" diye sordu.

"Evet", diye cevap verdi küçük kız.

"Buraya mutlu musunuz? Size iyi bakıyorlar mı?"

"Elbette mutluyuz" dedi küçük kız. "Bayan Pony ve Rahibe Maria bize annelerimizmiş gibi davranıyorlar, her ne kadar bazen bize kızıp bizi cezalandırsalarda..."

Kadın ona gülümsedi. Kızına iyi bakıldığını bildiği için mutluydu.

"Ama annelerimiz değiller. Onlar çok daha iyi", dedi bir çocuk.

"Kapa çeneni..." diye onu susturmaya çalıştı küçük kız.

"Hayır" diye cevap verdi çocuk. "Ailem beni bir eşyaymışım gibi terk etti."

Bu sözler kadının kalbini kırdı.

"Belki... bunun senin için daha iyi olacağını düşündü... Belki, senin onlarla birlikte acı çekmeni istemediler ve sana daha iyi bir aile tarafından evlât edinme şansı vermek istediler" dedi kadın tereddüt ederek.

"Yetim olmaktansa onlarla birlikte acı çekmeyi tercih ederdim", dedi çocuk sinirli bir şekilde.

Bu sırada birisi yetimhanenin kapısını açtı. Bu, Rahibe Maria'ydı; çocukların oyun oynamayı bıraktığını fark etmişti ve şu anda ne yaptıklarını merak etmişti.

"Neler oluyor..."

Kadını görünce durdu.

"A, iyi günler."

"İyi günler", diye cevap verdi kadın. "Bu yetimhaneden sorumlu olan kişiyle konuşmak istiyordum."

"Elbette. Lütfen içeri buyrun."

Böylece, Rahibe Maria ve beklenmedik ziyaretçi çocukların merak dolu bakışlarının önünde küçük yetimhaneye girdiler. Rahibe Maria kadını onu sıcak karşılayan Bayan Pony'nin odasına götürdü. Rahibe Maria üç fincan çay getirdi ve konuşmaya başladılar.

"Size nasıl yardımcı olabilirim, Bayan..." diye söze başladı Bayan Pony.

"Berington, Mary Berington. Şey... Nereden başlayacağımı bilmiyorum... Ben... Ben buraya size kızımı sormaya geldim."

"Bize kızınızı mı sormaya geldiniz?" diye sordu Bayan Pony şaşkınlıkla.

"Evet... Onu 19 yıl önce bu yetimhanenin önüne bırakmıştım... İsmi Candice'di."