İKİ GİZEMLİ DÜNYA ARASINDA

-4-

ARKADAŞLAR ARTIK YENİ BÖLÜM YAYIMLAYAMAYACAĞIM UZUN BİR SÜRE.BURALARDA YOKUM VE GİTMEDEN ÖNCE BİR KAÇ GÜN ÖNCESİNDE YENİ BÖLÜM YAYIMLAYIM DEDİM.UMARIM DÖNDÜĞÜM ZAMAN KİTABIMI KEŞFEDEN SAYISI ÇOĞALIR VE BEĞENİRLER.SİZİ ÇOK SEVİYORUM.YENİ BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIM VE GÖRÜŞÜRÜZ.BEĞENDİYSENİZ VOTELEYİP ARKADAŞLARINIZA ÖNEREBİLİRSİNİZ MESELA.NEYSE ÇOK KONUŞTUM SİZİ SEVİYORUM

***SU***

Ona o kadar kızmıştım ki telefonu kapattıktan sonra Kaya'ya sarılıp bir saate yakın omzunda ağladım.Uyandığım zaman yanımda Yosun'u görmek yerine tanımadığım birisini görünce aynı anda bir kaç duygu hissettim.Biraz kırgınlık,biraz sinir birazda korku.Birde önceden hiç hissetmediğim bir duygu.Çok yakışıklı bir çocuktu.O mavi gözlerinden resmen gülücükler çıkıyordu.O dolgun dudaklardan "çok korkuttun pranses" kelimeleri çıkınca içimde bir şeyler dans etti sanki.Gözlerimi açar açmaz gördüğüm bir çocuk için bu kadar çok şey hissetmem garip değilmiydi?

Uyandığım zaman karşımda Kaya'yı görünce ciddende bir kaç duygu hissettim.İlk önce kendisini tanıttı.Bizim evin karşısındaymış.Hayatımı kurtaran o olmuş.Yarım saate yakın kendini tanıttı bana.Sonra olanları.Biraz bekledik.Ama Yosun gelmedi.Bende elimi yüzümü yıkamak ve kendime gelmek için lavobaya gittim.Gitmemle çığlık atmam bir oldu.Saçlarım...Saçlarım artık yoktu.Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.Ben çığlık attığım zaman kendini Kaya olarak tanıttığı kişi yanıma koştu ve beni kucaklayarak yatağıma oturdu ve benide dizlerinin üstüne aldı.Uzun süre ağladım ve hala Yosun ortalıkta olmadığı için daha çok ağlamaya başladım.Arada Kaya beni teselli ediyordu ama hıçkırıklarımdan dolayı duymuyordum.Sonunda biraz sakinleştim.Kaya ben uyandığımdan beri yüzlerce kez Yosun'u aradı.Ama Yosun açmadı.Arada hemşireler gelip beni kontrol ediyorlardı.Tamamen sakinleştiğimi sanarak Yosun'u kendi telefonumdan aradım.Bir süre sonra açıldı.Bir şey dememişti.Ya da ben bir şey demesine izin vermeden bağırmıştım.

"Cehenneme git!" 

Telefonu kapattığım zaman ağlamadan direk hıçkırıklarıma boğulup Kaya'nın omzunda buldum kendimi.Uzun bir süreden sonra kapı açıldı ve içeriye tam anlamıyla SARHOŞ Yosun içeriye girdi.Beni görünce gözleri doldu.Koşarak o sarhoş kokusuyla beni kendine sardı.Arada "Özür dilerim kardeşim" diyordu.Ama ben tek kelime etmiyordum.Sonunda dayanamadı ve kolumu sıktı.Kafasını boynumun altından kaldırıp Kaya'ya "ÇIK DIŞARIYA!" diye bağırınca biraz ürktüm.Kaya'ya bakınca tek kası bile oynamamıştı.Kaya tip tip Yosun'a bakarken Yosun tekrar bağırdı "Anlamıyormusun?Çık dışarı!Bu odadan,bu hastaneden,hatta bu dünyadan çık git!"Yosun'un Kaya'ya böyle bağırması beni kırmıştı.Hemde çok.Ona daha fazla bağırmasına fırsat vermeden ben bu sefer Yosun'a bağırdım."Asıl sen.Pardon siz beyfendi!Siz hayatımdan çıkıp gidiniz!!"Sesim odada hatta hastanede yankılanmıştı sanırım.Yosun bir bana birde Kaya'ya baktıktan sonra hiç bir şey demeden odadan çıkıp gitti.Bende tekrar Kaya'ya sarılıp ağladım.Sadece bir kaç saat tanıdığım birisi bana İKİZİMden daha güvenilir geliyordu.Uzun bir ağlamanın sonucunda kendimi uykunun ellerine teslim ettim.

***KAYA***

Onun ağlaması benim tüm kanımı gözlerime çekilmişti sanki.O uyuduğu zaman bende ağladım.Gözlerime çekilen kanı ağladım.Kardeşimin ölümünden sonra ilk defa birisi için bu kadar üzüldüm bu kadar ağladım.O uyurken o kadar masum o kadar melek gibi ki.Bende onu rahatsız etmeden yanına kıvrıldım ve onu uyandırmadan kokusunu içime çeke çeke ağladım.

1 GÜN SONRA

Ben diğerleri gibi "acaba..?" demiyecem.Ben acaba değil gerçekten bu kıza aşıktım.Seviyorum ya da hoşlanıyorum değil.Ciddi anlamda aşıktım.Hayatımda bir kere aşık oldum sadece oda kendini halk dilinde "huzurlu ölüm" olarak adlandırılan ama aslında o kadarda huzurlu olmayan ölüme teslim etti.O öldüğü sıralarda kardeşimin acısını daha yeni unutuyordum.Aynı evde yaşıyorduk.O bir yetimdi.Doğduğundan beri yetim.Yetimhaneden çıktığı zaman otobüste vurulmuştum ona.Bir evi yoktu ve onun için 'şanssız teyze'sinde kalacaktı.Ona ciddi anlamda vurulmuştum.Tamda şuanda Su'ya vurulduğum gibi.Neyse o otobüsten indiği zaman onu takip etmiştim.Oda bunu anlamıştı ve bana "Seni sapık!Bir kızı takip etme alışkanlığından vazgeç ve kendine düzgün bir kız bul!"diye bağırmıştı.Onu biraz sinir etmek istemiştim sadece ve bu yüzden ona

"Ne yani düzgün bir kız olmadığını kabul mu ediyorsun?Ben zaten düzgün kızlara değil senin gibi kızlara aşık olurum.Bu arada önceden hiç aşık olmadım ve senden sonra ilk görüşte aşka inanmaya başladım."

Çok uzun bir cümle kurmuştum.Dediklerimi anlaması uzun sürmüştü.Son cümlemi toparladığı zaman gözlerini fal taşı gibi açıp domatese dönmüştü.Sonrada utana sıkıla

"Şey..Ben özür dilerim ama önceden hiç kimse bana böyle bir şey demedi.Ne dicemi bulamadım."

"Her erkeğin ağzından bir şey duymuş olsan bile benim cümlemi duyamazdın.Cidden biraz karışık bir cümle kurdum."

"Hm..Aslında bana ne bu şekilde nede başka bir şekilde.Hiç kimse bir şey dememişti."

"Anlamadım?"

"B-en.Ben yetimhanede büyüdüm.Sadece bir arkadaşım vardı oda kızdı ve yemek saatim dışında odamdan çıkmazdık."

"Anlıyorum.Seni daha fazla üzmek istemem.Ben Kaya"

Elimi uzatmıştım oda elimi sıkıp ben "Almira" demişti.Sonra biraz sohbet etmiştik ve sonunda onu evime davet etmiştim.O günden sonra çok yakın arkadaş ondan çok çok sonrada sevgili olmuştuk.Kardeşimin hastalık sürecinde hep yanımdaydı.Hiç ayrılmazdık ve kavga etmezdik.Tabi onun için az erkek dövmedim yolda sırf ona göz diktikleri için.Ondada bir hastalık vardı.En azından benim haberim yoktu.Hep başım ağrıyor midem bulanıyor.Falan diyip duruyordu.Bir gün hastaneden aramışlardı konuşması bittikten sonra "ne oldu?" diye sorunca "önemli bir şeyim yokmuş.Endişelenmemeliymişiz." demişti.Sonrada mırıldanarak "belki uykumda olur" demişti.Ben günlerce ne demeye çalıştığını sormuştum ama söylememişti.Ve bir sabah güneş ikimiz için değil sadece başka insanlar için doğmuştu.O ölmüştü.Sonra doktorlardan öğrenmiştim hastalığını.Onlarda hastalığını çok geç farkettiklerini ve iyileştiremeyecek kadar ileri düzey olduğunu ayrıca bir gün uyurken ölebileceğini söylemişlerdi.Öyle olmuştu zaten.Artık hayatımdan herkes tek tek gitmişti.Annem,babam,kardeşim ve ilk aşkım.Onları cidden özlüyorum.Ve şimdide sıra Su'ya gelir diye korkuyorum.Belkide o bana daha çok bağlanmadan gitmeliydim?Evet!Kesinlikle gitmeliyim.Ama yanlız olmadığı zaman.Yosun olduğu zaman.Onu bulmalıyım.

***Su***

Sabah uyandığımda yanımda Kaya vardı.Onu uyandırmadan kalktım ve tuvalete gittim.Aynaya baktığımda yine gözlerim doldu.Saçlarım olmadan cidden kendimi eksik hissediyordum.Aslında bir sürü açıdan eksik hissediyorum.Annem,babam,ikizim.Hiç kimse yok yanımda.Yanımda sadece dün akşam tanıdığım Kaya vardı.O iyi birisiydi.Bunu hissediyorum.Aynada uzun süre saçlarıma baktım.Pardon!Olmayan saçlarıma.Peruk falan mı kullanmalıyım.Hep hayallerim vardı.O kısacık saçlarımı uzatıp örmeyi,topuz yapmayı.Bunlar hayaldi evet.Olmayacak hayaller.Çünkü hep bir şey oluyordu ve ben saçımı kaybediyordum.Tek sorunun küçüklüğümdeki kafama aldığım darbe oldu.Ama başka bir sorun olduğunu düşünmüyorum.En azından bilmiyorum.Uzun süre kendimle bakıştıktan sonra kapının kilidini açtım ve odama geçtim.Kaya uyanmıştı ve koltukta oturuyordu.Bende hastane yatağına yattım ve sadece bakıştık.Çıt bile çıkarmıyorduk.Çok heyecanlıydım onunla aynı odada olduğum için ve bu sabaha onunla uyandığım için.Kalbim ağzımda atıyordu ve oda o kadar sessizdi ki kalp atışlarımı onun duyduğunu düşünüyordum.Ve belki birazda kızarmış olabilirdim.Yarım saat sonrasında ki sessizliği bozan o oldu.

"Domates gibi olmayı bırak.Domateslere taş çıkardın."

Daha fazla kızarıp yorganımın içine girdim.Bir süre sonra belimde el hissettim.Ve o muhteşem koku burunlarıma doldu.Hemşire olduğunu sandığım biri odaya girdi ama ses çıkarmadan geri çıktı.Uzun süre o şekilde yattıktan sonra beni kendine çevirdi ve o eşsiz deniz kokusunu bir daha burnuma doldurdu.Sonrada anlımdan öpüp "Seni seviyorum" diye fısıldadı.Bende fısıldayarak büyük bir sevinç ve heyecanla "bende seni deniz kokulum." diyip kendimi uykuya teslim ettim.