17 yaşında bir genç kızın günlüğü

14 yaşında acı gerçekler.

Yalnızlık yüzüme yüzüme vuruyordu,içime içime işliyordu. Bir insan daha fazla ne kadar yalnız kalabilirdi? Hiç arkadaşım yoktu adam akıllı. çoğunlukla dışlanıyordum.Aslında alışmıştım birazda. Babama öfkeliydim ama onu özlüyordum. hayatımın yokuna giriceğini girdiğini zannettiğim dönemde gerçekler suratıma bir bir çarptı. Bir gece uyurken nefessiz kalarak uyandım ve o geceyi hastanede geçirdim bir sürü testler tahliller derken doğuştan genetik bir kalp hastası olduğumu öğrendim. Daha çocuk olduğumdan bunun benim için pek bi önemi yoktu. Ta ki o geceye kadar. Sanki bir el boğazlıyordu beni. Boğuluyordum acı çekiyordum çığlık atamıyordum kıpırdayamıyordum. babamsa ilgi çekmek için yaptığımı zannedip tekmelemeye başladı beni yerde öylece kala kaldım. sonrası yok karanlık derin bir uyku gözümü açtığımdaysa bembeyaz bir odadaydım. Tahminimce hastaneydi ve doğruydu. Babam yine yoktu. Annem işteydi ve başımda yine teyzem vardı. Günlerce gelmedi babam eve özledim ama öfkeliydim. Kırgındım. Kızlar babalarına kırılırmış meğer. Çünkü her baba vefalı olmuyormuş. Ertesi sabah annem geldi balkonda sigara içiyordum bağırdı kızdı ağladı sonrada o ilk acı gerçeği ağzından kaçırdı,babam evi,bizi terketmişti.. Ağlayamadım,o gözyaşları boğazımda kocaman bir düğüm oldu ve ben sadece yutkunmakla yetindim. zaten hiç olmamıştı ama gitmesi zoruma gitmişti. babalar kızlarını terk edermiydi hiç? Hele ki böyle bir çıkmazdayken? Etmezdi,ama etti. vardır bi sebebi diye avuttum kendimi hep ta ki o güne kadar,onları takside gülüşürken gördüğüm güne kadar. aldatıyordu annemi. hiç bişey diyemedim kimseye diyemedim,takip etse miydim yoksa eve gidip ağlasa mıydım? Tabi ki ikinci seçenek oldu. Ne anneme söyleyebildim ne takip edebildim. babamdan öylesine nefret ettim ki. Beni hiç aramadı 9 ay boyunca hiç aramadı. Bir gün okul çıkışımda aradı buluşmak istedi kadıköyde ablam ben babam buluştuk zil zurna sarhoştu bizi herkese rezil etti kustu yolun ortasına sırtımızda taşıdık yine bişey demedim. küçüklüğümden beri içimde kalan bişeyler olmuştur hep babama sarılamamam ona onu sevdiğimi söyleyememem.Arkadaşlarımı kıskandım hep içten içe çünkü çıkışta babaları alırdı,ailece yemeklere çıkarlardı. biz çıkarken ya dayak yerdim ablamla ya da ağlatılırdık. en çok zoruma giden hangisi hala bilemiyorum.Herkesin veli toplantısına annesi babası gelirdi benimkine anneannem gelirdi.Hiç unutmam 5. Sınıfta gösterim vardı annemle babam geliceklerine söz vermişlerdi. çok bekledim,çok ağladım ama gelmediler. Akşam nedenini sordugumda dayak yedim sana hesap mı vericez diye.9. Sınıfın sömestırında halamlarda kalacaktım öyle planlamıştım gittim ve hayatımın en kara 2 günüydü.. Kuzenim berk benden 3 yaş büyüktü o gece halamlar yoktu. Kardeş gibi büyüdük biz berkle.Uzanıyodum üzerimde sıcak bir nefes hissettim be irkildim üzerimi örttüğünü söyledi aldırmadım kalktım mutfaktan su içecektim. üzerimde askılı ve tayt vardı. arkamdan sımsıkı sarıldı ve beni duvara sert bir şekilde çarptı naptığını anlayamadım afalladım sersemledim. üzerimi soymaya kalkıştı delirmiş gibiydi ağladım ittim bağırdım ve sonunda köşede duran bardağı gözüme kestirip erkekliğine tekmeyi savurduğum gibi bardağa koşup kafasına vurdum ve dışarı koşuyodum ki kapıya döndüğümde halam şaşkınlıkla bize bakıyordu. ağlamaya başladım. utancımdan yerin dibine girmek istedim halam berke vurdu beni odaya kapattı. aylar sonra ilk defa babamı gördüm. geldi. kolumdan tuttuğu gibi kadın doğum uzmanına götürdü beni. bu benim için ölümden beterdi.. Bacaklarımı açtım ve sessizce ağlayarak uzandım o lanet yere,kızlık raporumu alarak gögüsümü gere gere çıktım odadan kapıda duran babamın halamın ve annemin suratına fırlatarak terkettim orayı.. eve geldim küveti doldurup sıcak suyun altına soktum kendimi bütün kötü düşüncelerden pisliklerden arınarak. Babamın sesini,yüzünü görmek duymak istemiyordum.