17 yaşında bir genç kızın günlüğü

Hayatla ilk mücadelem

Hayatın zorluklarıyla karşılaştığımda daha 11 yaşındaydım.Babamdan hiç sevgi görmemiş,sürekli ezilmiş,kendimi terkedilmiş ve yalnız hissediyordum.Annem sürekli işteydi küçük kardeşim mertle evde tek kalıyordum ablam ise Eskişehir'e okumaya gitmişti babamın varlığı yokluğundan,yokluğu varlığından beterdi zaten.Daha hayatı bilmeyen küçücük bir kız çocuğuydum.Doğum günümdü ve yine dayak yiyordum babamdan sessiz sedasız odamda ağlarken ağladığım için yine dövmüştü.Aradan birkaç saat geçmişti yine klasik babam ağlayarak defalarca özür diledi.sustum sadece susmakla yetindim.Sabah şişmiş gözlerle uyandım kardeşimle beraber kahvaltı yaparken annemi özlediğini söyledi ve annemin kıyafetini giydirip bana sarılıp anneme olan özlemini gidermeye çalıştı.Ağlamakla yetindim.Napabilirdim ki? Daha küçüktük. O yaşta tek dileğim oyuncak olması gerekirken bir sürü derdim vardı huzurlu aile istiyordum. Aile düzenim olmadığından arkadaşlarımın ailesi beni görüştürmezdi çocuklarıyla.Sorunlarımı benimle paylaşacak bir arkadaşım yoktu. İçimde yaşardım her şeyi. Bütün acınası gerçekliğiyle.Bütün yaralarımı çoğunlukla kendim sarmaya çalışırdım. Kardeşime hem anne hem baba hem abla olurdum çalışırdım 11 yaşında bir çocuğun ne kadar olabiliceği de malum.İçimdeki derin yaralardan kimsenin haberi olmazdı olmadı.Ta ki zeyneple tanışana kadar.Birden bire hayatıma girdi eşsiz bir dosttu.Ailemin açtığı yaraları hiç sormadı. Beni rencide etmemek için ama varlığını yanımda hep hissettim kelimelere dökmese de.O çok özel bir dosttu. İçime kapanık oluşuma aldırmazdı onunlayken çocuk olduğumu hatırlardım.Çünkü benim çocukluğumu elimden alan benim ailemdi.Benim kâtilim babamdı..Baba. Ne yüce bir sıfat değil mi BABA.. Ben kendimden,düşüncelerimden hep korktum babam yüzünden.Her kızın aşık olduğu ilk aşkı kahramanı babasıdır,benim hiç ilk aşkım olmadı kahramanımda yoktu. hayallerimdeki baba cok farklıydı.Kızını her daim koruyan güvenenen seven uyurken üzerini örtüp saçını okşayan onu hatalarıyla kabullenip doğru yolu gösteren baba.. Ne yazık ki hayallerim yıkıldı. Babam benim hayal kırıklığımdı içimdeki en derin yaraydı. Her küfürü her ezikleyici cümlesi küçücük yüreğimi deler geçerdi. oysa bi kızım dese öpse yanaklarımdan babacığım diye atlardım yine boynuna sakallarını sıvazlar iyice sarılırdım ona. Babam derdim babam işte! Diyemedim,hiç demedim. Zeyneple geçirdiğim dolu dolu 3 sene ardından onun ani vefatı beni derinden yaralayıp yıkmıştı. Toparlanamamıştım. İntihar etmeye kalktım ve bunu da başaramadım. 3 gün yoğun bakımda uyudum başımda teyzem ve ablam vardı. Babam yine yoktu. Sahi neden yoktu? İnsan kızını merak etmez miydi? Etmezmiş. İyice içime kapanık hayattan zevk alamaz olmuştum. Sigaraya başlamıştım yediğim dayaklar artık zoruma gitmiyordu.. aksine beni güçlendiriyordu. her gece sessizce yastığıma gömülüp ağlasam da güçlüydüm ben güçlü bir kızdım.Her ne olursa olsun asla yıkıldığımı göstermek istemezdim.Yapım değildi.Anneme çekmiştim.Kaderime boyun eğemezdim.