Worthful Departure

Prologue

Prologue

Year 2020...

Nobody expected about this horrible pandemic who made the whole country miserable. Who knows that tomorrow or the day after tomorrow would be a nightmare to everyone's normal lives? No one knows if your time spending with your friends and traveling every places you wanna travel would be the last.

Those smiles, laughs and memories you spent with someone you love, it could be the last moment. 'Cause we're only humans. We never know how destructive the hurricane we are about to chase. Yeah, life is full of bullshit surprises.

I never expected this kind of era. Normal lang ang buhay ko noon as Flight Attendant in our flag carrier.
It's seems like a bomb exploded in the middle of almost 7 years of my work in that industry. I wanted to cry but it's useless. Hindi nito maibabalik ang dating mundo.

I worked hard for this career. I took
a lot of flights to different countries. I met a lot of friends and acquaintances. I made a lot of memories with myself. I love this career not just as my career but also as my life! I spent my whole life in that industry! But in just one click! In just a freaking covid 19 spreaded through the whole world! It disappeared like a piece of shit and left me in a terrible situation. Why?

"So, ano 'nak? Nakarating ka na ba sa bahay?" tanong sa akin ni mama, after I parked my red sedan in front of drive thru. Sobrang hassle ng byahe ko from Manila to Pangasinan. Ang tagal ko rin kasing hindi umuwi so napagod ako.

"Nope, actually kararating ko lang in Mangats. Aguilar na next and papa said he will see me in front of Baybay's checkpoint." sagot ko. May isa pa kasing ford raptor na nauna sa drive thru kaya hinihintay kong matapos. Ang tagal naman mag-order no'n. Sa bagay, kung ganitong lockdown, damihan mo na ang bibilhin mong pagkain in case of out-of-stock.

"Pakamusta mo na lang ako sa papa mo. Keep safe, 'nak. I love you." huling sabi ni mama bago niya patayin ang tawag. Napangisi lang ako at tinanggal ang suot kong airpod. My mom immediately ended the call. She probably avoiding my teases about her past with my papa, her ex-husband.

At least twice or thrice a year, umuuwi ako ng Pangasinan to visit my father. Mag-isa na lang siyang nakatira sa dati naming bahay kung saan ako lumaki dahil hindi na siya nag-asawa pa mula noong maghiwalay sila ni mama. This time, uuwi ako but because of this freaking pandemic, operations on travels and tourism stopped.

Pansamantala muna akong magbabakasyon dito habang wala pang flight. Sobrang masaya na ako sa career ko. Lockdown na kaya bago pa tuluyang humigpit ang byahe ay umuwi na ako agad to spent my months with papa.

Another minute passes. Nairita na ako sa sobrang tagal ng ford raptor na nasa harapan ko. Inayos ko ang facemask ko bago bumaba ng sasakyan para magreklamo. Sobrang tagal na kasi. Kanina pa 'yan. Mainipin talaga akong tao.

"Excuse me," I knocked on the car's window besides the backseat. The window immediately opened and I saw a cute face of a little boy, I think mid 10s pa lang siya. He's not wearing a facemask. His so singkit and so cute.

"Why po?" He's smiling at me kaya napawi ang inis ko. Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa. Ang cute!

"Hi, baby boy," nakangiti kong sabi. "Ask ko lang ikaw kung bakit so tagal niyong um-order. Need ko na kasing um-order. I'm so gutom na kasi."

Nagulat ako nang tumawa ang siya bigla at may sinabi sa kasama niya. "Dad, there's a girl here asking why you're so tagal daw?"

"Huh? Oh, wait." narinig kong nagsalita ang isang lalaki. Kumunot ang noo ko dahil sa pamilyar na boses na iyon kaya mabilis akong umikot at pumunta sa harap ng sasakyan. Nakita ko ang lalaking nakasuot din ng facemask habang kausap ang crew para sabihin ang order.

I gulped. He's so familiar. Nakasuot lang siya ng facemask pero sobrang pamilyar siya sa akin. Those eyes. Those eyes that made me fucking fell! My heartbeat becomes faster. I hope I'm just mistaken. I hope it's not him 'cause I'm not ready yet to see him again.

But no.

Because I saw a woman seating besides the driver's seat. She's looking directly at me. Reminiscing and wondering why the hell I'm standing in front of their car. The car is not tinted so I can see the three of them. They're a family.

A happy family. 

Then the man also look at me. Mas lalo akong kinabahan. Narinig ko ang malakas na busina galing sa kaniya. Alam niya bang ako ito? At narito ako ngayon sa harap ng sasakyan niya? Na nasasaktan habang pinapanuod sila ng pamilya niya? I wished ako ang nasa posisyon ngayon ng babaeng iyon. Pero hindi.

How can I bring him back? If I broke his heart for everything I am and I have right now?

Mabilis akong tumabi para makaalis na sila. Naglakad na ako papalayo para makapasok na sa kotse ko. Wala na akong pakialam kung hindi man ako maka-order ng pagkain at pasalubong kay papa. Sa ibang restuarant na lang na madadaanan ko. Bubuksan ko na sana ang kotse ko nang marinig kong may magsalita mula sa likuran ko.

"Excuse me, miss. Do we know you?" I frozed. Mabibingi na ako sa sobrang lakas ng tambol sa puso ko. Hindi ako makalingon sa kaniya at hindi rin ako makapagsalita. "You're familiar."

That voice. Yeah. I know it's him.

"Um, n-no. Sorry s-sir but I need to go." utal-utal ko pang sagot. Hindi ko na siya nilingon pa. Mabuti na lang at naka-facemask ako kaya hindi nila ako nakilala agad ng babaeng kasama niya. Kaagad kong hinalungkat sa purse ko ang car keys para makaalis na pero dahil sa panginginig ng kamay mo, nahulog pati ang mga credit card at ang passport ko na kung saan nakasulat ang pagkakakilanlan ko.

Mabilis ang kamay niya nang pulutin niya iyon at binasa ang nakasulat. I'm busted. Wala na. Alam na niyang ako ito at nandito na ko. Akala ko ba naman ay matatakasan ko siya kagaya noon pero hindi. Matagal siyang napatitig sa passport ko bago magsalita.

"Oh," his mouth formed into O. "So you're now living in your dreams? Congratulations, by the way." he looks so amused pero parang sarkastiko ang dating sa akin. Kulang na lang ay sabihin niyang "Ito pala ang napala mo matapos mo akong iwan".