Romantik Öküzüm

Mektup

1 HAFTA SONRA...

Anne... Bu kelime su anda bana o kadar uzak geliyor ki... Bir hafta once ogrendiklerimden sonra sadece bos bos duvarlari izliyorum. Aglamiyorum ve gulmuyorum. Konusmuyorum ve tepki vermiyorum. Sanki yasamiyor gibiyim. İcimde oyle bir bosluk varki beni de yutuyor. Ve yasamanin en zor kismi, sadece yasamak icin nefes almak gibi geliyor. Bugun kampa gitmem gerekiyor ama ben gitmeyecegim. İznimiz bu kadar oldugu icin bizimkiler gitmek zorunda. Ama ben o gunden beri yatagimdan cikmiyorum.
1 HAFTA ONCE...

"Kizim gel otur sana herseyi anlatacagim."

"Baba yeter oyalama artik beni. Anlat. Annem nerde? Ne oldu ona? Anlat. Lutfen." baslara dogru kararli ve sert cikan sesim sonlara dogru dusmus ve fisiltiyla son bulmustu. Sesim o kadar caresiz ve acinasi cikiyordu ki susmak ve birdaha konusmak istemedim o an. Ama simdi olmaz. Olanlari ogrenmeden olmaz. Simdi susamam.

"Bak kizim once annene kotu birsey olmadi. Yani saglik sorunu yok. Ama..."

Babam bunu soyleyince icim biraz olsun rahatlamisti. Sanki dogru kelimeleri bulamiyor gibi bir hali vardi. Ama bende artik dayanamiyordum. Biran once ogrenmek ve geri kalan zamanda yapacaklarima bakmak istiyordum. Bu heyecan ve bu stres ayrica icimdeki bu his beni her saniye yiyip bitiriyordu. Ona cesaret vermek istercesine konustum.

"Ama?"

"Ama... Bak ben bu nasil soylenir bilemiyorum. Kizim annen... Gitti... Baska biriyle kacti... Benden gizli bir telefonu daha varmis ve orada bir sevgilisi olmus. Ben sabah uyandigimda o yoktu. Herseyi bir mektupta anlatmis." ben duyduklarimi henuz algilayamamistim. Dinliyordum ama duyamiyordum. Babamin soyledikleri beynimin icinde donup duruyordu. Kelimeler kulagimin ve beynimin icinde yankilaniyordu. Babam benden bir tepki bekler gibi bakiyordu. Ama ven hicbir tepki veremiyordum. Sanki donmustum. Beynim uyusmustu. Sadece bir bosluk ve karanlik hissediyordum. Onlara baktim ve hicbirsey soylemeden yukari odama cikip kapimi kilitledim. Sonra yatagima oturdum. Benim arkamdan Ada ve Deniz de cikmislar. Onlar benim en yakinim ama yine de su anda hic kimseyi gormek ve hic kimseyle konusmak istemiyorum. Sadece yanliz kalmak ve dusunmek istiyorum. Ama bunuda yapamiyorum. Ben dusunmek istedikce beynimin ici daha da cok bosaliyor sanki. Ne kadar zaman oldu bilmiyorum ama bir sure sonra onlar da pes edip asagi indiler heralde. Bende oylece yatagima yattim. Elimi yastigimin altina atinca bir sertlik hissettim. Yastigi kaldirip baktigimda ise bir A4 kagidi buldum. Uzerinde hic birsey yazmiyordu ve ikiye katlanmisti. Icini acip baktim. Bu annemin el yazisiydi. Hafif egik yumusak gecisli guzel yazisi... Mektup onumde duruyordu fakat ben okumuyordum. Okuyamiyordum. Anneme karsi ne hissetmem gerektigini de bilmiyordum. Kizginlik veya ofke mi yoksa merak ozlem ve sevgi mi? Mektubu her ne kadar merak etsem de okumayi bilmeyen bir cocuk gibiyim. Harfleri sanki hayatimda ilk defa goruyorum. Onlar o kadar anlamsiz ve uzak geliyor ki... Mektubu  yastigimin yanina koydum ve bende yanina basimi koyup gozlerimi kapattim. Sonrasi karanligin en huzur verici hali. Uyku...
BUGUN...

Yastigimin yaninda bir haftadir duran mektubu sonunda okumaya karar verdim. Cesaretimi kaybetmeden once mektubu hemen elime aldim ve okumaya basladim.
Birtanem...
Bu olanlari ogrendiginde ne hale gelebilecegini tahmin bile edemiyorum. Ne yaparsan ne soylersen seni anlarim. Benden nefret etmeni de anlarim. Beni affet diyememsana. Beni bulmaya ugrasma. Ne kadar zor olursa olsun hep ayakta kal. Kimseye boyun eyme. Kim ne derse desin, sen ne dusunursen dusun seni cok ama cok seviyorum. Bana anne diyisini cok ozleyecegim. Beni sevmeni cok ozleyecegim. Yuzunu, kokunu, sesini cok ozleyecegim. Emnim su anda icinden"Madem beni bu kadar cok seviyorsun, beni bu kadar cok ozleyeceksin, ozaman neden gidiyorsun?" diye geciriyorsundur.Belki bundan yillar yillar sonra beni anlarsin, bana hak verirsin. Bilemem. Neden gittigimi de sana anlatamam. Tek istegim mutlu olman yavrum. Birtek bunu istiyorum. Seninde desigin gibi; Sevmek biraz da gitnek demek. SENI SEVIYORUM...

                                             ANNEN...

Mektup gozyaslarimla islanirken 1 haftadir ilk defa agladigimi yeni fark ettim. Sessizce dokuluyordu yaslar hem yuzume hen de kalbime... Herkesin bir yasami vardir: bir sevinci, bir acisi, bir huznu, bir yalnizligi... Cunku herkesin bir gideni vardir icinden bir turlu ugurlayamadigi...

Eweeeett. Yb geldi. Umarim begenirsiniz. Vote ve yorumlarinizi eksik etmeyin. Yorunlar eger +10 olursa yb pazartesi gelir. Yoksa haftaya bugun gorusuruuuuzzzz... Ha bu arada ben deniz birinci derece sap olarak hepinizin sewgililer gununu kutluyorum. Iyi haftasonlariiiiii....