My Valentine's (COMPLETED)

Special Chapter

Someone's POV

"Puwede ka bang umuwi ngayon anak?" My mother asked sa kabilang linya.

Tinigil ko ang pag-pipinta at inayos ang salamin sa mata ko. I took a deep breath bago sagutin ang tanong niya.

"Why mom?" I say those lines using my calm voice.

I only live in my apartment. Maliit lang ang space pero sakto lang naman sakin dahil mag-isa lang ako.

"About something. Just come home, honey." Seryesong sabi niya.

I surrendered. Hindi ako mananalo sa mother ko, lalo pa kapag sumabay si daddy. I can never win to them, not once, never.

"Okay, I'll be there tomorrow 5 pm." Mahinahong sabi ko.

Binaling ko ang tingin sa portrait na nasa harap ko. Malapit ko na 'tong matapos pero ang pag-hahanap ko sa kaniya ay wala pang linaw..

I pack my things para bukas. Alam kong matatagalan ako doon lalo na at mukhang mahalagang bagay ang sasabihin ni mommy.

Para kumalma ay nag-timpla ako ng kape kahit na bandang gabi na. Nakakapagod.. nakakapagod mag-hanap sa taong hindi ko alam kung saan hahanapin.

"Welcome home, anak!" Masayang bati sakin ni mama nung makita ako ss pinto ng malaki naming bahay.

My mom is still beautiful. Hindi mahahalatang lagpas 50 na ang edad niya. Siguro ay sa dami din ng perang meron siya kaya ganon.

"Uuwi din po ako mamaya, o pinakamatagal na ang bukas." Walang ganang sabi ko.

Hindi ako nag-s-stay sa bahay, I can't even call it home. Lahat ay kontrolado nila, ng magulang ko.

"Bakit ka naman nag-mamadali? You can stay kahit hanggang kailan mo pa gustuhin. Ikaw lang kasi ang may ayaw.." nag-paparinig na sabi niya.

Ayokong tumira dito dahil nakakasakal. Nakakasakal ang paraan ng pag-papatakbo nila sa bahay.

"Ano bang pag-uusapan natin?" Seryosong sabi ko.

My dad is a half chinese. Mayaman itong business man mula noon hanggang ngayon. 'Yun din ang rason kaya meron kami ng lahat ng bagay na gusto namin.

"Hindi mo manlang ba pupuntahan ang daddy mo." Makahulugang sabi ni mommy.

I'm not mad at my dady. I just can't feel that his my dad. Lagi siyang seryoso, strikto, at kailangan ang lahat ay nasa ayos.

"Ano po bang pag-uusapan natin?" Ulit kong tanong.

Pumasok siya sa loob dahilan para sundan ko siya. Tumigik kami sa napakalaking sala ng bahay namin. Sa harap noon ay ang grand stare case.

"Manang! Make some juice for my son.." utos niya sa kasambahay.

Tatlo ang kasambahay na meron ang bahay na 'to. Ang isa ay sa kusina naka assign, ang iba ay sa garden at ang isa ay sa mga laundry o pag-lilinis ng bahay.

"Have a sit ijo. Kamusta naman ang buhay mo sa aparment na tinutuluyan mo? Napaka liit noon, paano mo natatagalan ang ganoong klaseng environment?" Ani mong nandidiring sabi niya.

Halos mag-tiim bagang ako. Ang isang bagay na ayaw ko sa mom ko ay ang pagiging sosyal niya. Walang masama sa pagiging sosyal, ang masama ay 'yung hindi marunong lumingon sa pinanggalingan. Dati din siyang sa ganoon nakatira..

"I'm fine. Nothing to worry about." Malumanay na sabi ko.

Simula nung tumungtong ako sa college, hindi na ako naniniwala sa kasabihang blood is sticker than water. Dahil mismong kapamilya o kamag-anak ko 'yung mag-do-doubt sa mga pangarap ko.