My Possessive Husband[Husband Series #1] [COMPLETED!]

Chapter 15

Chapter 15

"Babe?"

"Hmm?"

"I'm sorry--"

"Stop sayng that, nakakasawa na Jiyo." Walang emosyon nitong sabi sa kaniya kaya napayuko na lang siya.

He deserve this. Kasalanan din naman kasi niya kung bakit nagkaganito ang asawa niya.

"... K-Kumain ka na.. Kanina ka pa nakatulala diyan." Nakangiti niyang sabi rito pero alam niya sa sarili niyang pilit lang rin iyon.

Lalo pa't hindi pa niya matanggap na nawala ang anak nila. It's been 3 months ago pero parang kahapon lang nangyari.

Gano'n pa rin si Ruby, tila wala sa sarili dahil laging nakatulala. Minsan nga 'di na nito namamalayang tumutulo na pala ang mga luha nito at nababasaga ang tasang may lamang kape.

Tila ba nasa nakaraan pa rin siya at 'di matanggap ng isip niya ang mga nangyayari.

"Ang anak ko..."

Nandoon na naman iyong ibu ulong niya ang mga katangang iyon na lalong nagpasikip sa dibdib ni Jiyo araw-araw.

"Babe, magpakatatag ka okay? Pwede bang bumalik ka na? pwede bang huwag mo ng ikulong ang sarili mo sa nakaraan? D-Dahil nahihirapan na akong ganito ka.. H-Hindi ko na alam ang gagawin ko. Nasasaktan ako, babe.." Tumutulo na namna ng mga luha ni Jiyo. Pakiramdam niya ay siya na ang iyakin na lalaki sa mundo.

Sobrang mahal lang kasi niya ang asawa niya na natatakot siyang makulong ito sa nakaraan. Oo nasasaktan din siya at nangungulila sa little Angel nila pero pilit niyang pinpalakas ang sarili para kay Ruby. Pero parang wala nang kagustuhang bumalik ang dating Ruby.

Natatakot na ako.

"P-Pasensya ka na..." 'Di na ito masyadong nagsasalita. Kung magsalita man ay tipid lang.

"... Magiging okay din ang lahat but please, huwag namang ganito. Huwag mong ikulong ang sarili mo--"

"--Sinusubukan ko, Jiyo pero sa tuwing maiisip ko ang anak natin ay labi ang sakit na nadarama ko. Para bang ayaw niyang mawalay sa akin, na para bang gusto pa niyang nakakapit pa siya sa tiyan ko." Foon na bumagsak ang mga luha ni Ruby na kanina pa niya pinigilan. Lalo na si Jiyo na nakaluhod sa may harapan niya. 'Di man lang niya alam na ganito pala ang nararamdaman ng aswa niya.

"I'm so sorry, patawarin mo 'ko kasi masyado akong demanding. Natatakot lang kasi ako para sa kalagayan mo." Wika niya rito na patuloy ang pagluha niya.

Lumuluhang lumuhod si Ruby para magpantay ang mga mukha nila.

"M-Masakit man pero pilitin kong tanggapin ang lahat Jiyo. Pangako pipilitin ko, mag momove-on lang ako sa pagkawala niya pero hindinh-hindi ko siya makakalimutan."

"Of course kailanman ay hindi natin siya kakalimutan ang kailangan lang nating gawin ay, huwag nating hayaang ikulong ang ating isipan at sarili sa nakaraan."

Marahang tumango si Ruby at parang nanghihinang sumandal sa dibdib niya. Habng si Jiyo ay nakasandal na ngayon sa couch at yakap ang asawa.

"Kumain ka na. You need to eat. Dahil 'di rin gugutuhin ni little Angel na nagugutom ang kaniyang monmy." Pang-aalu pa ji Kiyo rito, kaya naman ay napangiti na rin sa huli si Ruby. Ruby can see sadness in Jiyo's eyes, hindi siya bulag para hindi makita iyon. Pero pinipilit labg talaga nito ang sariling maging matapang kahit down na down na rin ito sa mga nangyayari.

"Yeah, i will."

NGAYONG araw ang luwas nina Jiyo at Ruby patungong Australia. Doon na sila maninirahan, para makalimutan na rin nila ang masasamang ala-ala sa Pinas. But of course, 'di nila makakalimutan ang kanilang baby na si Miracle Jaizey.