de verloren wolf ( teen wolf)

hoofdstuk 4

Derek

Ik was zo in gedachte verzonken dat ik niet had gezien dat Ash is beginnen bewegen. Ze begint te kronkelen en niet veel later opent ze haar ogen. Ze is echt veel veranderdt . Ze is zo mager en staat vol met littekens ook heeft ze veel blauwe plekken. Wat is er doorheen de tijd dat we je niet vonden toch gebeurt. Als ik naast me kijk zie ik dat Ethan met tranen in zijn ogen naar Ash staart. Ze zal nooit meer hetzelfde blije, onschuldige , zorgeloze meisje zijn. We hadden ze beter moeten beschermen en sneller moeten zijn. Ethan , Aiden en ik lopen naar haar toe en knuffelen haar tot dat ze naar adem hapt.

Ash

Als ik men ogen open doe word ik overspoeld door knuffels van de jongens ik knuffel ze terug alsof men leven er van af hang .  Jaren heb ik verlangt om ze terug te zien en hier staan ze dan voor me. Het word me te veel en alle gevoelens die opgekropt zaten door de jaren in die cel komen allemaal terug. Ik huil het uit. Als ik een beetje  ben bijgekomen zie ik dat er nog mensen in de kamer zijn en schuif ik snel naar achter. Iedereen kijkt me geschokt aan. "Rustig maar we gaan je niks doen" zegt een jonge met een tattoo op zen arm . Hij probeert men arm vast te nemen om me te kalmeren denk ik. Maar trekt al snel zen arm weg als hij mij men wolf voelt grommen. "Sorry ze is nog al onrustig" zeg ik al ik mezelf herpakt heb. Ik spring van de operatietafel en ren naar Deaton. "Dankje" fluister ik ook al weet ik dat het weinig nut heeft. "Geen probleem hoor konijntje" antwoord hij lachend "Dat ben je dus niet vergeten het" zegt ik als ik hem een speels klopje geef. Ik voel me al een stuk beter. Ik hoop alleen dat ze niet achter me aan komen maar dat zien we dan wel. "Het ziet er naar uit alsof ik veel gemist heb" zegt ik lachend als ik ik naar alle nieuwe gezichten één voor één bekijk. "Ik zal me dan best even voorstellen en zeggen wat er is gebeurt denk ik " iedereen kijkt me hoopvol aan