We are all living in a dream

Hoofdstuk 1. (Vroeger)

BEEP BEEP BEEP

Ik schrik wakker. Langzaam dringt het tot me door dat het maandag is. Weer een dag school waar ik totaal geen zin in heb.

Ik schrok mijn cornflakes snel naar binnen en pak mijn tas. Net zoals altijd doe ik mijn oortjes in en fiets naar de bus.

Ik ben blij met het nieuwe album van Imagine Dragons, want dan heb ik tenminste iets nieuws in mijn leven. Net zoals altijd heb ik geen OV-chipkaart en hoop dat niemand het ziet. Terwijl ik mijn stoel zit en mijn tas naast mij leg denk ik na over hoe mijn leven er over 10 jaar uit zal zien.

Op het podium of druk aan het studeren om architect te worden. Het zijn natuurlijk twee heel verschillende dingen, maar op het podium voel ik mij echt thuis.

Nog 5 minuten en dan kom ik weer aan op school. Nog een jaartje bikkelen en dan kan ik hier eindelijk weg.

Niet veel mensen weten wat ik wil worden, maar degene die het weten geloven niet in mij, ik zie het aan hun gezichten. Ze zeggen wel tegen mij dat ik het kan, maar ik geloof ze niet. De enige die waarschijnlijk in mij gelooft is mijn vriendin Claire en misschien mijn 'dream' vriendin. Ze steunt mij met mijn toekomst en is er ook geïnteresseerd in. We namen in de zomervakantie samen een musical workshop maar dat was alleen omdat ik niet alleen daar heen wilde.
Wanneer ik weer naar buiten kijk zie ik dat ik een halte heb gemist; dat wordt dus weer lopen.
Net wanneer ik uitstap fietst de leukste jongen uit de klas langs me, deze dag kan nog leuk beginnen. Hij kijkt een keer om maar fiets gewoon verder. Ik moet het maar gewoon een keer accepteren, maar iets zegt me dat het nog kan. Het begint onderhand dodelijk irritant te worden.

Wanneer ik eindelijk de school binnenkom zie ik dat ik veel te laat ben, maar dat maakt me niet zo veel uit want zo ver ik weet schrijft niemand mij te laat op behalve een paar gemene krengen die hier werken.
'Waar was je?' Fluistert Claire terwijl ik ga zitten.

'Ik miste een halte van de bus' zeg ik en plof mijn boeken op tafel 'en waarom fluister je?'

'Ik heb besloten om meer op te letten en minder te praten' zegt Claire zo zacht mogelijk

'Waarom zou je? Je staat overal een voldoende voor. Je zou er niet eens uitgestuurd worden als je door de klas heen ging schreeuwen' zeg ik en draai mijn hoofd naar haar toe.

'Dat is niet het probleem, ik wil graag mijn cijfers zo hoog mogelijk krijgen want waarschijnlijk gaan de meeste universiteiten kijken naar de eindcijfers'

'Ik ben blij dat ik daar niet over na hoef te denken' zeg ik met een grijns en bijt op mijn potlood.

'Ik zou toch wel je best doen want misschien mislukt het wel' zegt Claire stilletjes.

'Dit is nou wat ik altijd te horen krijg, zullen we erover ophouden' zeg ik geïrriteerd en sla mijn boek open

Ze kijkt weg en ik hoor er nog heel zacht sorry mompelen