We are all living in a dream

Hoofdstuk 3. (Later)

Het is nu bijna 3 dagen geleden dat het is gebeurt.

Wachtend op de trein drink ik mijn Starbucks koffie. 3 dagen lang ben ik niet buiten geweest, maar ik wist dat ik me niet voor eeuwig kon verstoppen. Sommige mensen blijven maar naar me staren als ik langsloop. Ik wil en moet het vergeten is het enige waar ik nu aan denk.
Op dat moment botst iemand tegen me aan en ik voel dat ik mijn kop koffie niet meer rechtop kan houden en het valt zo over hem heen.
'Sorry ik lette niet op' is het eerste wat ik zeg maar wanneer ik omhoog kijk zie ik George voor me staan.

'Geeft niet' en hij lacht. Ik voel het bloed naar mijn wangen stromen. 'Dat is echt toevallig' zegt hij met een nog bredere grijns 'hoe gaat het met je carrière hier? Je bent niet teruggekomen dus dat moet iets goeds betekenen toch?'

'Nou, het ging niet echt volgens plan' zeg ik twijfelend 'maar hoe gaat het met jouw leven?' Vraag ik om op een ander onderwerp te komen

'Ja het gaat goed, ik heb mijn opleiding als architect afgemaakt' wat?! Architect! Een pijnlijke gevoel dat door mijn hart gaat bij de gedachte dat ik met hem kon studeren 'Ik zoek hier naar werk' Hij kijkt om zich heen en bewonderd de gebouwen die er staan. Hij heeft gelijk ze zijn geweldig.

'Maar wat is er dan allemaal gebeurt met jou? Wat is niet volgens plan gegaan?'

'Nou' ik wil het er eigenlijk niet over hebben maar het moet maar. 'Nadat ik uit Nederland weg was' ik kijk langs hem en ik kan mijn ogen niet geloven. Zachtjes spreek ik nog de laatste woorden 'gegaan' uit en sprint weg.

Terwijl ik ren voel ik mijn hart snel kloppen en het enige wat ik kan denken is dat dit niet kan en niet mogelijk is. Ik zie der zitten met haar bruine haren en weet zeker dat het haar is.
Na een paar grote happen lucht sta ik eindelijk stil. Op dat moment zie ik dat het iemand anders is. Het meisje met de bruine haren lijkt helemaal niet op haar zie ik nu.

Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Diep van binnen weet ik dat ik nog had moeten kijken om zeker te weten dat ze dood is. Dat is ze natuurlijk wel maar ik heb er niet dood gezien dus kan ik het gewoon niet geloven.
Strompelend loop ik weer verder. Wanneer ik terug kom bij de trein is George er niet meer en heb ik mijn trein gemist. Dit was bijna de ergste avond van mijn leven. Ik zie mijn middelbare school liefde die waarschijnlijk hier in New York op zoek is naar een baan. Ik bots heel toevallig tegen hem aan, maar ren na 5 minuten meteen van hem weg.
Maar zoals ik al zei was dit 'bijna' de ergste avond van mijn leven.

----------------

Heeey!
Ik hoop dat jullie dit boek leuk gaan vinden! Het is nu nog wel een beetje ingewikkeld maar je zal het hopelijk begrijpen als je een paar hoofdstukken verder leest.
Ik schrijf dit boek in drie verschillende perspectieven; vroeger, nu en later. Elk hoofdstuk begin ik met een andere tijd en aan het einde moet het eigenlijk 1 verhaal worden. Vroeger eindigt in het nu en het nu eindigt bij het later. Ik hoop dat je het nu meer begrijpt.
Waarschijnlijk niet want ik ben niet de beste in uitleggen xp
X me