Ailem

1.

Canlarım  merhaba❤
Baya uzun bi zamandır buraya bi hikaye yayınlamayı düşünüyordum ve birkaç saat önce kendi kendime dedim ki 'bence artık zamanı geldi boş boş oturucağına yazmalısın' dedim ve şuan burdayım.

Başlama tarihinizi tam buraya yazar mısınız?

07.03.2021♥

Daha fazla uzatmadan bölümü okuyabilirsiniz😙

~~~

Yalnızım...
         Yalnızlığımın beni sürüklediği yere,sahil kenarında bir bankta oturuyorum.Hafif bir rüzgâr ve yabancı bir şarkı kulaklarımda.Yine kaçtım kabusu olan kadından yetimhane müdüründen.Bilmiyorum beni neden yetimhaneye bıraktılar. Şuanki yetimhaneye geleli 1yıl oluyor.Bir yıldır ne yaptıysam müdüre hanımdan hergün suçsuz yere yediğim dayaklar acımasızca odaya kapatması hepsiyle bana eziyet çektiriyordu. Neden mi?bende bilmiyorum herkez bir yaşam seçer ve seçtiği yaşamın bedelini öder derler ya.Ben ise hiç bilmediğim bir hayatın bedelini ödüyorum.

           Gözümden  bir damla yaş süzüldüğünü anladığımda kolumla silip gözlerimi kapattım ve güzel havanın tadını çıkarmaya devam ediyodum taki yanımda bir hareketlilik hissedinceye kadar.Gözlerimi açtım,bir süre önümdeki manzaraya baktım.Sonra yanımda oturan kişiye döndüm ve ve...

Yok artık resmen yanımda yansımam oturuyordu.Yani bana çok benziyordu gözleri,burnu,dudakları ve saçları.Aslında her  insan çift yaratılmış derler di ya ışte bu da öyle birşeydir dedim içimden  ama kız hâlâ şok olmuş bir şekilde bana bakıyordu hatta gözleri dolmuştu.Neden gözleri dolmuştu ki dedim kendi kendime acaba yanlış birşey mi yaptım diycemde n ne yapmış olabilirim  ki. Ben daha ne yaptığını düşünürken kız konuştu  ama sesi kısık çıkmıştı.
"Sen..." dedi ve bu sefer gözyaşları akmaya başlamıştı.Ben mi? ben ne.Ne demek istiyor bu kız.Çantamdan küçük defterimle kalemimi çıkarıp;
"Ben ne? Ne demek istiyorsunuz?" Dedim.Kıza defteri uzattığımda anlamayan gözlerle önce deftere daha sonra bana baktı. Defteri alması için tekrar uzattım. Bu sefer defteri aldı ve okumaya başladı ama bu sefer daha çok ağlamaya başladı. Tekrar bana baktı yine kısık çıkan sesiyle
"Sen konuşamıyorsun?" Diye sordu.Başıma onaylayınca hıçkırarak ağlamaya başladı ve ben hala ne için ağladığını anlamış değilim. Yavaşça yanına yaklaşık omzuna dokundum. Kızarmış gözleriyle direk önce eline sonra bana baktı.Tekrar defteri elime aldım ve omuzundaki elimi çektim.
"Yanlış bişeymi yaptıysam üzgünüm, neden ağlıyorsun"yazıp defteri tekrar ona uzattım bu sefer hemen alıp okudu.

Bir süre ağlayarak önüne baktı.Bende  birşey söylemiyceğini anlayınca kulaklıklarımı taktım. Omzuma dokunan elle irkildim ve yanımdaki kıza döndüm bu sefer gülümsüyordu.Daha demin sarsılarak ağlayan kız gitmiş aksine mutlu bir şekilde gülümseyen bi kız vardı karşımda.
" Merhaba baştan başlayalım ben Defne" deyip defteri bana uzattı,defteri alıp ismimi yazdım ve ona verdim.
" Memnun oldum bende Kayra" defteri ona uzattım.Gülümsyerek yazdıklarımı okudu. Ve tekrar bana döndü,hala neden ağladığını anlayamamıştım ve sormayada çekiniyorum.Belkide birileriyle tartışmıştı ve dolduğu için yanıma oturunca bi anda ağlamak istemişte olabilir.Ben düşüncelere dalmışken kız ayağa kalkamış bana sesleniyordu.Bende  ayağa kalktım o yukarda ben aşağıda boynumda ztn ağrıyo.
"Benim gitmem gerek numaranı verirsen çok sevinirim"dediği şeyle birkaç saniye anlamayan gözlerle ona baktım.Daha tanışalı saniyeler olmuştu ve benden numaramı istiyordu?
"Yani seninle tekrar oturup konuşmak istiyorum yanlış anlama,lütfen"
Tam şey olmasa da içimden bir ses numaramı vermemin bir sorun olmayacağını söylüyordu. Numaramı kaydedip yanımdan uzaklasınca bir süre daha bankta oturduktan sonra yetimhanege döndüm.

~Defne'den~
         Şuan hala i anamıyorum.Yıllardır aradığımı kardeşimi sahildeki bir bankta buldum.Yani bence o hatta kesin o çünkü birbirimize tıpatıp benzememız tek bu da değil gözlerindeki özlem o kadar yaralı o kadar korkmuş bakıyordu ki dayanamayıp o anın şokuyla da ağlamıştım. Ama konuşmaması o beni şoka sokmuştu,ne olmustu da konuşamıyordu.Bunları daha  sonra ona sormayı aklıma not edip telefonumu çıkardım.Babamı aradım ama ne ve nasıl söyleyeceğimi bilmiyodum. İkinci çalıştan sonra açıldı.
"Alo kızım noldu"hala ne diyeceğimi bilmiyorum.
"Babacım  size söylemem gereken önemli bi haberim var abimlerle beraber hemen eve gelebilir misiniz?"en iyisi evde yüzyüze söylemem.Eve gidince bile ne söylemem gerektiğini bilmiyorum yani direk kardesimi buldum diyemezdim.
"Tamam kızım 1 saate geliriz"görüşürüz faslından sonra direk eve gitmek için bi taksi buldum.
         Eve geleli neredeyse bir  saat olmuştu ve heyecandan yerinde duramıyordum. Ne diyecektim yıllardır aradığımız ikizimi bulduğumumu,hayır direk öyle dersem mantıksız olurdu.Ben böyle düşüncelere dalmışken babam ve abimler salona girdiler.Yorgun ve bitkin duruyorlardı,koltuklara oturdular.Babam bana döndü
"Ne oldu kızım ne söyliyceksin? Kötü biseymi oldu?" Derin bir nefes aldım annemde gelmişti ve hepsi pür dikkat bana bakıyorlardı.

"Ben galiba kayıp ikizimi yani kardeşimi buldum"

                                                   

Eveeet canlarım bölüm hakkında ne düşünüyorsunuz? Bence gayet güzel bi başlangıç ya sizce?

Şunu da unutmadan söylüyorum aslında yabancı bi müzik koyucaktim ama vazgeçtim kzbxusosk

Kendinize iyi bakın sizi seviyorum bir sonrakı bölümde görüşmek üzere♥