All Black/YOONMİN

'3'

"Hyung? Yoongi hyung?" Gözümün önünde elini sallayan Jungkook ile başımı iki yana salladım kendime gelmek adına.

"Bu Jimin hyung. Bizim bölümde. Jiminie hyung bu da bizim ihtiyar Yooniemiz." Demiş ve ona kızmama aldırmadan gülerek içeri gitmişti. "Merhaba... Şey hyung desem sorun olur mu?" "Hayır istediğini söyleyebilirsin." demiş ve geri adım atıp içeriyi işaret ettim geçmesi için. Gülümsemişti, gözlerime bakarak.

Yapma Yoongi! Kendine gel!

Kapıyı kapatıp diğerlerinin yanına gittiğimde, Jungkook sitem ederek Taehyung'un saçlarını düzeltiyordu. Taehyung ise ışıldayan gözleri ile onu izliyordu. "Hyung." kadife gibi sesin sahibine döndüm. "Evet Jimin?" Tabloları inceliyordu. Gözlerini kocaman açmış, alt dudağı sarkmış ve meraklı bakışları bebeklerim saydığım tablolarıma bakıyordu.

"Bunların hepsini sen mi yaptın?" başımı salladım. "Neden bu kadar karamsarlar? Yanlış anlama lütfen beni. Sadece hepsinde siyah çok ağır." şeker pembesi saçlarını eli ile geri taradı ve pipeti dudaklarına koyup bir yudum aldı. Dolgun pembeler pipeti çekince dudağında kalan süt ile parladı.

O renkliydi. İlk kez onu görsem bile adını çok duymuştum. Rengarenk giyinir, saçlarını boyar, ışıltılı göz makyajı yapar ve herkesin istediği dudaklarını hep dikkat çekici kılardı.

Görene kadar inanmamıştım. Sahi tahmin ettiğimden iyiydi. Mükemmeldi.

"Bu tablolar benim hayatım. Her biri bir anı anlatıyor." kıkırdadı. "Sen hep bu kadar depresif misin hyung? Hayat güzel yaşamaya değer." omuz silktim ve kahvemden bir yudum aldım. "Herkes için değil. Neyse... Sen ne üzerinde çalışıyorsun? Sizin bölümde bir şeyler hazırlamış olmalı?" bir anda gözleri ışıldadı. "Evet. Bale ile modern dansı birleştirdik. Çok mükemmel bir kaç kareografi var elimizde." hevesle anlatışına hayran kaldım.

"Jimin hyung'un kendi solosu bile var." dedi Jungkook. "Eh bölüm incisi Jimin. Onun olması lazımdı." diye onay verdi Taehyung da. "Görmek isterim." bakışları bana döndü ve gülümsedi. "Bir gün göstermek isterim."

§§§§§§§

Sırtımı geri yaslayarak esnedim. Neredeyse güneş doğacaktı. Başımı cama çevirdiğimde zifiri karanlık içinde tek başına parlayan ayı izledim bir süre. Yakın bir dostum şey derdi: "Beni ben olduğum için seven ve kararlarımı destekleyen herkez benim dünyam. Bense onların ayıyım. Onlar olmasa karanlıkta kaybolur giderim. Kimse farkıma varmaz".

Haklıydı. Bizi destekleyip, seven insanlar olmasa kaybolurduk. Kardeşim yerine koyduğum Taehyung ve Jungkook, birkaç dostum harici kimsem yoktu.

Daldığım yerden gözlerimi çekip ayağa kalktım. Düşen gözlüğümü düzeltip eve gitmek adına sınıftan eşyalarımı alarak çıktım. Telefonumun flaşı ile önümü aydınlatırken lavabonun yanık ışığını ve içeriden gelen gürültü dikkatimi çekti.

Adımlarımı oraya yönlendirdim. Yavaşça kapıya yaklaşıp sırtımı duvara yasladım. "Aptal! Sen hiçbir işe yaramayan bir aptalsın!" sesin sahibini tanımamak imkansızdı. Kime diyorsa çok içten bir nefrete sahipti. "Bu üniversitede kimlerin altına yattığını herkes biliyor seni pislik homo!" çığlık sesi ve ardından büyük bir gümbürtü ile içeri daldım.

O an sinirden damarlarımdaki kanın akışı bile durmuştu.

Park Jimin yerde yüzü kan içinde çırpınırken, Hoseok ise karnına tekme atıyordu. Hızla Hoseok'un boynundan çekip Jiminden uzaklaştırdım. "Yoongi Hyung?" şaşkınlık ve korku ile gözlerime baktığında, iğrenti ile yüzümü buruşturup yumruğumu yüzüne geçirdim.

"Bir daha değil yanımıza gelmek, aynı mekanda bile olma Jung! Yoksa yemin ederim ki o suratını öyle bir sabitlerim ki o gülümsen kimsenin hatırlamak istemeyeceği tek hatıran olur!"

Koşarak tuvaletten çıktığında hemen arkamda olan Jimin'e döndüm. Cenin pozisyonunda karnını tutmuş hıçkırarak ağlıyordu. Yanına eğilip dikkatle sol kolumu sırtının, sağ kolumu dizlerinin altından geçirip kaldırdım. "Dayan lütfen. Acını dindireceğim."

Hobi bebeğim üzgünüm:'(
Keşke böyle insanlar olmasa canlarım...

(18.03.2021)