Potem były głośne wybuchy strzałów, migotanie, trzask tłuczonego szkła i krzyki zamaskowanych ludzi napadających na frontowy hol, a ja byłem tego wszystkiego świadkiem. W sumie było ich czterech, każdy w innej masce, aby ukryć swoją tożsamość: jeden był lwem; inny był kozłem; trzeci był lampartem; a ostatni był kobrą. Każda twarz była metaliczna, zimna i szara, pasując do broni, którą nosili. Jeden po drugim, w sposób przypominający falę, każdy klient był zmuszany do upadku na podłogę przez lwa i lamparta. Kobra pilnowała głównego wejścia, a koza spacerowała między jeńcami.
Między oczami trzymałem beczkę i czułem, jak słabną mi kolana. Trzymałem ręce na blacie, przyciskając się do szklanej powierzchni, aby się utrzymać i uniknąć strzału. „Rusz się suko!” lampart zaszczekał - kobiecym głosem - gdy szybko wycelowała broń w moją prawą stronę.
Posłuchałem, powoli przejeżdżając nogami przez ladę i chwiejnym krokiem oddalając się od swojego stanowiska. „Proszę… nie chcę…”
Przeszywający ból uderzył mnie w tył kolana i upadłem, uderzając tępym hukiem o betonową podłogę. Płakałem, ale nie miałem czasu na regenerację. Podniosłem lekko głowę, tylko po to, by poczuć twardą gumową podeszwę buta stojącą na mojej skroni. Zdecydowałem się nie wypowiadać więcej.
Rozglądając się po pokoju, dostrzegłem zamaskowaną postać kozła, powoli przedzierającą się przez stosy niewinnych. Wydawało się, że czegoś szukają - a może kogoś. Po tym, jak patrzyli na więźniów przez dłuższy czas, oczy maski kozła w końcu spotkały moje i zaczął energicznie iść w moją stronę. Nie miałem pojęcia co jest gorsze, czy fakt, że wyróżniała się moja jaskrawoczerwona koszula, czy to, że lampart mnie trzymał.
But został zdjęty z mojej głowy, a dłoń w rękawiczce szarpnęła mnie na kolana. Przełykając ślinę oraz łzawym spojrzeniem popatrzyłem na kryminalistę w masce kozła, który stał przede mną, czekając, aż wykonają ruch. W końcu zdecydowali, co robić. Poczułem jak metal beczki naciska na moje zęby, brzęcząc i stukając szorstko o nie. Moje ciężkie serce zaczęło bić bez końca, lecz oparłem się chęci płaczu.
"Masz otworzyć kryptę, rozumiesz?" - powiedział mężczyzna z twarzą kozła. Byłem zbyt przerażony, by odpowiedzieć. Na moje milczenie odpowiedział prostym metalicznym kliknięciem, gdy odciągnął kurek pistoletu. "Czekam."
Skinąłem głową najlepiej, jak mogłem, walcząc z pozycją lufy. Samo skinięcie głową było trudne - jedno nieudane pchnięcie, a pistolet mógł strzelić. Dlatego krzyknąłem, kiedy rozległ się strzał z broni palnej, ale po tym, jak poczułem wyrwanie lufy z ust i ból, jaki pozostawił, zdałem sobie sprawę, że wciąż żyję.
Ale jeśli nie ja, to… Moje oczy zaczęły biegać po pokoju i po lewej stronie zobaczyłem, jak wznosi się w zakurzonym promieniu słońca; dym z rewolweru trzymanego przez lwa.
Koza jęknęła, po czym wycelowała niżej i wystrzeliła w moim kierunku. Kula przeszyła mnie w bok i płakałem z bólu, cierpienia i strachu. Chwyciłem się najlepiej, jak potrafiłam, leżąc na podłodze, starając się nie stracić przytomności. Poczułem kopnięcie w tył głowy, gdy lampart przeszedł nad moim ciałem i zbliżył się do lwa, jakby nic się nie stało.
"Czy ty się ze mną pieprzysz?" wrzasnęła koza, rzekomo do lwa. „To już piąty raz, kiedy to robisz!”
- Wybacz, stara - odpowiedział król dżungli, a zmartwienie utrudniało jego mocne brzmienie. „Spust był tak drażliwy…”
Głos kozła zagłuszyły nagłe krzyki publiczności i gromkie brawa strzelby kobry, która ich powaliła. Każde boom zabijało tylko więcej niewinnych istnień, a moje serce wydawało się gotowe do eksplozji pod wpływem rosnącej we mnie presji emocjonalnej. Ciało po ciele, kończyny i wnętrzności, wszystko rozlało się na podłogę z mdlącym, mokrym łomotem. Niektórzy próbowali wstać i uciec, ale lampart pomógł w powaleniu i wykańczaniu zbiegóe. Mój mózg nie mógł nawet zadać sobie pytania, dlaczego pięćdziesiąt milionów razy - po prostu zamarłem.
Gdy strzelanina ucichła, w końcu mogłem ponownie usłyszeć rozmowę, ale coraz trudniej było mi zachować przytomność. "… Jeszcze raz?" koza najwyraźniej zapytała.
„Cóż... Nie mamy wyboru. Nie dostaniemy premii, jeśli ktoś umrze - odpowiedział z westchnieniem lampart.
- Po prostu uruchom go ponownie - jęknęła kobra.
- Dobra, dobra - odparł kozioł z niechęcią, wcześniej spoglądając na lwa. „Ostatnia szansa, rozumiesz?” Lew przepraszająco skinął głową, gdy koza odsunął rękaw, odsłaniając jakieś urządzenie. Moje uszy nadwyrężyły się i nie udało mi się usłyszeć jego bełkotu, ale jego ostatnie dwa słowa nie przestawały powtarzać się przez milisekundy, które pozostały. Mój mózg przeglądał tysiące scenariuszy i teorii, aby wyjaśnić ich znaczenie.
„Zrestartuj misję”.
- - -
Napisane przez RedNovaTyrant
Treść dostępna na licencji CC BY-SA
